Η μπάλα στην εξέδρα

Τα μαθηματικά ήταν μια από τις ελάχιστες βεβαιότητες που είχαν απομείνει όρθιες στην σημερινή εποχή που είναι γεμάτη αναθεωρήσεις. Όχι πια, τουλάχιστον, όχι από τη προχθεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου και μετά. Η δημοτική αρχή και κυρίως η επικεφαλής της ΔΕΠΑΚ γκρέμισε από το βάθρο της αυτή την τελευταία βεβαιότητα: δεν υπάρχει μόνον ένας, αλλά πολλοί και διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι υπολογίζουν και μετρούν τον κόσμο τους. Έτσι, άλλο είναι τα 532.000 ευρώ (τόσο στοίχισαν οι φετινές εκδηλώσεις των «Ελευθερίων») για την πρόεδρο της ΔΕΠΑΚ και άλλο για τον οδηγό των mini-bus που παραμένει 17 μήνες απλήρωτος. Δεν χρειάστηκε να κάνει εξαιρετικά πολύπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς για να μας το αποδείξει, ιδού το επιχείρημα που επιστρατεύτηκε: «Εδώ δεν σας ενόχλησαν τα 532.000 ευρώ των Ελευθερίων, γιατί σας ξενίζουν τα 123.000 (ο προϋπολογισμός του Balkan Bus Festival);» αναρωτήθηκε, λησμονώντας φαίνεται όλες εκείνες τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπιζε ως πρόεδρος των Φιλόπτωχων επί πολλά συναπτά έτη.
Λησμονώντας τι ακριβώς σημαίνουν 532.000 ευρώ για τις οικογένειες που δεν μπορούν να βάλουν στο τραπέζι τους μια φρατζόλα ψωμί. «Δεν είναι τίποτα» είπε αναφερόμενη στα παραπάνω ποσά. Τελικά όλα μπορούν να υπολογιστούν διαφορετικά, εξαρτάται από την πλευρά που τα βλέπει και τα παρακολουθεί κάποιος, τα χρήματα δεν είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα, όπως και η στάση που κρατούμε διαχειριζόμενοι μεγάλα ή μικρά ποσά. Η πρόεδρος των Δημοτικών Παιδικών Βρεφονηπιακών Σταθμών για παράδειγμα μπορεί να ζητά από τους γονείς με εισόδημα 10.000 ευρώ ετησίως (ναι, 10.000 ευρώ!) να πληρώνουν τροφεία για τα παιδιά τους, γιατί κρίνει προφανώς ότι είναι πολλά τα λεφτά και την ίδια στιγμή η πρόεδρος της ΔΕΠΑΚ μπορεί να ανοίγει το παράθυρο, του bus ή του δήμου, και να σκορπά 532.000 ευρώ σε εκδηλώσεις δέκα ημερών. Για να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για περισσότερα από 170 εκατομμύρια δραχμές… Τόσο θα στοίχιζε μια νέα πτέρυγα στο παλαιό νοσοκομείο μας ή τόσο θα κόστιζε η ανέγερση ενός νέου νηπιαγωγείου. Αλλά είπαμε, εξαρτάται πώς τα βλέπει κανείς. Στομφώδεις και γαλαντόμοι στην κριτική των άλλων αλλά με επιλεκτική μνήμη όταν φθάνει η ώρα να ανατρέξουν στη γνωστή ρήση περί της γυναίκας του Καίσαρα.
Ποια είναι η κλωστή που συνδέει τα παραπάνω; Η «άβολη αλήθεια». Γιατί από όποια πλευρά κι αν το ζει κανείς, είναι «άβολο» να ακούς ότι σαράντα οικογένειες εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία έχουν λαμβάνειν μισθοδοσία 17 μηνών. Όπως είναι «άβολο» να ακούς ότι σε μια δημοτική επιχείρηση, όπως η ΔΕΥΑΚ υπάρχουν εργαζόμενοι «τριών ταχυτήτων» (όρος που χρησιμοποίησε ο πάντοτε μετρημένος και ακριβολόγος πρόεδρος του Οργανισμού), εργαζόμενοι δηλαδή που εισπράττουν 450 ευρώ (ελέω Stage), εργαζόμενοι που εισπράττουν 800 ευρώ και οι «κανονικοί υπάλληλοι», που για να πληρωθούν φέτος χρειάστηκε να εξασφαλιστούν 3.800.000 ευρώ (800.000 ευρώ παραπάνω από ότι πέρσι), εργαζόμενοι «πολλών ταχυτήτων» στην μισθοδοσία, αλλά στην δουλειά επιφορτισμένοι με τα ίδια καθήκοντα. Όπως είναι «άβολο» να ακούς, ότι χάρη στις πολλές ταχύτητες, στοιχίζουν τώρα στην ΔΕΥΑΚ 400.000 ευρώ, ενώ αν τηρούνταν οι συλλογικές συμβάσεις θα στοίχιζαν 1.100.000 ευρώ. Ποιος χαίρεται αλήθεια από αυτή την οικονομία; Ποιος από το γεγονός ότι ανακαλύπτουμε σύγχρονους «δουλοπάροικους»; Τη στιγμή μάλιστα που πετάμε με άνεση περισσή 532.000 ευρώ για θεάματα, ή 123.000 ευρώ, δηλαδή για θέαμα συνολικής διάρκειας 15 ημερών, σε ένα χρονικό διάστημα 40 ημερών, ξοδεύονται αλόγιστα από τα ταμεία του δήμου 655.000 ευρώ… Την ίδια στιγμή που ο πρώην δήμαρχος, ωρυόμενος σχεδόν, γνωστοποιεί από το βήμα του συμβουλίου ότι 532.000 ευρώ στοίχιζαν συνολικά όλες οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, όλης της χρονιάς κι όλα αυτά μόλις προ διετίας.
Στην ψυχανάλυση υπάρχει ένας ενδιαφέρον όρος. Η «μετάθεση», είναι ένας μηχανισμός με τον οποίο συναισθήματα, ιδέες, επιθυμίες μεταφέρονται από την πραγματικότητα σε ένα πιο αποδεκτό υποκατάστατο. Είναι φυσιολογικό: όταν τα άτομα έχουν πολλά προβλήματα και δεν θέλουν να τα λύσουν, πετούν την μπάλα στην εξέδρα. Π.χ. ασχολούνται με πανάκριβες πολιτιστικές (;) εκδηλώσεις κι όχι με τις έγνοιες των δημοτών, τους λογαριασμούς τους και τον μισθό που εναπόθεσαν (αν το έκαναν κι αυτό) στην παλάμη τους λειψό. Το κακό είναι ότι μαζί με τη μπάλα, στέλνουν στην εξέδρα, δηλαδή σε μας, και τον λογαριασμό…

Μαρία Νικολάου
[αναδημοσίευση από την εφημερίδα Παρατηρητής της Θράκης]