Σήμερα η Κομοτηνή γιορτάζει την ενσωμάτωση της στον εθνικό κορμό!

Μόνο που ο ανιστόρητος δήμαρχος νομίζει ότι γιορτάζουμε άλλα…
Τα ξημερώματα της 14ης Μαΐου 1920 τα στρατοπεδευμένα, λίγο έξω απ’ τον Πολύανθο Ροδόπης, ελληνικά στρατιωτικά τμήματα παίρνουν την διαταγή να κινηθούν προς την Κομοτηνή, για να φτάσουν εκεί γύρω στις 10 το πρωί. Το νέο μεταδίδεται αμέσως στους κατοίκους της πόλης και στις 8 το πρωί η πόλη γέμισε από γαλανόλευκες σημαίες. Οι πολύμηνες διαπραγματεύσεις του Χαρίσιου Βαμβακά με τον Γάλλο Σαρπύ και τον Βούλγαρο Γκρέγκωφ ευδοκιμούν και η Κομοτηνή μαζί με την Αλεξανδρούπολη ενσωματώνονται στην Ελλάδα!
Κι όμως ο δήμαρχος Κομοτηνής Δημήτρης Κοτσάκης στο καθιερωμένο μήνυμα του, για την ιστορική για τους Θρακιώτες μέρα, μίλησε για σκοτωμούς, για θυσίες, για αίματα, για ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους, ώστε να είμαστε σήμερα ελεύθεροι!!!
Διαβάστε το μήνυμα του δημάρχου (μπορείτε να δείτε μέρος του κι εδώ):
Αγαπητοί μου συμπολίτισσες και συμπολίτες.
Φίλοι και Φίλες, Χρόνια πολλά, Χρόνια πολλά για την ημέρα μνήμης
Είμαστε όλοι εδώ τιμώντας την απελευθέρωση και την ενσωμάτωση της Κομοτηνής στον εθνικό κορμό, στην μητέρα πατρίδα, στην μητέρα Ελλάδα μας.
Σήμερα θυμόμαστε, τιμούμε, γιορτάζουμε και δοξάζουμε όλους όσους προσέφεραν και την τελευταία ρανίδα του αίματος τους για να μπορούμε εμείς να είμαστε Έλληνες.
Αποδίδουμε τιμή σε αυτούς που ογδόντα εννέα χρόνια πριν επέλεξαν να συμβολίσουν με μια σημαία σε μια στιγμή την εθνική συνείδηση. Αποδίδουμε τιμή σε αυτούς που χωρίς μεγάλα λόγια, έκαναν απλά το καθήκον τους, υπερασπίστηκαν αλήθειες αναλλοίωτες, διεκδίκησαν την Πατρίδα, έζησαν Ελεύθεροι. Αποδίδουμε τιμή σε αυτούς που με τη δύναμη της ψυχής τους και τη θυσία της ζωής τους φτιάξανε την Ελλάδα των Βαλκανίων, την Ελλάδα της Μεσογείου, την Ελλάδα της Ευρώπης, την Ελλάδα του Κόσμου.
Αγωνίστηκαν, έγιναν ήρωες και κληροδότες. Κληροδότες σε εμάς, μιας εθνικής κληρονομιάς, μιας ιστορικής εντολής να μην αφαιρέσουμε τίποτα από αυτά που μας παρέδωσαν και μιας εθνικής ευθύνης να βάλουμε τον δικό μας λίθο στην ιστορική συνέχεια του έθνους, στην πρόοδο του τόπου, της Κομοτηνής, της Θράκης, της Ελλάδας. Αλλά πιστέψτε με, όλοι όσοι θυσίασαν την ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας, για τη σημαία, δεν είχαν και κυρίως δεν επιθυμούσαν τόσα πολλά, τόσο σπουδαία, τόσο μεγαλόσχημα λόγια και γιορτές.
Δεν κινητοποιήθηκαν από πανηγυρικούς και χαιρετισμούς, δεν είχαν επίγνωση της θυσίας. Δεν είχαν στο μυαλό τους και κυρίως δεν προσδοκούσαν κανένα βάθρο στην ιστορία του τόπου. Όλοι εκείνοι που προσέφεραν τη ζωή τους για να κερδίσουν την πατρίδα, για να κτίσουν την Ελλάδα δεν είχαν πρόθεση να γίνουν ήρωες.
Είχαν μόνο τη θέληση, τη δύναμη ψυχής να προστατέψουν ότι αγαπούσαν. Τα παιδιά τους, τους γονείς τους, το βίο τους, τη γη τους και μέσα σε όλα αυτά την μνήμη για τους προγόνους τους και την δική τους θυσία. Γι’ αυτό την δική τους αγάπη για τη ζωή, τη δική τους θυσία για τη ζωή μας ελάτε να την προβάλουμε στο παρόν, στο σήμερα και στο αύριο της ζωής μας και των παιδιών μας.
Γιατί σήμερα, στην Ελλάδα, στη Θράκη στην Κομοτηνή, στις γειτονιές μας ήρωας είναι ο πολίτης που αντιστέκεται στη νοοτροπία της χάρης και της πελατειακής αντιμετώπισης των δικαιωμάτων του. Παρακάλια για μια θέση εργασίας, για ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο, για μια ευκαιρία, που δεν πλήττουν απλώς το κράτος δικαίου αλλά απειλούν την αξιοπρέπεια του πολίτη.

Θα αντιγράψω τον σχολιασμό της ηλεκτρονικής Παρέμβασης, απ’ όπου αλιεύσαμε το θέμα.
Οι μόνες μάχες που έγιναν εκείνη την εποχή Δημήτρη Κοτσάκη, ήταν σε διπλωματικό επίπεδο! Εκτός κι αν έχετε πρόχειρα τα ονόματα των θυμάτων ή άλλων οι οποίοι «θυσίασαν τη ζωή τους» εκείνη τη χρονιά! Έτσι λοιπόν για την ιστορία, διαβάστε τι πραγματικά έγινε εκείνη τη χρονιά εδώ!