Πάλι καλά το πήραν χαμπάρι!

Ο «Χρόνος» ήρθε στα νερά μου όσον αφορά αυτά που έλεγα τόσο για το κλιμάκιο των 200 Θρακιωτών που πήγαν στην αναδάσωση της Πάρνηθας, όσο και για τους έρμους που θέλανε να πάνε στην…Ηλεία για να βοηθήσουν (και τελικά δεν με άκουσαν και πήγαν – καλά να πάθουν!).
Γράφει λοιπόν:
«Κάνοντας ανασκόπηση της ειδησεογραφίας της χρονιάς που φεύγει από τις αρχές Σεπτεμβρίου, μετά τις φωτιές στην Πελοπόννησο που συγκλόνισαν την χώρα, αλλά και όλη την γη, ξανάρθαν στο νου τα όσα έκανε ο νομός Ροδόπης και οι κάτοικοί του προκειμένου να απαλύνουν τον πόνο των συνανθρώπων μας που γνώρισαν τον θάνατο, τον όλεθρο και την καταστροφή. (ΣΤΓ: Είχα πει τότε να μην πάνε στην Ηλεία γιατί ποτέ δεν θα υπάρξει ανταπόδοση, όπως είχα πει κι ότι κακώς είχαν πάει αναδασωτές στην Πάρνηθα, ενώ δεν είχαν πάει γι’ αναδάσωση οι…ίδιοι οι Αθηναίοι, οι οποίοι, ομοίως, δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν και στη Νυμφαία σε ανάλογη περίπτωση – χτυπάτε ξύλο!)
Ένας από τους τίτλους του «Χρόνου» αναφέρονταν στην συγκινητική προσφορά των κατοίκων Ηφαίστου που είπαν στο νομάρχη που τους επισκέφθηκε: «Εμείς μπορεί να μην έχουμε χρήματα, αλλά μπορούμε να βοηθήσουμε με τα χέρια μας, να χτίσουμε σπίτια». (ΣΤΓ: Αφιέρωσα ένα ολόκληρο κατεβατό στο ποιόν των ανθρώπων της Ηλείας. Διαβάστε το πάλι και κάντε σύγκριση με τους δικούς μας! Και, μάλιστα, τους ΜΗ έχοντες!!!)
Τρεις μήνες μετά, οι κάτοικοι του Ηφαίστου, ύστερα από μία θεομηνία γνώρισαν κι αυτοί ένα από τα τρία κακά, το νερό, αλλά παρόλο ότι το δράμα τους, όπως και των κατοίκων της Μελέτης έγινε γνωστό στο πανελλήνιο από τα αθηναϊκά κανάλια και τον Τύπο, κανένας Πελοποννήσιος δεν συγκινήθηκε να φανεί αρωγός. Ίσως να επουλώνουν ακόμη τις πληγές τους. (ΣΤΓ: Η γνωστή αγαπημένη μου επωδός «Εγώ καλά σου τα ‘λεγα κι ας ήθελες ν’ ακούσεις!». Κι εξ ορισμού δεν παίζω με τον πόνο κανενός, εφόσον ο ίδιος γυρεύει να τ’ ακούει!).
Και δεν ήταν μόνο οι κάτοικοι Ηφαίστου, αλλά και άλλες ομάδες ανθρώπων και μεμονωμένα άτομα που έδωσαν την ψυχή τους και άνοιξαν τους «τσεκμετζέδες» τους προκειμένου να βοηθήσουν. Όπως και η προσφορά του γνωστού συνταξιούχου δημοτικού υπαλλήλου κ. Φάνη, που δήλωσε ότι διαθέτει ένα διαμέρισμα στην Κομοτηνή, να έρθει και να μείνει μία οικογένεια που κάηκε το σπίτι της στις μεγάλες φωτιές. (ΣΤΓ: Ε, καλά τώρα κι αυτός! Σιγά μην αλλάξει…χώρα ο κάτοικος της Ηλείας, απλώς και μόνον επειδή του δίνει κάποιος δωρεάν σπίτι! Θα…άλλαζε χώρα ο κ. Φάνης σε ανάλογη περίπτωση, δηλαδή;)
Αναφέρονται όλες αυτές οι ανθρώπινες χειρονομίες για κάποιους συνέλληνες που είχαν δεχθεί τις απρόσκλητες πύρινες λαίλαπες που έβαλαν άγνωστοι, προκειμένου να κατακαύσουν την Ελλάδα. (ΣΤΓ: Τώρα…τα θέλει και τα λέει ο «Χρόνος», ή του…φεύγουν κατά λάθος; ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ «ΧΡΟΝΕ» ΜΟΥ ΞΕΡΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΙΟΙ ΕΒΑΛΑΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ!!! Κι αν δεν ήξερε στην αρχή, της το ‘πα εγώ και το ‘μαθε! Αλλά φαίνεται ότι εσύ δεν με…διαβάζεις όσο συχνά σε διαβάζω εγώ. Γιατί, αν με διάβαζες, θα ήξερες αυτό που, πλέον, ο κόσμος έχει τούμπανο κι άλλοι κρυφό καμάρι! Ας πρόσεχες…)
Όλα αυτά έρχονται στο νου κάθε Κομοτηναίου και ιδιαίτερα αυτών που έστειλαν τα παιδιά τους σαν πρεσβευτές καλής θέλησης με την αποστολή της δημαρχίας, επικεφαλής τον δήμαρχο και φορτηγά γεμάτα με είδη πρώτης ανάγκης, κουβέρτες, τρόφιμα, είδη ένδυσης, υπόδησης κλπ. Θα θυμούνται ασφαλώς τα λόγια των Ηλείων που δεν ήθελαν να τα παραλάβουν και να τα παραδώσουν στους πάσχοντες, γιατί θα έκαναν δήθεν ζημιά στην αγορά τους…Μήπως θα πρέπει αυτή η συμπεριφορά να κάνει τους Κομοτηναίους πιο εγκρατείς και να εκδηλώνουν την χαρά ή την λύπη τους όπως και οι άλλοι Έλληνες; (ΣΤΓ: Τα ‘παμε. Πάλι θα τα λέμε; Εδώκαμεν! Εδώκαμεν!)
Υποσημείωση: Αν ο Δήμαρχος δεν διαβάζει Piazza, Παρέμβαση και 69100…ΣΤΕΛΝΕΙ ΦΟΡΤΗΓΑ!!! Ο «Χρόνος» μπορεί ν’ ανοίξει δικό του blog και υπόσχομαι να του στέλνω μερικά tips, για να τα παίρνει πρέφα νωρίτερα και να προειδοποιεί το…«δήμαρχο» εγκαίρως. Γιατί δε φτάνει να λες τα πράγμα τα με τ’ όνομά τους, αλλά πρέπει να τα λες ΠΡΟ ΤΗΣ ΓΚΑΦΑΣ! Όπως Αμερική! Όπως εγώ!!! Άντε, Καλές Γιορτές και μια συμβουλή για να ‘ναι καλές: ΚΑΘΗΣΤΕ ΣΤ’ ΑΥΓΑ ΣΑΣ, ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ, ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΟ ΚΟΥΝΑΤΕ!!! Κι αφήστε τους άλλους ν’ αναρωτιούνται…

Uli Chris