Καζαδώδεκας

Η καθιερωμένη ανασκόπηση του περσινού Καζαδώδεκα έδειξε τα εξής:
1. Είχα προβλέψει λιτότητα από το Γενάρη του 2010. Κατά πως φαίνεται, ήμουν μερικούς… μήνες μπροστά!
2. Είχα προβλέψει τη μετάθεση της γυναίκας μου στην Κομοτηνή το Φλεβάρη. Τελικά, τα νέα ήρθαν τον Αύγουστο για μετάθεση το Γενάρη του 2011!!! Μιλάμε για… ΠΟΛΥ ΜΠΡΟΣΤΑ!
3. Προέβλεψα ότι ο Τrichet θα μας προειδοποιήσει για χρεοκοπία το Μάρτη. Τελικά, ήμουν ηλίθιος! Αφού ο Trichet είναι ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΣ, είναι δυνατόν ποτέ να δει χρεοκοπία να έρχεται; Αυτός δεν θα την έβλεπε αν του καθόταν στη μούρη!!! Μα, καλά… Πως έκανα τέτοια γκάφα εγώ;;; Τέλος πάντων, οι ΣΟΦΕΣ (όπως πάντα) ΑΓΟΡΕΣ είδαν τη χρεοκοπία, αλλά μετά το Σεπτέμβριο. Πάλι μπροστά ήμουν! Όσον δε αφορά τις εκπτώσεις στα ακίνητα, άρχισαν περίπου το Μάρτη, όπως προέβλεψα. Και… χοντρές-χοντρές!
4. Προέβλεψα ζυμώσεις Βγενό – Σάλλα τον Απρίλη, αλλά αυτές ήρθαν τον… Οκτώβρη. Και είχα δίκιο, 6 ΜΗΝΕΣ ΙΝ ADVANCE, αφού αυτή τη φορά είναι σοβαρό… Γενικώς, ΣΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ ΩΣ ΤΩΡΑ, ΠΡΟΣΘΕΤΕΤΕ ΕΝΑ 6ΜΗΝΟ ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΜΕΣΑ!!! Ούτε ο Μαμαλάκης είχε τέτοια συνταγή…
5. Τον Ιούνιο προέβλεψα ότι η γυναίκα μου έφυγε από την εργασία της κι έπιασε δουλειά στη Ziraat. Δεδομένου ότι προέβλεψε τη μετάθεση 10 μήνες νωρίτερα, να μην ξεχάσω να τη… μεταγράψω στη Ζiraat τον Οκτώβριο του φετινού Καζαδώδεκα. Θα είμαι «μέσα», no doubt…
Επίσης, προέβλεψα ότι τον Ιούνιο ο Βγενό θα προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ. Well… δεν μου βγήκε για τότε, αλλά –δεδομένου ότι πάντα… υποφέρω από 6μηνη ενορατικότητα– τώρα (που έφυγε κι απ’ τον ΠΑΟ) ΙΣΩΣ είναι κατάλληλη η ώρα…
6. Είχα προβλέψει ότι τον Αύγουστο θα ανοίξουν οι παραλίες του Αλίμου στους κατοίκους. Δεν έγινε ακριβώς αυτό, αλλά πήγε ο Πρωθυπουργός στο Ελληνικό και γκρέμισε ένα… παλιούρι που δεν το χρησιμοποιούσε κανείς. Όσον αφορά δε τις παραλίες και τα άλλα κεντράκια, αυτά ακόμη στο… κλάσιμο τον έχουν, καθώς ούτε ανοίξανε οι μεν, ούτε φύγανε τα δε. Μήπως πρέπει να αγριέψει ο Γιώργος, πριν τον αρχίσουν στο… «Γιωρίκα»;;;
7. Προέβλεψα ότι τον Οκτώβρη ο Bin Laden θα πέθαινε από ασιτία. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο ή άδικο. Σε… 6 μήνες θα μάθω αν πέθανε και… πότε. Γιατί, που ξέρω εγώ αν πέθανε τώρα και μας το ανακοινώσουν σε… 6 μήνες;;;
Είχα προβλέψει επίσης δημοτικές εκλογές 1 μήνα νωρίτερα (έγιναν τελικά το Νοέμβρη). Εκείνο που με ενοχλεί όμως είναι ότι είχα προβλέψει… Τάσο και ΑΚΟΜΗ ΜΟΥ ΤΗ ΔΙΝΕΙ που δεν κατέβηκε ο Τάσος. Και να ‘χα εγώ το σοβαρό πρόβλημα;;; Ο έρμος ο δήμος το ‘χει: ποιος μπορεί να τον διαχειριστεί οικονομικά σαν τον Τάσο; Τώρα, μάλιστα, που είναι γνωστό ότι χρωστά και της Μιχαλούς;;;
8. Όπως είχα προβλέψει, οι αποδείξεις που έχω για το ΠΑΣΟΚ-οαφορολόγητο είναι όντως βιβλίο. Και, μάλιστα, σε… τόμους!
9. Το Δεκέμβριο προέβλεψα νέο Τραπεζικό Κέντρο της Πειραιώς στην Κομοτηνή. Παρότι το Δεκέμβρη ΕΓΙΝΕ το Κέντρο, το κάνανε στην… Καβάλα κι έπεσα έξω. ΣΤΗΝ ΩΡΑ! ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ! Γιατί, να μου το θυμηθείτε ότι φέτος θα γίνει και της Κομοτηνής!!! Πάμε στοίχημα;
Έτοιμοι για πτήση; (Πετάτε χαμηλά μη σκοτωθούμε…)
2011
ΓΕΝΑΡΗΣ
Ο Τάσος δεν είναι δήμαρχος, αλλά εμένα με δικαιώνει για ακόμη μία φορά, αφού λέω πάντα ότι είναι ο εξυπνότερος! Γιατί… ποιος θα ήθελε να γίνει πλέον δήμαρχος Κομοτηνής, στα καλά του τα μυαλά; Είναι σαν να βγαίνει στο βουνό σε περίοδο κυνηγίου αγριόχοιρου και ν’ αρχίσει να μουγκρίζει!!! Τελικά, αρχίζω ν’ αμφιβάλλω για τη νοημοσύνη αυτών που κατέβηκαν για δήμαρχοι και νοιώθω απεριόριστη συμπάθεια για τον Πετρίδη που… «κατάφερε» να εκλεγεί. Κι ελπίζω να έχει καλές σχέσεις με τον Τάσο, μπας κι ο τελευταίος δεήσει να βοηθήσει. Αλλιώς… ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ! Άσε που, πλέον, δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως είναι δυνατόν κάποιος να… ξεσκατίσει την «Κόπρο του Κοτσάκη» και να μη λέγεται… Ηρακλής! Εύχομαι λοιπόν στο δήμο… ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!! Κυριολεκτικά μιλώντας…
Η γυναίκα μου αρχίζει ξανά να δουλεύει κι εγώ συνεχίζω να δουλεύω. Τον κόσμο, εννοώ. Εκτός αυτού, όμως, ο Panito αρχίζει να δουλεύει εμάς κι ο Makito κάνει το ίδιο, ως γνήσια μαϊμού που είναι. Όταν η μαμά γυρνάει από τη δουλειά, ο Panito της λέει ότι τη ζήτησαν να γυρίσει πίσω γιατί κάτι ξέχασε. Εκείνη ανυποψίαστη φεύγει, και ο «φονιάς» μου αρχίζει τον αδερφό του στις γρήγορες. Μέχρι να κατέβει η γυναίκα μου τις σκάλες, βλέπει το Μakito κρεμασμένο ανάποδα από το μπαλκόνι και τον Panito να φωνάζει «Μαμάαα, πιάσεεε!». Η γυναίκα μου λιποθυμάει και… τρώει μια σφαλιάρα και ξυπνάει, λέγοντας: «Πάλι κακό όνειρο είδα! Φταίει η πίεση στην καινούρια δουλειά». Και… ξαναπέφτει για ύπνο.
ΦΛΕΒΑΡΗΣ
Ο κόσμος κατεβαίνει σε απεργίες. Το ΑΕΠ βουλιάζει σε ρυθμούς σάμπας… εεεχμ… Guiness ήθελα να πω κι η Ελλάδα μπαίνει στο καλό βιβλίο για… κακό λόγο. Οι αστυνομικοί βρίσκονται κι αυτοί σε απεργία και η βουλή δεν φυλάσσεται. Οι βουλευτές που τυγχάνουν εντός, καταλαβαίνουν ότι την έχουν άσχημα. Εκείνοι που είναι εκτός, ταξιδεύουν προς… αντίθετες κατευθύνσεις με ΜΕΓΑΛΑ πηδήματα. Όταν ο κόσμος μπαίνει μέσα στη βουλή, ακολουθούν σκηνές ακατάλληλες για ανηλίκους. Ο πρώτος βουλευτής που μιλά στις κάμερες που περιμένουν έξω, κάνει την ακόλουθη δήλωση: «Καλέ τι λέτε; Είναι πολύ ειρηνικά τα πράγματα στη βουλή. Αφού… αγαπιόμαστε πολύ με τον κόσμο που μπήκε μέσα. Αχ, επιτέλους πια, αφήστε μας ήσυχες…»
Τελικώς, οι μόνοι επιζώντες βουλευτές είναι αυτοί που ΕΜΕΙΝΑΝ στη βουλή. Και, πλέον, είναι όλοι γένους θηλυκού ή… αορίστου (ασχέτως τι ήταν πριν λίγο). Τους υπόλοιπους ο κόσμος τους προλαβαίνει στο αεροδρόμιο και τους υποδέχεται θερμότερα κι απ’ τον… Μπάγιεβιτς! Αυτούς που καταφέρνουν να ξεφύγουν προς τους αεροδιαδρόμους, τους πατάνε τ’ αεροπλάνα (της Ολυμπιακής). Και μια μοντέρνα ιστορικός γράφει στο νέο τόμο του τεύχους «ΙΣΤΟΡΙΑ» για τον πρόσφατο… συνωστισμό του αεροδρομίου της Αθήνας, που ήταν ίδιος και χειρότερος από αυτόν του… λιμανιού της Σμύρνης.
ΜΑΡΤΗΣ
Συγκροτείται νέα βουλή από τους… αναπληρωματικούς, οι οποίοι στην αρχή είναι «ψάρια». Οι… «παλιές» που επιβίωσαν αναλαμβάνουν να τους μετατρέψουν από… «χάνους» σε «πιράνχας», ώστε να κερδίσουν επάξια τον τίτλο «Μις Ελλάς»… εχμμμ… «Έλλην Βουλευτής», εννοούσα.
Η οικονομία ΔΕΝ πάει καλά, αλλά η ψυχολογία πάει… καλύτερα, αφού –ως γνωστόν– οι Έλληνες είναι οι πιο… αλλοπρόσαλοι νομάτοι, από τα χρόνια ακόμη του Σωκράτη! Κι όταν η ψυχολογία αυξάνεται, η… Eurobank ξαναρχίζει να χορηγεί δάνεια σε γύφτους με χρυσά δόντια, έχοντας όμως γίνει πιο αυστηρή (απαιτούνται τουλάχιστον ΔΥΟ χρυσά δόντια για την έγκριση). Οι πιο… φαφούτηδες απ’ όλους συνωστίζονται έξω από το κατάστημα της Eurobank στην Κομοτηνή για να πάρουν δάνεια, ενώ οι υπόλοιποι ψάχνουν οδοντίατρο για… γέφυρες επί πιστώσει. Κανείς δεν προλαβαίνει – οι «multi-φαφούτηδες» τα πήραν όλα, κι η Eurobank εφεξής δέχεται μόνον… καταθέσεις. Πληρώνει δε τα επιτόκια σε… χρυσό (δόντι)!!!
Η Τράπεζα της Ελλάδος εγκαλεί τους τραπεζίτες γιατί έχουν αρχίσει και δανείζουν ξανά στην Κουτσή Μαρίκα (αρκεί αυτή πλέον να έχει… ΔΥΟ δεκανίκια) και τους ζητά να αποδείξουν πως μπορούν αντίστοιχα να εξασφαλίσουν τη δική τους ρευστότητα, ήτοι να δανειστούν και αυτοί. Ο Λάτσης χαμογελά, μοστράροντας 2 σειρές ολοκαίνουρια… χρυσά δόντια, ισχυριζόμενος ότι και η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης ακολουθεί την -ίδια με την ελληνική- φιλοσοφία χορηγήσεων. Ο Προβόπουλος εμφανίζεται να αποσύρεται ικανοποιημένος – μισή ώρα μετά όμως, οδηγείται εσπευσμένα στον Ευαγγελισμό, έχοντας καταπιεί ένα κουτί ληγμένα… οδοντιατρικά αναισθητικά.
ΑΠΡΙΛΗΣ
Εντονότατες φήμες που θέλουν αύξηση του ΑΕΠ στο α’ τρίμηνο όταν επιβεβαιωθούν τα στοιχεία κυκλοφορούν την πρωταπριλιά και οι ξένες αγορές ρίχνουν τα spreads στο… +5% από το γερμανικό T-bill (ή όπως διάολο το λένε οι Μερκελίδες εκεί πέρα…) . Ο Πρωθυπουργός βρίσκει ευκαιρία να εκβιάσει την Ευρώπη και να πετύχει μείωση των επιτοκίων στο 4,5%. Τους βάζει να υπογράψουν δε για όλο το δάνειο, με αποτέλεσμα – την επόμενη μέρα που έχουν αποσυρθεί οι φήμες και τα spreads έχουν ξαναγυρίσει στον +10% – να πάρουν ληγμένα κι όλοι οι ευρωπαίοι τραπεζίτες και οικονομολόγοι. Τα ληγμένα τους όμως είναι για τον π@#τσο, αφού ούτε ένας πάει στο νοσοκομείο. Ο Π.Ο.Υ. αναρωτιέται ΤΙ ΣΟΪ ΣΚΑΤΑ τρώνε στην Ευρώπη κι έχουν τέτοια… στομαχική αναισθησία. Ο υπογράφων, ο οποίος τελευταία έχει συνηθίσει πια να πίνει τσίπουρο με… υδράργυρο, αποστέλλει διαφωτιστική επιστολή στον Π.Ο.Υ., τα στελέχη του οποίου… αυτοκτονούν με φρέσκιες ασπιρίνες.
Ο γράφων λαμβάνει γράμμα από τον ΟΗΕ που τον ενημερώνει ότι το διαβατήριό του έληξε, αλλά όχι και η άδειά του να… εκπροσωπεί τον Οργανισμό σε έκτακτες περιπτώσεις. Για να μου το αποδείξουν, μου στέλνουν έναν φάκελο με νέο… project, κάπου στο Κογκό. Τους απαντώ ότι η επίσημη υπηρεσία μου δεν δίνει άδεια και μου βάζουν τις φωνές: «ΕΜΕΙΣ είμαστε οι επίσημοι εργοδότες σου!!! Να τσακιστείς εκεί κάτω και να θυμάσαι πάντα: δεν μας ξέρεις – δεν σε ξέρουμε». Ζητώ άδεια μιας εβδομάδας και κλείνω για Κογκό με… αφρικανική εταιρία, μπας και… γλιτώσω μια ώρα αρχύτερα και πάω για… πιλάφια και ουρί. Αμ, δε… Άμα δεν σε θέλει…
Μετά την αποστολή στο Κογκό (κι έχοντας αποκτήσει καναδυό ακόμη souvenirs από teflon) γυρνάω στη δουλειά, όπου όλοι με ρωτάνε γιατί κουτσαίνω. Τους απαντώ ότι… πάτησα μια γάτα. Επιμένουν να με ρωτάνε γιατί κουτσαίνω αφού πάτησα απλώς μια γάτα. Τους εξηγώ ότι ήταν… μεγάλη γάτα. Αυτοί επιμένουν (οι σκασμένοι)! Τους αποστομώνω λέγοντας ότι η γάτα, μόλις την πάτησα… πήδηξε επάνω κι εξαφανίστηκε, με αποτέλεσμα να βρεθώ στη στάση... «μετέωρο βήμα του πελαργού» για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και πριν αγκαλιαστώ με το πεζοδρόμιο. Αυτό φαίνεται να τους καλμάρει, γιατί γελάνε με ανακούφιση. Γελάω κι εγώ με ανακούφηση και… πάω στο «μέρος» για να σιγουρευτώ ότι δεν λύθηκε καμιά γάζα. Εκεί βλέπω για πρώτη φορά ότι μου… λείπει ένα καρούμπαλο που είχα πάνω στο μικρό δάκτυλο και στη θέση του είναι ένα κάψιμο. «Κοίτα να δεις», λέω από μέσα μου. «Αυτοί οι σκατάδες δεν έχουν το Θεό τους. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κόβουν ότι προεξέχει!!!» Σε καλό μας… αφού το δάκτυλό μου είναι πλέον ίσιο. Αλλά, για καλό και για κακό, ξανακοιτάω και μες στο παντελόνι μου…
ΜΑΗΣ
Αποφασίζω να ανανεώσω το διαβατήριο του ΟΗΕ, αφού το ελληνικό κοντεύει να γίνει… παγκόσμιο ανέκδοτο. Παίρνω τηλέφωνο στην υπηρεσία και ζητάω νέο 3ετίας και μου λένε: «Δεν σε ξέρουμε». Τους απαντώ: «Μήπως να έρθω να το παραλάβω αυτοπροσώπως;». Κι αμέσως ακούω: «Το παραδίδω ΤΩΡΑ στον courier και θα το πάρεις σε 1 εβδομάδα. Αυτό είναι δώρο από μας – δεν θα σου χρεώσουμε το λογαριασμό». «Μου τον πιστώσατε;», ρωτάω. «Μα…δεν σε ξέραμε την περασμένη εβδομάδα!», μου λέει. «Σήμερα που σε… ξαναξέρουμε, θα σου τον πιστώσουμε ως το τέλος της μέρας!».
Αποφασίζω ότι ήγγικεν η ώρα να αγοράσω ένα ακόμη σπίτι στην Κομοτηνή και να κτίσω ένα ακόμη στον Πλατανίτη. Κοιτάω το λογαριασμό μου και αναρωτιέμαι να θα χρειαστεί να… ξαναπάω στο Κογκό άλλη μια φορά. Τελικά, τα κουκιά βγαίνουν κι εγώ αποκτώ ένα σπίτι με φωτοβολταϊκή οροφή στον Πλατανίτη κι ένα άλλο στο κέντρο της Κομοτηνής. Αποφασίζω να βαφτίσω τα σπίτια μου για να πρωτοτυπήσω, αλλά… καταλαβαίνω ότι η ιδέα μου είναι ηλίθια όταν αρχίζω να πασχίζω να βρω όνομα. Εκτός από το «Τρεχαγύρευε», τίποτε άλλο δεν μου ‘ρχεται στο μυαλό. Τα παρατάω, καταριώντας τα… πέντε λεπτά που έχασα εξ αιτίας της βλακείας μου.
ΙΟΥΝΙΟΣ
Ο Panito τελειώνει τον Παιδικό χωρίς να έχει… πυροβολήσει ΚΑΜΙΑ απ’ τις δασκάλες του κι εμείς… γιορτάζουμε την ενηλικίωσή του. Οι δασκάλες του γιορτάζουν την αποφοίτησή του και… καίνε τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι πέρασε από ‘κεί. Το βράδυ κεφάτος πάει να παίξει ποδόσφαιρο με τα παιδιά της γειτονιάς – που τον ρίχνουν κανα-δύο χρονάκια, παρότι αυτός τους ρίχνει κανα-δύο κεφάλια και… μερικές «ψιλές» που και που – και ξεχνιέται: σουτάρει με δύναμη με το δεξί πόδι, όπως κάνει όταν παίζουμε μαζί (και μου ‘χει σπάσει τα μούτρα κανα-δύο φορές, καθότι τέτοιος «φονιάς» ήταν μόνον ο Batistuta) και… παραλίγο να αποκεφαλίσει τον τερματοφύλακα, που ευτυχώς έχει πολύ καλό reflex και – από ένστικτο – πέφτει από την άλλη μεριά και προφυλάσσεται. Η μπάλα χτυπάει ένα από τα νεοκλασικά της γειτονιάς που (ευτυχώς) δεν έχει ανακαινιστεί ακόμη και το κάνει να χρήζει… άμεσης ανακαίνισης. «Ευκαιρία ήταν», λέω στον ιδιοκτήτη. «Δες το απ΄ την καλή πλευρά. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Στον επόμενο σεισμό, σίγουρα θα σε πλάκωνε». Δεν είμαι σίγουρος αν τον έπεισα κι αν θα γλιτώσω τη μήνυση.
Ο Μakito έχει σταματίσει να μαϊμουδίζει ότι κάνει ο μεγαλύτερος αδελφός του (πως θα μπορούσε άλλωστε) κι έχει συγκεντρωθεί στα δικά του. Ετοιμάζεται να πάει στον ίδιο Παιδικό που πήγε κι ο αδελφός του κι έχει πάρει μία αχρησιμοποίητη σάκα που είχαν χαρίσει στον Panito τα ξαδέλφια του και τη γεμίζει blocks, μολύβια, μπογιές, κόλλες, πλαστελίνες κλπ. Οι δασκάλες μαθαίνουν ότι ο μικρός αδελφός του Panito θα είναι στον Παιδικό τους για τα επόμενα δύο χρόνια και ζητούν μετάθεση ή… μετάταξη. Η διευθύντρια γράφει την παραίτησή της, αλλά πριν τη στείλει (ευτυχώς) την παίρνω τηλέφωνο για να την ευχαριστήσω για την… υπομονή της. Της λέω ότι ο Makito είναι αρνάκι – ο Panito ήταν το κατσίκι. Ησυχάζει και σκίζει την παραίτησή της και τις αιτήσεις μετάθεσης των δασκάλων. Party-time ξανά! Τιμώμενο πρόσωπο: ο Makito. Πριν τελειώσει το πάρτυ, ο Makito τους χαρίζει ένα block ζωγραφικής του Panito, το οποίο ξεκάθαρα απεικονίζει μία δασκάλα να μαλώνει το Makito και τον Panito να της αφαιρεί το… scalp! Κρύος ιδρώτας ξαναπιάνει τις δασκάλες, που είναι όλο χάδια κι αγκαλιές με το μικρό.
ΙΟΥΛΙΟΣ
Κάτι κινείται στη Μαύρη Πεύκη. Η ομάδα Α (Αντίχρυσοι) κινητοποιούνται από σήμα παρατηρητή και καταφθάνουν στον τόπο της… περιέργειας. Βλέπουν κάτι κουστουμαρισμένους κυρίους να συζητάνε κοιτάζοντας την περιοχή. Προτού να πουν «κυάνιο» τους έχουμε μπουζουριάσει και οδηγήσει σε ασφαλές σημείο, ώστε να μάθουμε ποιοι είναι, τι θέλουν, τι μέλλει γενέσθαι, τι θα περιμένουμε, ποιος θα έρθει, τι θα κάνει κλπ. Η διαδικασία αυτή κρατά 3 μερόνυχτα (δεν έχουν και πολύ γερή κράση τα πουλάκια μου) κι εγώ αναγκάζομαι να ξοδέψω κι άλλη άδεια απ’ τη δουλειά. Aaagrrrrrrr… Όταν πλέον αποφασίζουμε ότι μάθαμε ότι θέλουμε, αποφασίζουμε ότι πρέπει να μας… μεταβιβάσουν τα οχήματά τους και κάθε άλλο προσωπικό αντικείμενο και να πάνε κολυμπώντας από ‘κει που ‘ρθανε (Αθήνα). Τους πηγαίνουμε με νοτιά 9-10 μποφόρ στον Άγ. Χαράλαμπο και με μεγάλο καΐκι τους ανοίγουμε 7-8 χλμ. μέσα. Κατόπιν τους δίνουμε τη μαγική εντολή «κολυμπήστε» και τους βοηθούμε να πηδήξουν από τη γέφυρα, ένας-ένας και σε σημαντική απόσταση μεταξύ τους. Για να τους θυμόμαστε, τους παρακρατούμε από ΕΝΑΝ… αχίλλειο τένοντα, ενώ τους υποσχόμαστε να αποστείλουμε τον… ΑΛΛΟΝ στην εταιρία τους, με ευχές για καλές εξορύξεις… κάπου αλλού. Ελπίζουμε να έχουν τουλάχιστον το κουκούτσι μυαλό που απαιτείται για την κατανόηση ενός τέτοιου απλούστατου μηνύματος. Αλλά, πάλι… κανείς μας δεν θα έλεγε όχι για καμιά περιπετειούλα ακόμη με τίποτε Καναδεζάκια, Αθηνεζάκια, ή άλλα… τζάκια. Πάμε για τσίπουρα ευχόμενοι ο ένας στον άλλον… και εις άλλα με υγεία.
Το παιχνίδι χοντραίνει όταν στα γραφεία της γνωστής εταιρίας χρυσού στην Αθήνα καταφθάνουν μερικοί… κακοσυντηρημένοι μύες (ΟΧΙ ποντίκια!). Άλλωστε, κρυφά ή φανερά, θα απογοητευόμασταν πολύ αν δεν υπήρχαν αντιδράσεις. Αλλά μέσα στα μπάνια του λαού ρε διάολε? Τώρα… τσατιστήκαμε στ΄ αλήθεια. Τέρμα η πλάκα! Την άλλη φορά θα πάρουμε κεφάλια (αν και απ’ τους κολυμβητές μας κανείς ως τώρα δεν έχει βρει ΟΥΤΕ αυτά…). Ενημερωνόμαστε για έναν μικρό στρατό μπράβων που οργανώνεται και εξοπλίζεται σε διάφορα μέρη. Προσπαθούμε να μάθουμε ποιοι είναι και ποια τα μέσα. Αυτά που μαθαίνουμε γι’ αυτούς δεν μας ανησυχούν ιδιαίτερα κι ο εξοπλισμός καθόλου. Για κανα-δύο που πρέπει να προσέχουμε, έχουμε τους κατάλληλους δασκάλους και την… παραδοτέα ύλη. Αποφασίζουμε ότι θα παρατηρούμε όλοι με βάρδιες και σε ζώνες. Μας παίρνει 2 μερόνυχτα να βγάλουμε πρόγραμμα.
Στο μεταξύ, τα δύο αλητάκια μου περνάνε τις μέρες τους στο νερό. Τις νύχτες, τους υποχρεώνουμε να βγουν. Συνήθως χρειάζεται κίνητρο (πάμε για σουβλάκια, πάμε για παιχνίδι στην πλατεία του χωριού, πάμε για Game-boy κλπ). Ο καιρός περνάει και οι Αντίχρυσοι περιμένουν, αλλά όλοι πιστεύουμε ότι ο «χορός» θα γίνει Αύγουστο. Εν τω μεταξύ, ακούω στις ειδήσεις ότι για το εξάμηνο του 2011 πιστεύεται ότι η μεταβολή του ΑΕΠ θα εμφανίσει για πρώτη φορά μετά από πολύυυυυυυ καιρό θετικό πρόσημο! Δεν μου λέει και πολλά, γιατί δεν ξέρουμε το μέγεθος της αύξησης, αν τα επόμενα χρόνια θα συνεχιστεί η ανάπτυξη ώστε να αποπληρώσουμε το ΔΝΤ και να μη χρειαστεί να το… διώξουμε κακήν-κακώς όπως άλλοι και αν θα υπάρξουν κάποιες αυξήσεις που –έστω– να συνδέονται με την παραγωγικότητα. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να αφήσουμε τους χρυσοθήρες και να κυνηγήσουμε κανένα άλλον. Το ξανασκέφτομαι λίγο. Μπάαααααα… Καλοί είν’ κι οι χρυσοθήρες...
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Όλα καλά τις πρώτες μέρες, ετοιμαζόμαστε για τη γιορτή του Panito κατά τρόπο ώστε να μη ζηλέψει (πολύ) ο Makito. Στις 15 του μηνός, κι επάνω στη γιορτή, λαμβάνω το τηλεφώνημα που ανέμενα ότι θα λάβω: «Όλοι εδώ – ήρθε η ώρα», μου λέει ένας εκ των παρατηρητών που βρίσκεται στα Πετρωτά. Ο καημένος ο Panito δεν καταλαβαίνει γιατί ο μπαμπάς του φεύγει χωρίς να τον πάρει μαζί ούτε γιατί είναι ντυμένος σαν καρναβάλι, κατακαλόκαιρο μήνα. «Θα σου εξηγήσω όταν γυρίσω», του λέω, «ή μια μέρα θα καταλάβεις μόνος σου. Για σένα το κάνω» του λέω «αλλά και για το δικό μου χαβαλέ» λέω μέσα μου. Το αμάξι είναι έτοιμο φορτωμένο μ’ όλων των ειδών τα καλούδια, αφού περιμέναμε την επίσκεψη. Έφυγα!
Καταφθάνουμε σχεδόν όλοι μαζί σε ένα από τα πόστα κι αρχίζω να μοιράζω υλικό: Μ4s, 3GLs, STORM40s, μαχαίρια, γάντια κλπ. Μερικοί θέλουν τόξα. Έχουμε και 5-6 τέτοια. Τα μοιραζόμαστε και πιάνουμε πόστα «μάχης». Περιμένουμε περισσότερο από 1,5 ώρα, μέχρι να καταφθάσουν οι πρώτοι «μεζέδες» και τουλάχιστον άλλη 1 έως ότου να… γεμίσει ο «μπουφές». Με το σύνθημα ξεκινάμε να «τσιμπάμε». Από τη δεύτερη ζώνη ακούμε επίσης «μπουμπουνητά». «Ήρθαν κι άλλα «μεζεδάκια»», σκεφτόμαστε. Το «τσιμπούσι» κρατάει ως τις απογευματινές ώρες, αφού μερικοί «μεζέδες» κρύβονται απ’ τις «οδοντογλυφίδες» μας. Ετοιμάζουμε τα PVS-7 για να μπορούμε να τους δούμε καλά και να τους ξετρυπώσουμε ανενόχλητοι τη νύχτα. Τα goggles τελικώς όμως…. δεν μας χρειάζονται, καθότι μερικά μεζεδάκια βγαίνουν έξω με τις φανέλες τους στο χέρι. Το τι ακολουθεί, δεν θα το μάθει κανείς. Με μια πάγια πολιτική του style «Αφήστε τους ν’ αναρωτιώνται»… δεν αφήνουμε ούτε αγγελιοφόρο για να πει στους ενδιαφερόμενους τι έγινε το… catering! «Ας τους να έρθουν να ψάξουν», σκεφτόμαστε. «Όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα». Ακολουθεί μια νύχτα σκληρής δουλειάς… υγειονομικής ταφής απορριμμάτων. Από την άλλη μέρα ξαναπιάνουμε πόστα σαν να μη συνέβη τίποτα.
Χρόνια πολλά Panito. Γυρνώντας σπίτι το ξημέρωμα, του αφήνω δώρο τη διπλή λεπίδα που ήθελε: δύο σπαθιά με φιδίσια λαβή σε μία θήκη. Ήξερα ότι μόλις ξυπνούσε θα… έβρισκα το μπελά μου. Αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Φρόντισα να είναι… ατρόχιστα!
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Η Μάνια αποφασίζει ν’ αλλάξει επάγγελμα και ν’ ανοίξει μαγαζί. Ο καθένας ρίχνει την ιδέα του. Ο Panito θέλει μαγαζί με κασέτες για το game-boy. Ο Makito θέλει μαγαζί με Lego. Εγώ θέλω… την αντιπροσωπεία της Israeli Military Industries. Go figure! Στο τέλος την αποτρελαίνουμε και απειλεί ότι θα ανοίξει… εκκλησιαστικό κατάστημα. Το βουλώνουμε πριν… μας βρει κα’να κακό…
Εγώ, που δεν είχα σκοπό να αλλάξω επάγγελμα, τελικά… αλλάζω γνώμη κι ανοίγω μαγαζί με παιδικά παιχνίδια αλλά ως αποκλειστικός αντιπρόσωπος. Στο υπόγειο βέβαια έχω κι άλλα παιχνίδια, απ’ αυτά που παίζουμε με τον Panito το καταχείμωνο στον Πλατανίτη για να μην ενοχλούμε κανέναν (πώς να βάλεις σιγαστήρες στις γ@μημένες τις ΜarkIIA1;). Ο Makito, τώρα που πέρασε τα 2,5, σιγά-σιγά αρχίζει να εγκαταλείπει τη μαμά του και να κάνει κακές παρέες (με το μπαμπά και τον Panito). «Late bloomer», σκέφτομαι. Όχι σαν τον Panito που ξεπετάχτηκε στον 1,5 χρόνο και κάτι. Για να δούμε τι θα γίνει τούτος…
Πριν προλάβω να σκεφτώ τίποτε άλλο, ο Panito προκαλεί τον αδελφούλη του σε ξιφομαχία με katanas. Τα οποία έχω πάντα σταυρωτά στον τοίχο, μου τα ‘χει φτιάξει ο Paul Chen, είναι διπλωμένα πάνω από 20 φορές και κόβουν… λεπτά-ξηρά-και-ταλαιπωρημένα μαλλιά στο… μήκος της τρίχας! Πάω στον Panito με προσοχή (να μη μου κάνει καμιά απότομη κίνηση και μου σκίσει τον… αέρα) και προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν μπορεί να μυήσει έτσι το Makito. «Θυμάσαι τον καναπέ που έκοψες φέτες την περασμένη εβδομάδα;», του λέω. «Ε… ο αδελφός σου κόβεται πιο εύκολα! Οπότε, παράτα την katana μέχρι ν’ αγοράσω καινούριο καναπέ». Μου φαίνεται ότι αυτό τον… εξευμένισε κάπως. Θα δείξει.
Η Κυβέρνηση περνά έκτακτα μέτρα και της… κάνω μήνυση για απάτη σε βαθμό κακουργήματος. Στο δικαστήριο υποστηρίζω ότι τα «έκτακτα» μέτρα είναι απολύτως… τακτικά και κερδίζω εύκολα τη δίκη. Το δικαστήριο μου επιδικάζει όλα τα έσοδα του Λογιστηρίου του Κράτους από τα ΤΑΚΤΙΚΑ αυτά μέτρα, αλλά οι νομικοί της κυβέρνησης ασκούν έφεση κλαίγοντας και επικαλώντας το… εθνικό μου φρόνημα. Τους απαντώ: «Δεν υπάρχει εθνική συνείδηση - δεν υπάρχουν πια έθνη - μόνον ΚΡΑΤΗ! Δεν το ξέρατε; Τι διάολο… μήπως είστε Ινδιάνοι;»
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
Ο Panito βγάζει ιλαρά και κυκλοφοράει σαν τον… ωραίο εξωγήινο στα παλιά comics! Τρέχουμε πανικόβλητοι… μακριά του κάθε φορά που μας ζυγώνει, κι εκείνος κλαίει και διαμαρτύρεται ότι δεν έχει τίποτε! Τελικά, έχει δίκιο. Ανακαλύπτω ότι ο μικρός Μakito… άναψε ένα θερμαντικό σώμα στο δωμάτιο που έπαιζε ο Panito, ο οποίος –φυσικά– έβγαλε τη… μπέμπελη! «φτου σκουληκομερμηγκότρυπα», σκέφτομαι και παίρνω αγκαλιά το μεγάλο μου καμάρι λέγοντας: «Για μια στιγμή εκεί με είχες να τρέχω για τα καλά, ε;». «Είμαι μεγαλύτερος τσαμπουκάς από σένα», μου απαντάει. Touche!
Τα συνδικάτα κατεβαίνουν στο δρόμο και απειλούν ότι θα ψηφίσουν… Νουδία! «Καλύτερα να… χρεοκοπήσουμε μια ώρα αρχύτερα!», λέω πανικόβλητος στη συζυγάτα μου. «Προτιμώ τη χρεοκοπία από τη Νουδία!». «Μην είσαι βλάκας», μου λέει. «Όλοι ίδιοι είναι!». «Ξεχνάς» της λέω, «πόσο σκόραρα σε 3 διαφορετικά IQ tests;». «Γαμώτο!», μου απαντά. «Μακάρι να μπορούσα…». Κορδωμένος σαν το γύφτικο σκεπάρνι, αναγγέλω στον Panito ότι θα τον πάω στον Άη-Χαράλαμπο για ψάρεμα. Με αγκαλιάζει με συγκίνηση και φεύγει να ετοιμαστεί. Έρχεται με το M4 και περασμένο και το grenade launcher, λες και ετοιμάστηκε για το… Afghanistan! «Τι μου ζώστηκες εκεί, ωρέ?», τον ρωτάω. «Α, μπε… πάω για μεγάλο ψάρι σήμερα!», μου απαντάει. «Πάρε μεγάλο καλάμι!», του λέω. «Τι καλάμι μου τσαμπουνάς, ρε;», μου λέει. «Πάω να πιάσω βάρκες με λαθραίους!!!».
Eh; Come again;;;
Αποφασίζω ότι είναι καλύτερα να τον πάω στο βουνό γι’ αρκούδες.
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Η γυναίκα μου γιορτάζει και αναγγέλλουμε στα… αγγελούδια μας ότι θα αγοράσουμε καινούριο σπίτι. Ο Panito επιμένει ότι του αρέσει αυτό που μένουμε, αλλά του λέω ότι δεν σηκώνω κουβέντα. «Θα πληρώσεις φόρο!», μου κάνει. «Τι να γίνει?», του λέω. «Θα πρέπει να μετακομίσουμε όλα τα πράγματά μας!!», μου ξανακάνει. «Πρέπει!», του λέω. «Θα πρέπει να πάρουμε καινούρια πράγματα!!!», μου λέει. «Δεν νομίζω», του λέω. «Θα φέρουμε τα καλύτερά μας έπιπλα από το σπίτι της Αθήνας». «Είδες;», μου κάνει. «Κι άλλη μετακόμιση!». «Panito, φτάνει!!!», του λέω. Έχει τσατιστεί τόσο που… ετοιμάζει επίθεση στη νέα υποψήφια οικία μας. Το πρόβλημά του είναι ότι… δεν ξέρει που είναι! Το δικό μου είναι ότι… αν ο Panito θέλει να προκαλέσει βιβλική καταστροφή, ΜΠΟΡΕΙ! Οποιαδήποτε ώρα! (Τον έχω εκπαιδεύσει από τα… 1,5 και κάτι ψιλά). Αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας, σαν να είμαι στρατιώτης της Hamas σε Ισραηλινό στρατόπεδο. Ο Panito βάζει παραλλαγή «Desert Eagle» (η αγαπημένη μας) και… επιτίθεται στη δική μου μέσα στη ντουλάπα μ’ ένα πτυσσόμενο οδοντωτό H&K και την κάνει… θερινότερη από την έρημο!!! «Ρε καριόκα!», του λέω (από τη συναίρεση των λέξεων «καριόλη γιόκα»), «τώρα θα σου δείξω εγώ! Θα σε…». Πριν του το πω όλο –ότι δηλαδή θα φάει τιμωρία 7 μέρες χωρίς game-boy– πηδάει πάνω μου κραδαίνοντας το H&K και μου καταφέρνει κανα-δυό «ρίγες» στο χέρι που έβαλα για να προστατευτώ. Τον αρπάζω από τη χούφτα που το κρατούσε και του το αποσπώ. «Θα μπαλώσω τη στολή μου με τη δική σου, μπαγλαμά!» του φωνάζω. Τον πιάνουν τα κλάματα. «Έλα τώρα βρε Panito», λυγίζω εγώ. «Πες μου που θες να πάμε βόλτα». «Στην Αθήνα!», μου κάνει. «Κλάψε όσο θες…», του λέω.
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις και κατάλληλη προετοιμασία, υπογράφουμε συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Αιγαίου με Τουρκία και Ισραήλ. Κι άσ’ την Παπαρήγα να κράζει (προτιμώντας τη μη εκμετάλλευση). Παίρνω ειδική άδεια από τους φίλους μου στο Ισραήλ να… εγκαινιάσω με βουτιά τις νέες γεωτρήσεις. Φροντίζω ώστε εκείνη την ώρα να… μη λειτουργούν οι τουρμπίνες, στήνοντας σκοπούς για να αποφύγω αντίποινα και sabotage της Hamas. Καλώ και τον Geert Wilders να βουτήξουμε μαζί και ανταποκρίνεται με προθυμία. Αυτό οξύνει τα πνεύματα, με αποτέλεσμα Ισλαμιστές από το Ιράν απειλούν ότι θα μας… βομβαρδίσουν με τα πυρηνικά που… δεν έχουν. Η επίσημη αποστομωτική απάντηση προς τον Ahmadinejad έρχεται από τον ίδιο το Νetanyahu: «Σκάσε ρε τάπα!». Η Τεχεράνη δεν ξέρει αν πρέπει να κλάψει για την προσβολή ή να… γελάσει για τον ηγέτη της! Ακόμα το σκέφτεται…
Έρχεται η μέρα των εγκαινίων της εξέδρας, με τον Panito να ετοιμάζεται να παραβρεθεί για να… βοηθήσει τους ειδικούς φρουρούς στο έργο τους, μόνον που είναι περισσότερο… εξοπλισμένους από αυτούς. Τον παίρνω παράμερα και του λέω: «Panito, ασχέτως αν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου ξέρουν ότι η μαύρη τρύπα στο resumé του μπαμπά είναι τόσο μεγάλη όσο και το οπλοστάσιό του, η χώρα μας είναι ακόμη αναπτυσσόμενη και δεν επιτρέπει τη δημόσια επίδειξη των όπλων σου, εκτός κι αν είσαι στο στρατό. «Αλλά μη χολοσκάς», του λέω. «Κάποια μέρα θα αναπτυχθούμε κι εμείς. Κι αν όχι, μπορώ πάντα να σε στείλω σε άλλη πατρίδα. Θα σου δώσω κάποια από τα διαβατήριά μου να διαλέξεις». Ο Panito ενθουσιάζεται στην ιδέα, αλλά αρνείται να παραβρεθεί στα εγκαίνια άοπλος. Ξεχειλίζω από τέτοια υπερηφάνεια που – όταν είναι να κάνω τη βουτιά – τους λέω να ρίξουν κι ένα… εικόνισμα του γιου μου για να πιάσω.
Γιατί, μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε κιόλας στα… επόμενα Φώτα!
Καλή μας φώτιση, πριν μας τα… αλλάξουν!!!

Uli Chris