10 Μαΐου 1968, ένα κύμα φοιτητών διαδηλώνουν μπροστά στις φυλακές του Παρισιού. Η αστυνομία κλείνει τις γέφυρες προς την αριστερή όχθη του Σηκουάνα, οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Καρτιέ Λατέν και κατασκευάζουν δεκάδες οδοφράγματα. Στις 2 το μεσημέρι, ύστερα από πολύωρες διαπραγματεύσεις η αστυνομία επιτίθεται στους φοιτητές και επιχειρεί να καταρρίψει τα οδοφράγματα. Η συμπλοκή που ακολουθεί χαρακτηρίζεται από πρωτοφανή βία και συνεχίζεται μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 11ης Μαΐου. Μπροστά στα οδοφράγματα της λεωφόρου Saint Michel ένας κοκκινομάλλης φοιτητής αντιμετωπίζει τη βία των αστυνομικών με ένα υπεροπτικό ειρωνικό χαμόγελο, απαθανατίζεται από το φακό και χρίζεται σύμβολο της επανάστασης. Είναι ο Κόκκινος Ντάνυ!
Πρόκειται για τα πρώτα σκιρτήματα μιας φλογερής περιόδου που θα περάσει στην ιστορία ως γαλλικός Μάη του ‘68 και θα αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στις γενιές που θα ακολουθήσουν. Σήμερα, 11 Μαΐου του 2010, έχουν περάσει ακριβώς 42 χρόνια από εκείνες τις δύσκολες και συνάμα σημαδιακές ώρες, και η νοσταλγία είναι για πολλούς που μεγάλωσαν στον απόηχο του γαλλικού Μάη, το κύριο συναίσθημα, όταν αναφέρονται στην περίοδο που έθεσε τα θεμέλια για μια νέα κοινωνία της ελευθερίας, της ισότητας, της ηθικής και της αλληλεγγύης.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο τον τελευταίο καιρό, που ένα κύμα συντηρητικοποίησης και αμφισβήτησης των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων τα οποία κατακτήθηκαν ύστερα από χρόνια λαϊκών αγώνων, φαίνεται να κατακλύζει τον δυτικό κόσμο.
Στην σημερινή επέτειο, αφιερώνετε το παραπάνω φίλμ! Ο Μάης του ‘68 μέσα από τα μάτια του διάσημου Αμερικάνου φωτογράφου William Klein, που ζούσε εκείνη την εποχή στο Παρίσι. Από τις πρώτες συναντήσεις στη Σορβόννη έως την κατάληψη του θεάτρου Οντεόν. Οι ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές ομιλίες του τότε Γάλλου προέδρου Σάρλ Ντε Γκωλ. Οι πρωταγωνιστές και τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία. Η κάμερα του Ουίλιαμ Κλάιν θα βρεθεί στους δρόμους, δίπλα στους διαδηλωτές, θα καλύψει τις καθημερινές συγκρούσεις με την αστυνομία, θα καταγράψει τα συνθήματα και το πάθος.
Η ταινία «Grands Soirs & Petits Matins» γυρίστηκε το 1968, αλλά ανακαλύφθηκε δέκα χρόνια αργότερα, όταν η ευφορία εκείνων των ημερών είχε πλέον ξεθυμάνει. Καταγράφει με τρόπο μοναδικό τη σύγχυση, μα και τον ενθουσιασμό εκείνων των ημερών των διαδηλώσεων στο Καρτιέ Λατέν. Το ντοκιμαντέρ του Κλάιν είναι ένα «ομιλούν» φιλμ που καταγράφει το ηλεκτρισμένο κλίμα του Μάη του ‘68, όταν όπως είπε αργότερα ο σκηνοθέτης, «οι πάντες ήθελαν να ακούν τους πάντες».
ΥΓ: Το post αφιερωμένο στο Nathan Doyle που μου θύμισε στο Facebook τον Daniel Cohn Bendit…
Πρόκειται για τα πρώτα σκιρτήματα μιας φλογερής περιόδου που θα περάσει στην ιστορία ως γαλλικός Μάη του ‘68 και θα αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στις γενιές που θα ακολουθήσουν. Σήμερα, 11 Μαΐου του 2010, έχουν περάσει ακριβώς 42 χρόνια από εκείνες τις δύσκολες και συνάμα σημαδιακές ώρες, και η νοσταλγία είναι για πολλούς που μεγάλωσαν στον απόηχο του γαλλικού Μάη, το κύριο συναίσθημα, όταν αναφέρονται στην περίοδο που έθεσε τα θεμέλια για μια νέα κοινωνία της ελευθερίας, της ισότητας, της ηθικής και της αλληλεγγύης.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο τον τελευταίο καιρό, που ένα κύμα συντηρητικοποίησης και αμφισβήτησης των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων τα οποία κατακτήθηκαν ύστερα από χρόνια λαϊκών αγώνων, φαίνεται να κατακλύζει τον δυτικό κόσμο.
Στην σημερινή επέτειο, αφιερώνετε το παραπάνω φίλμ! Ο Μάης του ‘68 μέσα από τα μάτια του διάσημου Αμερικάνου φωτογράφου William Klein, που ζούσε εκείνη την εποχή στο Παρίσι. Από τις πρώτες συναντήσεις στη Σορβόννη έως την κατάληψη του θεάτρου Οντεόν. Οι ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές ομιλίες του τότε Γάλλου προέδρου Σάρλ Ντε Γκωλ. Οι πρωταγωνιστές και τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία. Η κάμερα του Ουίλιαμ Κλάιν θα βρεθεί στους δρόμους, δίπλα στους διαδηλωτές, θα καλύψει τις καθημερινές συγκρούσεις με την αστυνομία, θα καταγράψει τα συνθήματα και το πάθος.
Η ταινία «Grands Soirs & Petits Matins» γυρίστηκε το 1968, αλλά ανακαλύφθηκε δέκα χρόνια αργότερα, όταν η ευφορία εκείνων των ημερών είχε πλέον ξεθυμάνει. Καταγράφει με τρόπο μοναδικό τη σύγχυση, μα και τον ενθουσιασμό εκείνων των ημερών των διαδηλώσεων στο Καρτιέ Λατέν. Το ντοκιμαντέρ του Κλάιν είναι ένα «ομιλούν» φιλμ που καταγράφει το ηλεκτρισμένο κλίμα του Μάη του ‘68, όταν όπως είπε αργότερα ο σκηνοθέτης, «οι πάντες ήθελαν να ακούν τους πάντες».
ΥΓ: Το post αφιερωμένο στο Nathan Doyle που μου θύμισε στο Facebook τον Daniel Cohn Bendit…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Piazza del Popolo δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.