ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η προσήλωση του Τάσου Βαβατσικλή, στους αυτοδιοικητικούς θεσμούς και ο σεβασμός και η αλληλεγγύη του στους φυσικούς τους φορείς, πού είναι τα πρόσωπα που τους υπηρέτησαν και τους υπηρετούν, ανεξαρτήτως πολιτικής και ιδεολογίας που μεταφέρουν, είμαι σίγουρος ότι είναι ο λόγος που ο πρώην Δήμαρχος και επικεφαλής σήμερα της μείζονος αντιπολίτευσης, κατά την πρόσφατη συζήτηση του προϋπολογισμού του Δήμου, δεν κατονόμασε αυτό που εννοούσε, ως παρομοίωση της σημερινής Δημοτικής Αρχής με την οπισθοδρόμηση και τον αυταρχισμό.
Ένα πολιτικό «τάκτ», που ποτέ δεν επεδίωξε να προβάλει, ως χαρακτηριστικό της πολιτικής του φυσιογνωμίας, που αποτελεί χρόνια τώρα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής πολιτικής του στάσης και εδράζεται σε μια βαθειά αριστερή πολιτική κουλτούρα. Εμμονή στην οποία παρέμεινε προσηλωμένος ακόμη κι όταν οι αντίπαλοι του «διαχειρίζονταν» την κατασκευασμένη εικόνα του «άτεγκτου» και «απρόσιτου» «κομματικού» προσώπου του, όπως συνέβη στις τελευταίες δημοτικές εκλογές.
Επανέρχομαι στο θέμα της αμεσότητας που πρέπει να ασκείται η πολιτική κριτική, σημειώνοντας ότι η μη αναφορά σε πρόσωπα και ονόματα αυτών που ασκούν ή άσκησαν τοπική εξουσία κάθε άλλο παρά βοηθά στην πολιτική αυτονομία των θεσμών.
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι «έργα και οι ημέρες» της σημερινής Δημοτικής Αρχής μας επαναφέρουν στην προδικτατορική περίοδο του κ. Μπλέτσα στη Δημοτική Αρχή (σσ: Γιατί αυτή φαντάζομαι εννοούσε και ο κ. Βαβατσικλής).
«Με μια τοπική αυτοδιοίκηση που αντικατροπτίζεται στο συντηρητικό αυταρχικό κομματικό πρόσωπο της τοπικής Δεξιάς.
Που οι πολιτικές της διακηρύξεις περί αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας της τοπικής αυτοδιοίκησης διακηρύσσονται δια του κατηχητικού λόγου της εξάρτησης και της υποτέλειας σε κρατικές εξουσίες και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων τοπικών κομματαρχών.
Που οι δημότες διαχωρίζονται υποτιμητικά σε Τούρκους και γύφτους, «μιάσματα» Αριστερούς και ορθόδοξους δεξιούς και αποκλείονται από οποιαδήποτε κοινωνική ή παραγωγική διαδικασία της πόλης. Που τα χαμηλά στρώματα αυτού του τόπου στριμώχνονται στο περιθώριο, από την «αριστοκρατική», ελιτίστικη τοπική ολιγαρχία. Που κερδίζει τις εκλογές και κάνει πολιτική χαιρετώντας ευφροσύνως, βγάζοντας το καπέλο με ευγενική υποκρισία και χτυπώντας με την άνεση του λαϊκότροπου ηγέτη στην πλάτη, τους υπηκόους του».
Η μάχη για την αυτοτέλεια και την αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης, για την αξιοπρέπεια του τοπικού Δήμου και το σεβασμό στους δημότες πολίτες και όχι υπηκόους ξεκίνησε αμέσως μετά τη δικτατορία.
Προσωπικά, διακρίνω μεταπολιτευτικά δύο πολιτικές φυσιογνωμίες που σημάδεψαν την ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης αυτής της πόλης, στον αγώνα της για αυτοτέλεια και ανεξαρτησία. Τον Ανδρέα Στογιαννίδη και τον Τάσο Βαβατσικλή. Δυο Δήμαρχοι που εξέφρασαν τη συλλογική συνείδηση μιας φτωχής, λαϊκής, προσφυγικής κοινωνίας που μάχεται, διεκδικεί και προοδεύει. Που μετουσιώνει την, για πολλά χρόνια, δημιουργική παρουσία της, σε μια προοδευτική δημοκρατική πολιτική έκφραση. Που σπάει την πολιτική περιθωριοποίηση της από τα εντόπια πολιτικά δεξιά κατεστημένα και αναδεικνύει νέες γενιές πολιτικών των προσφύγων.
Δυο πολιτικές φυσιογνωμίες που βρέθηκαν (σσ: λόγω και του δογματισμού της τοπικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης) σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, αλλά είχαν την ίδια κοινή αφετηρία. Τη μεγάλη, δημοκρατική, προοδευτική δεξαμενή των γενεών των προσφύγων. Δυο (σχεδόν όμοιοι) εκρηκτικοί πολιτικοί χαρακτήρες, με δημοκρατικές ευαισθησίες αλλά και αντιφάσεις. Οι συγκρούσεις τους για την πολιτική και αυτοδιοικητική αυτονομία δεν έχουν προηγούμενο στη μικρή πολιτική ιστορία αυτής της πόλης. Πολλές φορές κι οι δυο βρέθηκαν εκτός των ορίων της κομματικής νομιμότητας των πολιτικών δυνάμεων που τους υποστήριζαν, προκειμένου να εφαρμόσουν, ως Δήμαρχοι, την πολιτική τους προς το συμφέρον της πόλης και των πολιτών της. Δεν είναι τυχαίο ότι κι δυο δημιούργησαν τους περισσότερους και πιο μεγάλους εχθρούς τους μέσα στα ίδια τα κόμματά τους. Κατά την άσκηση της δημοτικής εξουσίας, παρέμειναν ανιδιοτελείς, έντιμοι και ειλικρινείς απέναντι στην εντολή που τους έδωσε ο λαός για να διαχειριστούν τις τύχες της πόλης και την κατάσταση της δημοτικής περιουσίας. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι παρέμειναν δυο Δήμαρχοι με σοβαρά ερείσματα στο χώρο της Αριστεράς, με πολιτικές συμπάθειες και κοινωνική διείσδυση.
Για να μην παρεξηγηθώ «αγνοώντας», δήθεν σκοπίμως, την αυτοδιοικητική παρουσία και προσφορά του Γιώργου Παπαδριέλλη, θέλω να προσθέσω ότι ξεχωρίζω τις δύο παραπάνω πολιτικές προσωπικότητες επειδή προϋπήρξαν αρκετά πριν το 1990 στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (από το 1974). Κι ακόμη γιατί προήλθαν από τα…Αριστερά των πολιτικών δυνάμεων που τους υποστήριζαν.
Η ακμή του Γιώργου Παπαδριέλλη προκύπτει σε μια περίοδο που το ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη στην εξουσία και στους εσωκομματικούς συσχετισμούς κερδίζει πλέον έδαφος η νεοπαγής τάση των «νοικοκυραίων», μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, που αποκτούν χρήμα και πολιτική εξουσία και αποτελούν τοπικά τη νέα πολιτική και κοινωνική «νομενκλατούρα». Είναι η περίοδος κρίσης του ΠΑΣΟΚ το «βρώμικο ‘89» και η έντονη αμφισβήτηση και τοπικά, από τα παραπάνω στελέχη, του Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν η εποχή που ο Γιώργος Παπαδριέλλης, ως γραμματέας τότε της Νομαρχιακής Επιτροπής, θα τους «παραδώσει» παράτυπα την Οργάνωση, στις διαδικασίες του 1989, προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους στις δημοτικές εκλογές της επόμενης χρονιάς στις οποίες θα ήταν υποψήφιος.
Δεν αμφισβητώ ότι ο Γιώργος Παπαδριέλλης είχε την εικόνα ενός αγαπημένου και λαοφιλούς πολιτικού, με κοινωνική διείσδυση σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Θέλω όμως να προσθέσω ότι την πολιτική και ηθική δυναμική αντλούσε από παραδοσιακά ή νεοπαγή πολιτικά κατεστημένα. Τα «δικτατορικά» ποσοστά στις εκλογές ούτε με τρόμαζαν, ούτε με θάμαζαν! Πόσο μάλιστα σήμερα όταν κρίνω τα αντίστοιχα του σημερινού Νομάρχη κ. Άρη Γιαννακίδη και τις πολιτικές διεργασίες με τις οποίες…αυγατίζουν. Αλλά αυτά είναι μια άλλη συζήτηση.
Εξηγούμαι για μια ακόμη φορά ότι η κριτική μου στο Γιώργο Παπαδριέλλη δεν γίνεται ούτε από καμιά προσωπική δυσαρέσκεια, ούτε από καμιά υστεροβουλία. Άλλωστε τις διαφωνίες μου, για την πολιτική της τότε δημοτικής αρχής, τις διατύπωσα όταν έπρεπε, δημόσια. Όπως οι ελιτίστικοι προσανατολισμοί του ευρωπαϊκού προγράμματος URBAN και οι επιλογές προσώπων στο ψηφοδέλτιο της «Νέας Πορείας» που μετάλλαξαν μια γνήσια δημοτική λαϊκή δημοκρατική συμπαράταξη σε μια απρόσωπη παράταξη με ψευτοαστικά χαρακτηριστικά.
Κατά την άποψη μου ο Τάσος Βαβατσικλής έκανε δύο λάθη τακτικής. Το πρώτο ήταν η ανακοίνωση των περί της διαδοχής του, στην παρουσίαση της προγραμματικής διακήρυξης προ των δημοτικών εκλογών και το δεύτερο η «αποχώρηση του», όπως αυτή ερμηνεύτηκε, μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του στο τοπικό τηλεοπτικό κανάλι.
Στην πρώτη περίπτωση απελευθέρωσε τα «ηγετικά» ανακλαστικά των δελφίνων του, που όπως αποδείχτηκε ήταν αρκετοί, οι οποίοι ανέπτυξαν προσωπικές πολιτικές για την πρωτιά τους στο ψηφοδέλτιο της «Νέας Πορείας» χωρίς να βοηθήσουν ουσιαστικά την παράταξη, ενώ στη δεύτερη περίπτωση αφήνει το περιθώριο σε κάποιους να αναπτύξουν τεχνητές κρίσεις προκειμένου να κάνουν πιο ευκολόπιστα τα σενάρια της διαδοχής.
Είμαι της άποψης ότι η «Νέα Πορεία» μετά και τις τελευταίες εκλογές ολοκλήρωσε με επιτυχία ένα κύκλο, τον κύκλο της μεταπολίτευσης. Με πολιτικές θέσεις και ένα μεγάλο έργο σε όλη τη 17χρονη πορεία της, ενός ανεξάρτητου και δυναμικού Δήμου. Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας έχει ο Τάσος Βαβατσικλής, ο οποίος φαίνεται να μην έχει πει ακόμη την τελευταία του κουβέντα ανεξαρτήτως με τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα.
Ένας νέος κύκλος της δημοκρατικής δημοτικής παράταξης πρέπει να ανοίξει. Μια νέα διακήρυξη με βάση την ανανεωμένη πρόταση που πρόβαλε το πρόγραμμα θέσεων και πολιτικής των τελευταίων εκλογών, το οποίο δυστυχώς ατύχησε υπό το βάρος των προσωπικών πολιτικών. Μια νέα αριστερή πρόταση παράταξης που θα εγγυάται τη σύνθεση ιδεών, σκέψεων, τάσεων, κοινωνικών απόψεων και αιτημάτων. Μια πρωτοπορία της τοπικής πολιτικής δραστηριότητας, με σταθερές αρχές και αξίες, για το συμφέρον της πόλης, της κοινωνίας και του πολίτη. Μια παράταξη που θα στρέψει το ενδιαφέρον της στα σύγχρονα προβλήματα της πόλης και του Δήμου. Στην αντιμετώπιση της νέας φτώχιας και των κοινωνικών αποκλεισμών, των οικολογικών καταστροφών. Μια παράταξη με άμεση, πολιτική και κοινωνική παρέμβαση σε ότι απασχολεί και βασανίζει την πόλη, μια παράταξη ανάχωμα στη λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της δεξιάς διακυβέρνησης στη ζωή, την κοινωνία και την τοπική αυτοδιοίκηση . Μια παράταξη που θα παραμείνει πλειοψηφική και νικηφόρα στην κοινωνία και στους δημότες.
Ο Τάσος Βαβατσικλής είναι ο μόνος που μπορεί να αναλάβει την πρωτοβουλία της νέας διακήρυξης, για μια «Νέα Πορεία Αριστερά» και πρέπει να την αναλάβει άμεσα. Πριν οι κλυδωνισμοί της κρίσης στο ΠΑΣΟΚ, που δεν φαίνεται να…αναρρώνει, αρχίσουν να συνταράσσουν και τη δημοκρατική δημοτική παράταξη.

Ξάνθος Κώστογλου [αναδημοσίευση]