Αποφασισμένη για απεργιακές
κινητοποιήσεις από την πρώτη μέρα του νέου σχολικού έτους εμφανίζεται η ΟΛΜΕ. Ο
πρόεδρος της, Θέμης Κοτσιφάκης, μιλώντας σε τηλεοπτικό κανάλι επανέλαβε την
προαναγγελία για απεργίες με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, με τους
καθηγητές να αντιδρούν έντονα στο μέτρο της κινητικότητας και των υποχρεωτικών
μετατάξεων στην εκπαίδευση.
«Η απόφαση του συνεδρίου της
Ομοσπονδίας των καθηγητών μιλά για απεργία διαρκείας. [...] Θα γίνουν
συνελεύσεις με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς για να αποφασίσουμε ακριβώς πώς και
με ποιον τρόπο θα κινητοποιηθούμε απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα που έχει έρθει
και στο χώρο της εκπαίδευσης».
Ο κ. Κοτσιφάκης έκανε λόγο για
16.000 λιγότερους εκπαιδευτικούς στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, από τον Ιούνιο
έως τον Σεπτέμβριο, και κατήγγειλε την πολιτική της κυβέρνησης ότι εξαθλιώνει
τον εκπαιδευτικό και διαλύει το δημόσιο σχολείο, οδηγώντας στη σταδιακή
εξαφάνισή του. «Καταλαβαίνετε ότι με
τέτοιους όρους δεν μπορεί να ανοίξουν τα σχολεία τον Σεπτέμβριο» τόνισε.
Την ερχόμενη εβδομάδα θα
συνεδριάσει το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για να διαμορφώσει εισήγηση προς τις γενικές
συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, που θα συνέλθουν από την 1η Σεπτεμβρίου. Η τελική απόφαση
θα παρθεί από τη συνέλευση των προέδρων, σύμφωνα με τις αποφάσεις των ΕΛΜΕ.
Σε κύκλο συνελεύσεων θα βρεθούν
την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου και οι καθηγητές των ιδιωτικών σχολείων, με
βασικό αντικείμενο τον τρόπο απάντησης στα κυβερνητικά μέτρα.
Δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε τι σχέση έχει με την ΟΛΜΕ, απλά αυθορμήτως σκέφτηκα μόλις διάβασα την ανάρτηση να μοιραστώ την εμπειρία μου από μία εβδομάδα πριν που είχα πάει Αθήνα και γυρίζοντας ένα μεσημέρι με το τραμ από το Καλαμάκι, παρακολούθησα μια κουβέντα που έκαναν δύο ηλικιωμένοι, καθισμένοι ο ένας απέναντι στον άλλον. Ήταν άγνωστοι μεταξύ τους και, αφού είπαν πρώτα μερικά πράγματα εναντίον των οικονομικών μεταναστών (και συμφώνησαν μαζί τους και δύο κυρίες από δίπλα), κατέληξαν συμφωνώντας πως «κανείς δεν θέλει να δουλέψει – απλώς το κάνει από ανάγκη. Και αυτό είναι το φυσιολογικό – αν δεν έχει κάποιος ανάγκη δεν υπάρχει λόγος να δουλεύει».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η φοβερή αντίληψη έχει επικρατήσει στην Ελλάδα του πάρτι. Θεωρείσαι τελείως ανόητος αν πεις πως αγαπάς τη δουλειά σου ή πως σου είναι αδύνατο να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς να δουλεύεις (δηλαδή, τι θα κάνεις;).
Στη σημερινή επιστροφή μου με το τραμ κατάλαβα τι θέλεις να κάνεις αντί να δουλεύεις. Απέναντί μας καθόταν μια νέα κοπέλα, η οποία σε όλη τη διαδρομή (35 λεπτά) μιλούσε στο κινητό της με τη μητέρα της. Τι έλεγε; Τίποτα. Κάτι για μια πρίζα που νόμιζε πως υπήρχε αριστερά από τον καναπέ – αλλά δεν υπήρχε. Κάτι για μια σκυλίτσα που αναγκάστηκε να τη σύρει στο μπαλκόνι γιατί δεν ήθελε να βγει. Ξανά για την πρίζα. Ξανά για τη σκυλίτσα που την έσυρε από τον λαιμό και πάει λέγοντας… 35 ολόκληρα λεπτά…
Σκεφτείτε να μην υπήρχε και η κρίση…
Και βέβαια μπορούμε μερικοί να καταλάβουμε. Ακόμα κι αν μας ψεκάζουν με αντιμνημονιακές σαχλαμάρες, μερικοί έχουμε αντιασφυξιογόνες μάσκες και ακόμα αντέχουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔασκαλε που διδασκες....
ΑπάντησηΔιαγραφή