Ένας χρόνος μετά την δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η απώλεια δεν πρέπει να τιμηθεί ή να τιμάται για μουσειακούς λόγους, αλλά για την ουσία μιας εφηβικής ζωής και μια γενιάς που τείνει να γίνει αβίωτη! Ανεργία, ακρίβεια, παγκοσμιοποίηση. Σε τι κόσμο οδεύουμε…
Ήταν βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου πέρσι, όταν πρωτοακούσαμε την είδηση ότι 15χρονος μαθητής σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Και η οργή δεν άργησε να βγει μέσα από τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι τις επόμενες ημέρες πρωταγωνίστησαν στους δρόμους όλης της χώρας. Και όσα περνούσαν οι μέρες το κίνημα φούντωνε, μέχρι την στιγμή που οι «γνωστοί – άγνωστοι» χάλασαν την γιορτή.
Ήταν βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου πέρσι, όταν πρωτοακούσαμε την είδηση ότι 15χρονος μαθητής σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Και η οργή δεν άργησε να βγει μέσα από τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι τις επόμενες ημέρες πρωταγωνίστησαν στους δρόμους όλης της χώρας. Και όσα περνούσαν οι μέρες το κίνημα φούντωνε, μέχρι την στιγμή που οι «γνωστοί – άγνωστοι» χάλασαν την γιορτή.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, γιατί έτσι μ’ αρέσει να την λέω, από εκείνο το σημείο και μετά δεν παρήγαγε ούτε μια καινούργια ιδέα, δεν γέννησε ούτε ένα νέο αίτημα, δεν παρήγαγε έναν νέο πολιτικό λόγο. Και δυστυχώς τότε ήταν η ευκαιρία για να αλλάξουν πολλά πράγματα στην Ελλάδα.
Η επανάσταση (συνώνυμη λέξη με την εξέγερση) μετέθεσε το ραντεβού της με τη νέα γενιά των Ελλήνων για κάποια χρόνια ίσως. Αν είναι κάποτε να έρθει όμως, θα έρθει και δεν θα ανήκει σε κανέναν.
Η επανάσταση (συνώνυμη λέξη με την εξέγερση) μετέθεσε το ραντεβού της με τη νέα γενιά των Ελλήνων για κάποια χρόνια ίσως. Αν είναι κάποτε να έρθει όμως, θα έρθει και δεν θα ανήκει σε κανέναν.
Για τον Αλέξανδρο που δε ξεχνάμε
ΑπάντησηΔιαγραφή06/12/08
Δε ξεχνάμε
Το ένα, πλάι στη φωτογραφία του Αλέξη, γράφει: «Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος -Ετών 15- Δολοφονήθηκε 6 Δεκεμβρίου 2008». Στο άλλο, στίχοι από τον Αμλετ και τον διαχρονικό Σαίξπηρ που σαν να μιλά για όλους τους «Αλέξανδρους» που θα ακολουθούσαν:
«Αν είχα χρόνο.
Αν μ' άφηνε ο θάνατος που κανείς δεν σταμάτησε.
Αν μπορούσα να σας πω. Πεθαίνω.
Ομως εσείς ζείτε.
Δικαιώστε με.
Πείτε για μένα.
Προπάντων στους ανύποπτους.
Σε κείνους που δεν ξέρουν...
Οι φίλοι μου με λέγαν πρίγκιπα.
Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι το όνομά μου
θα επικρατούσε τόσο πολύ στον κόσμο.
Αυτοί οι πρίγκιπες πεθαίνουν αθώοι,
δολοφονημένοι σε μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ».
(Μετάφραση Γ. Χειμωνά, εκδ. Κέδρος)
Το μήνυμα είναι ηχηρό και οι αποδέκτες, όλοι μας. Για την οικογένεια, ο Αλέξης «δολοφονήθηκε». Δολοφονήθηκε σε μια μάχη που δεν έδωσε ποτέ.
Ηταν ένα αθώο παιδί, δεν είχε προκαλέσει ποτέ, δεν είχε εμπλακεί σε αψιμαχίες, δεν «ανήκε» σε χώρους, παρατάξεις.
«Γιατί τώρα να ήθελε να σκοτώνουν στο όνομά του;», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην «Κ» στενός φίλος της οικογένειας.
Οπως, όμως, οι σφαίρες «για τον Αλέξη» ξαναβρήκαν στην καρδιά της τραγικής αυτής μάνας, το ίδιο και η «εκκωφαντική» σιωπή ορισμένων για τον θάνατο του παιδιού της.
«Οι ακαδημαϊκοί μας φαίνεται ότι δεν συγκινήθηκαν με τη δολοφονία του Αλέξανδρου και το ξέσπασμα της νεολαίας», αναφέρει ο ίδιος. «Βολεμένοι στις δάφνες τους, επέλεξαν τη σιωπή».
Οι λέξεις «δικαιώστε με, πείτε για μένα» στην επιτύμβια στήλη απευθύνονται σε αυτούς. Αλλά και στους αυτόπτες μάρτυρες, εκείνους που βρέθηκαν τη μοιραία νύχτα στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα.
Από http//www.madata.gr
Μη φοβάστε, βγείτε μπροστά και μιλήστε, μοιάζει να λέει η κ. Τσαλικιάν. Πείτε για τον πρίγκιπά μου που πέθανε αθώος.
Γραμμένοι στις αρχές του 2009, οι παρακάτω στίχοι είναι της Μαριγώς Αλεξοπούλου, μιας από τις πιο αξιόλογες ποιητικές φωνές της νέας γενιάς. Κι αποτελούν τη δική της συμβολή στην πρόσκληση του ηλεκτρονικού περιοδικού Poema σε μια πλειάδα ομοτέχνων της ν' αντιδράσουν «με μόνο όπλο τους τους στίχους» στην πραγματικότητα που βίωνε η χώρα μετά τον θανάσιμο πυροβολισμό στα Εξάρχεια του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν έφυγε ο Λόρκα απ' το σπίτι
Τα δένδρα είχαν μέσα τους
μια σιωπή θλιμμένη
σαν το θρόισμα των φύλλων,
χιλιάδες άνθρωποι παρατεταγμένοι:
παιδιά αμούστακα,
γονείς
ακούστηκαν συνθήματα,
κρότοι λάμψης
σαν νομίσματα στον ουρανό.
Ολα θα ξαναγίνουν,
μονάχα οι ζωές που φεύγουν
δεν περιμένουν
την αλλαγή..