Αναθεώρηση του Άρθρου 16

Πολλά ακούστηκαν, άλλα τόσα γράφτηκαν για τα τεκταινόμενα στον χώρο της Ελληνικής Παιδείας, τον περιβόητο νόμο πλαίσιο που πρόκειται να καταθέσει η Υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου, την στάση που κρατά η αστυνομία –υπό την εντολή του πραίτορα Βύρωνα Πολύδωρα- απέναντι στο φοιτητικό κίνημα που ωρίμασε και ξαναγεννήθηκε μέσα στους δρόμους και γεννιέται η απορία «μα καλά καθόλου δεν ευαισθητοποιήθηκε αυτός ο ελληνικός λαός;». Βολεμένος στον καναπέ του, απενοχοποιείται αποκαλώντας τους καταληψίες απλές μειοψηφίες, και θέτοντας ψευτοδιλήμματα του τύπου «πότε θα πάρουν τα παιδιά μας πτυχία να τα βολέψουμε σε μια δουλειά να ηρεμήσουμε κι εμείς!». Τι να περιμένεις όμως από μια συντηρητική κοινωνία που επέλεξαν να τους κυβερνούν αδιάλλακτοι πολιτικοί, δήθεν γιατί κουράστηκαν από το προηγούμενο καθεστώς, δήθεν για να τιμωρήσουν το ΠΑΣΟΚ; Κι ακόμη περισσότερο τι να περιμένεις από τους κάθε λογής κοιλιόδουλους που κοιτούν τον αφαλό τους και νομίζουν πως είναι το κέντρο του κόσμου; Το συμπέρασμα ένα: Σήμερα ζούμε το θάνατο της σιωπής. Ένας ασταμάτητος θόρυβος ακούγεται από παντού.
Πόσο δημοκρατικό είναι μια κυβέρνηση να μην υπολογίζει και να μην μετράει τις αντιδράσεις, όταν μάλιστα προέρχονται από θεσμοθετημένους φορείς, όπως είναι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα όργανα της πανεπιστημιακής κοινότητας; Η συγκεκριμένη κυβέρνηση για να αποκρούσει τις αντιδράσεις, οχυρώνεται πίσω από την δήλωση ότι «εφαρμόζει το πρόγραμμά της, το όποιο εγκρίθηκε από τον ελληνικό λαό».
Το μείζον πρόβλημα της χώρας ασφαλώς και δεν είναι η αναθεώρηση του Συντάγματος, την οποία προωθεί με τυμπανοκρουσίες η κυβέρνηση, παραμερίζοντας όλα τα άλλα θέματα της καθημερινότητας που ταλανίζουν τον πολίτη. Για ποιους λόγους όμως θέλει η σημερινή κυβέρνηση να προωθήσει την αναθεώρηση του Συντάγματος και να σύρει την αντιπολίτευση σε μια συζήτηση για ένα θέμα μάλλον ανεπίκαιρο κι όχι πρωτεύον; Γιατί η κ. Γιαννάκου ανακοινώνει ότι θα καταθέσει τον κατά τα άλλα εκτός πλαισίου και πραγματικότητας νόμο πάντα κατά την διάρκεια εξεταστικών περιόδων; Αυτό κανέναν δεν ξένισε;
Όλα αυτά το φοιτητικό κίνημα το αντιλήφθηκε κι η μάχη που δίνεται για να μην περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 16 δεν είναι μόνο μια κρίσιμη στιγμή για το κίνημα που προσπαθεί να σώσει την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση από τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις της κυβέρνησης. Είναι μια κρίσιμη καμπή στις συνολικότερες πολιτικές εξελίξεις. Αυτό που «παίζεται», είναι η ίδια η επιβίωση της κυβέρνησης του Καραμανλή και η δυνατότητα της να επιβάλει τις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» της. Οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι εργαζόμενοι γονείς που στέκονται κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16 έχουν κάθε λόγο να επιμένουν σ΄αυτή την σύγκρουση μέχρι την νίκη. Ανάγει η προοπτική όχι μόνο να αποτραπεί η εισβολή της αγοράς στην παιδεία, αλλά και να έχουμε την πρώτη ανατροπή κυβέρνησης από το κίνημα.
Από την άλλη δεν μπορεί να μείνει ανέπαφο το ζήτημα των ταγμάτων συλλήψεων του αρχιπραίτορα Βύρωνα Πολύδωρα που καταδεικνύουν πως η κυβέρνηση της ΝΔ μπροστά στο ογκούμενο κύμα δυσαρέσκειας από την επιθετική νεοφιλελεύθερη πολιτική της επιλέγει τον κατήφορο της κλιμάκωσης της καταστολής.
Δεν περιμένουμε βέβαια τίποτα καλύτερο να γίνει από έναν υπουργό που πρωτοστάτησε στην συγκάλυψη των απαγωγών των Πακιστανών από ένα ανάλογο σώμα συλλήψεων τον Ιούνη του 2005.(Ας πάψουμε να έχουμε επιλεκτική μνήμη!) Δεν πρέπει να τους αφήσουμε! Οφείλουμε να περιφρουρήσουμε τα δημοκρατικά δικαιώματα που κατάκτησε το κίνημα ενάντια στα παρακρατικά διολισθήματα του υπουργού και εν όλω της διεφθαρμένης κυβέρνησης που τη στηρίζει.
Η κυβέρνηση αυτή έχει κυριολεκτικά κολλήσει στο τέλμα της απραξίας και έδειξε ότι η ΝΔ δεν ήταν έτοιμη να κυβερνήσει. Δεν έδειξε τόλμη, διότι δεν άγγιξε καν το πρόβλημα της εκπαιδευτικής υποδομής. Πώς μπορείς να μιλάς για μεταρρύθμιση στον χώρο της Παιδείας, όταν αφήνεις ανέπαφη την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην τραγική κατάσταση που βρίσκονται; Πώς προχωράς σε μεταρρύθμιση όταν η εισαγωγή των σπουδαστών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εξακολουθεί να «καλλωπίζεται»-εξευτελίζεται με στοιχεία παραπαιδείας, αποστήθισης, ισοπέδωσης κι εν τέλει αποβλάκωσης μέσω μη αντιπροσωπευτικών πανελλαδικών εξετάσεων; Δεν έδειξε σύνεση, διότι προκάλεσε την πανεκπαιδευτική αναταραχή, υποτιμώντας την δυναμική της νεολαίας αλλά και μεγάλου μέρους των εκπαιδευτικών κυρίως των πανεπιστημιακών.
Η όποια σύγκρουση δεν διεξάγεται ανάμεσα σε όσους θέλουν ή δεν θέλουν μεταρρυθμίσεις. Στην πραγματικότητα συγκρούονται όσοι επιθυμούν ουσιαστικές και ριζικές αλλαγές με όσους προτείνουν μια εικονική, αναποτελεσματική και τελικά ερασιτεχνική μεταρρύθμιση, που θα παγιώσει την καθοδική πορεία, τα ελλείμματα, την απογοήτευση και την επιλεκτική διείσδυση της αγοράς στην ανώτατη εκπαίδευση.
Με λογιστικές και γραφειοκρατικές διευκολύνσεις δεν επιτυγχάνεται η αναβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου, προκειμένου να διαδραματίσει καλύτερα τον ρόλο που του ανήκει.
Ας ανοίξουμε όλοι τα μάτια και τα αυτιά μας στην σκληρή πραγματικότητα που μας πλασάρουν. Είναι αποκαρδιωτική η κυβερνητική «ελαφρότητα», μα άλλο τόσο εξοργιστική η τηλεοπτική τακτική δημοσιογράφων τύπου Πρεντεντέρη, που με αγανάκτηση στηλιτεύουν τα προσκεκλημένα θύματά τους, όταν σπανίως αυτά προλάβουν να αρθρώσουν λόγο διαφορετικό από αυτόν που περιμένουν να ακούσουν, ως εκφραστές μιας κοινής γνώμης, την οποία σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι διαμορφώνουν. Δημοσιογράφοι, που με τον μανδύα του εκπροσώπου της κοινής γνώμης εξυπηρετούν τις επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων που τους απασχολούν. Ζούμε σε ένα επικοινωνιακό καθεστώς πλήρους φίμωσης και αποχαύνωσης του πολίτη. Βγαίνουν στα δελτία και αναλύουν με τις ώρες φτιαχτά αποτελέσματα δημοσκοπήσεων. Δημοσκοπήσεων των 1000 ατόμων λες και τέτοιοι αριθμοί είναι αντιπροσωπευτικοί μιας ολόκληρης κοινωνίας. Από την μια ο κόσμος απογοητευμένος κι από την άλλη η κυβέρνηση της ΝΔ σε προβάδισμα. Το πρόβαδισμά της, παρά τις λαθροχειρίες των δημοσκόπων, ίσως να μην αμφισβητείται για την ώρα. Είναι όμως χωλή η δικαιολογία ότι αυτό δεν συμβαίνει, γιατί η κυβέρνηση ελέγχει την επικοινωνία και δια αυτής χειραγωγεί.
Δεν γνωρίζουμε αν τελικά με την πάροδο του χρόνου οι δημοσιογράφοι θα παραμείνουν «προμηθευτές» της ενημέρωσης, «φύλακες» του δημοσίου συμφέροντος ή θα μετεξελιχθούν σε ένα νέο είδος διασκεδαστών, αντίστοιχων ενδεχομένως με τους παρουσιαστές των ριάλιτι και της eurovision. Το στοίχημα είναι να βγάλουμε τον μανδύα της συντήρησης που μας φοράνε και να αναρωτηθούμε : « Θέλουμε να είμαστε μια κοινωνία δημοσκοπήσεων ή μια κοινωνία σκεπτόμενη, ώριμη, μη συντηρητική και απεγκλωβισμένη από τακτικές αποχαύνωσης και αποπροσανατολισμού δια μέσου των ΜΜΕ»;
Γιατί αν κάποιοι μας θέλουν γενιά των ιδιωτικοποιήσεων εμείς θα επιμένουμε να αυτοαποκαλούμαστε γενιά του άρθρου 16.
Υ.Γ. Κι επειδή πολλά ακούγονται ,και μάλιστα με διθυραμβική αμετροέπεια, όχι μόνο σε πανελλαδικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο από τους «πολιτικούς μας ταγούς», σχετικά με το ποιος παίζει με τους θεσμούς ή όχι και με το ποιος έχει οράματα ή όχι, οι εκπρόσωποι της συντηρητικής παράταξης ας μάθουν το εξής:
Ένας πολιτικός αρχηγός ή σε τοπικό επίπεδο ένας δήμαρχος μπορεί να παίζει με την καριέρα του, μπορεί να παίζει με την αίγλη και την εκλογική δύναμη του κόμματός του, μπορεί τέλος τέλος να παίζει με τα νεύρα μας. Είναι όμως κάτι που δικαιούται να το κάνει και κανείς δημοκρατικός θεσμός δεν του το απαγορεύει. Όταν εύκολα κατηγορείς κάποιον ότι παίζει με τους θεσμούς ή ότι δεν έχει όραμα, τότε διαπράττεις αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγόρησες τον άλλο.
Οι θεσμοί δεν επιβάλλουν συναίνεση. Οι παρατάξεις δεν είναι υποχρεωμένες να συνεννοούνται. Η δημοκρατία τρέφεται μέσα από τις συγκρούσεις και τις αντιπαλότητες κι όχι μέσα από καλοσυνάτες μπουρδολογίες που ηχούν ευχάριστα στα αυτιά των ψηφοφόρων μας. Το δημοκρατικό πολίτευμα ζει καλύτερα στην αντίρρηση και την διαπάλη. Τα πολλά χαμόγελα και οι συμφωνίες το κάνουν να νιώθει άβολα. Για αυτό κόψτε πια τα ψεύτικα χαμόγελά και τα ψηφοθηρικά τερτίπια σας και πολιτευτείτε όπως οι συνάνθρωποί μας το αξίζουν.

Παναγοπούλου Λεωνή
Φοιτήτρια Νομικής του Δ.Π.Θ.

Α, ξέχασα να αναφέρω: Επί πτυχίω (Εναπομείναντα μαθήματα: 3). Μπας και χρησιμοποιεί άλλο ψευδό-επιχείρημα από δω και πέρα η ΔΑΠ, όταν κατεβαίνει στις γενικές συνελεύσεις