Αύριο, Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009, στις 7 το απόγευμα στην αίθουσα εκδηλώσεων της Νομαρχίας Ροδόπης θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση με θέμα: «Θωρακίζουμε την ευημερία του Έλληνα πολίτη». Ομιλητής θα είναι ο Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και εκπρόσωπος Τύπου της Κυβέρνησης, βουλευτής Ροδόπης Γιώργος Πεταλωτής.
Οικονομική ανάπτυξη κατα την διάρκεια της Χουντας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνω σήμερα πεινούν απο τους δήθεν δημοκράτες , οι "Απριλιανοί" διεγραφαν χρέη αγροτών και έκαναν την δραχμή ένα απο τα σκληρότερα νομίσματα του κόσμου εν καιρώ πετρελαϊκης κρίσης, για αυτο και τους απονεμήθηκαν απο την παγκόσμια κοινότητα 2 ΌΣΚΑΡ οικονομίας.
πηγή: Η ιδεολογία της 21ης Απριλίου του Μάνου Χατζηδάκη
http://aristeriapati.blogspot.com/2009/11/blog-post_04.html
«Η δικτατορία των συνταγματαρχών: Κοινωνία, Ιδεολογία, Οικονομία» Στο βιβλίο του Μ. Μελετόπουλου
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτό το πόνημα του συγγραφέα δεν υπάρχουν οι εξορίες, τα βασανιστήρια, το πολυτεχνείο. Υπάρχουν όμως τα στατιστικά για το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο των πραξικοπηματιών και των ανώτατων αξιωματούχων που αποτελούσαν τις χουντικές κυβερνήσεις, οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ, τα πενταετή προγράμματά, η ανάλυσή της οικονομικής ιδεολογικής και κοινωνικής οργάνωσης που υπήρχε πριν και κατά την διάρκεια της δικτατορίας. Και με βάση αυτά τα στοιχεία βγαίνουν κάποια συμπεράσματα που λίγοι είναι διατεθειμένοι να ακούσουν ακόμη και σήμερα
Γράφει λοιπόν ο Μ. Μελετόπουλος στο βιβλίο του:
«Η Δικτατορία στην πραγματικότητα δεν ήταν η ανατροπή αλλά η μετεξέλιξη του προηγούμενο καθεστώτος. Όλα τα μέλη της, από τους συνταγματάρχες μέχρι τον τελευταίο συνεργάτη, προέρχονταν από τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που διοικούσαν την Ελλάδα πριν το 67. Και όπως ήταν φυσικό δεν άλλαξαν τίποτα. Απλά αφαίρεσαν τα άχρηστα πια διακοσμητικά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τα αντικατέστησαν με άκρατο λαϊκισμό (κοινωνικό και οικονομικό) και έξτρα εθνικοφροσύνη. Η αντίδραση της πλειοψηφίας του ελληνικού λάου ήταν αδιαφορία μιας για αυτούς δεν υπήρξε κάποια ουσιαστική αλλαγή πέρα από την μάλλον “ευχάριστη” εικόνα των “δικών του (λαϊκών) παιδιών” στην εξουσία. Οι εργολαβίες, τα κρατικά δάνεια, η παραγραφή χρεών, οι χιλιάδες ευνοϊκές ρυθμίσεις για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες μαζί με το χάιδεμα των αγροτικών πληθυσμών με επιδοτήσεις τους εξασφάλισαν όχι μονό την ανοχή, άλλα και την εύνοια ενός διόλου ευκαταφρόνητου ποσοστού Ελλήνων. Χρειάστηκαν οι τραγικές εξελίξεις του Κυπριακού (που οφείλονται σε ένα μεγάλο βαθμό στην απίστευτη βλακεία των χουνταίων) για να ξεκουμπιστούν αφήνοντας πίσω χιλιάδες συνεργάτες και εννοούμενους που όπως ήταν φυσικό δεν τιμωρήθηκαν ποτέ».
Η χούντα όμως είναι αυτή που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την καθολική επικράτηση της “μπουρτζοβλάχιας” αισθητικής και νοοτροπίας παντού. Το κακό πιστεύω πως προέρχεται από την ανάγκη που είχε το καθεστώς για εδραίωση και λαϊκό έρεισμα. Μέσα στην γενικότερη βλακεία τους οι εθνικοί μας φωστήρες θεώρησαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν η συνέχιση και αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης μέσω της τσιμεντοποίησης του σύμπαντος που είχε ξεκινήσει ο “Εθνάρχης” (δημόσια έργα, οικιστική επέκταση της Αθήνας και όλων τον μεγάλων πόλεων της Ελλάδας κλπ). Αλλά το σημαντικότερο επίτευγμα τους ήταν η εισαγωγή και της καινούριας μεθόδου των μαζικών θαλασσοδανείων και των δανείων «Εθνικής Σκοπιμότητας στη Θράκη».
Μέσα στα επτά αυτά χρόνια δόθηκαν σε ευνοούμενους τεραστία ποσά για εργοστάσια, ξενοδοχεία κλπ που χωρίς καμία απολύτως εξασφάλιση απόδοσης της επένδυσης. Χιλιάδες εντελώς άσχετοι και τυχαίοι άνθρωποι χρίστηκαν επιχειρηματίες και πλούτισαν από το τίποτα. Σίγουρα και διαφθορά υπήρχε και πριν αλλά ποτέ σε τέτοια μαζική έκταση και τόσο «φόρα παρτίδα». Η καταλήστευση του δημόσιου χρήματος γινόταν πια ανοιχτά και με τις ευλογίες του επίσημου κράτους. Και το κυριότερο είναι ότι σχεδόν κανένας δεν τιμωρήθηκε για αυτή την τεράστια σπατάλη ακόμη και μετά την πτώση. Εκεί ίσως βρίσκεται και η αρχή (η μάλλον η αρχή της επίσημης εδραίωσης) της ασύδοτης, κρατικοδίαιτης και αρπακολατζιδικης ελληνικής οικονομίας καθώς και όλη η νοοτροπία της λαμογιάς που όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε.
Εν τούτοις, το Στρατιωτικό Κίνημα της 21ης Απριλίου ήταν αντικειμενικά πιο «αριστερό» απ΄ όσο πολλοί νομίζουν:
ΑπάντησηΔιαγραφή* Δεν ήταν ένα Αμερικανοκίνητο Κίνημα, γι΄ αυτό και αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τις ΗΠΑ. Όχι τόσο απ΄ τον πόνο τους για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα (ο Τζονσον το είχε πει σαφώς στον Γ. Παπανδρέου το 1964 με την κρίση στην Κύπρο «Χεσμένο το΄χω το Κοινοβούλιο σας!...) αλλά από επίγνωση του ανεξέλεγκτου αυτών των αξιωματικών (που και επιβεβαιώθηκε τελικά...)
* Δεν ήταν ένα κίνημα υποχείριο του κεφαλαίου, ντόπιου ή ξένου (το οποίο είχε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία επί Ένωσης Κέντρου)
* Μερίμνησε για κοινωνική ειρήνη, εξασφαλίζοντας πολύ ικανοποιητικές αμοιβές για τους εργαζόμενους και μηδενίζοντας πρακτικά την ανεργία μέσα από ένα συνδυασμό κεϋνσιανισμού-μονεταρισμού
* Χάρισε (έστω δημαγωγικά, δεν πειράζει...) τα χρέη των αγροτών και μερίμνησε για την ανάπτυξη της υπαίθρου
* Κατήργησε τη Βασιλεία (πραγματοποιήσαν, ούτω, την επίθεση στα «χειμερινά ανάκτορα» αντί των κομμουνιστών...)
* Περιόρισε (και με φυλακίσεις) την παλαιοκομματική Δεξιά πιο πολύ από ό,τι θα έκανε ένα «αριστερό» καθεστώς...
* Έδωσε δωρεάν συγγράμματα και δωρεάν παιδεία στους σπουδαστές
* Κατήργησε (έστω τυπικά...) τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που είχε σε πλήρη ενέργεια η Ένωση Κέντρου
* Πάταξε τη διαφθορά στο Δημόσιο Τομέα (έστω με χρήση του φόβου της ΕΣΑ...)
* Πέταξε έξω ξένες Δυτικές Εταιρείες προμηθειών του Κρατικού Τομέα εισάγοντας Ανατολικές, όπου αυτές ήταν φθηνότερες (π.χ. εκδίωξη SIEMENS από ΟΤΕ και υποκατάσταση από Ανατολικογερμανική εταιρεία για εξοπλισμό Κέντρων Διανομής....)
* Εκπόνησε για πρώτη φορά πενταετές πλάνο ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας με έμφαση στην υποκατάσταση εισαγωγών με τόνωση της εγχώριας παραγωγής, εφαρμόζοντας το σχετικό σχέδιο που είχε εκπονηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέσω ΚΕΠΕ
* Ισοσκέλισε τα Δημόσια οικονομικά
* Άρχισε σταδιακά να στρέφεται προς τις λαϊκές Δημοκρατίες, τον Τρίτο Κόσμο και την Κίνα (καλές κρατικές σχέσεις με Σ. Ένωση, αποκατάσταση σχέσεων με Κομμουνιστική Κίνα, Βουλγαρία και Ανατολική Γερμανία, επίσκεψη Μακαρέζου το 1973 στο Πεκίνο-επάνοδος με ιδέες για εκτεταμένη γεωπολιτική/γεωοικονομική συνεργασία, σε αντικατάσταση της μέχρι τότε φιλοκινεζικής Αλβανίας στα Βαλκάνια...)
* Επεδίωξε την επάνοδο σε μια μορφή εποπτευομένου Κοινοβουλευτισμού με συμμετοχή -για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο- Κομμουνιστικού Κόμματος με τα σύμβολα-σφυροδρέπανά του (πείραμα Μαρκεζίνη-συμμετοχή «ελληνικότερου» ΚΚΕ Εσωτερικού υπό τους Τζεφρώνη-Δρακόπουλο, και Η.Ηλιού από ΕΔΑ)
* Είχε ξεκινήσει συζητήσεις για συνεργασίες σε πολλά επίπεδα με το καθεστώς Τσαουσέσκου (με τον οποίο Τσαουσέσκου, όπως θυμόμαστε όσοι δεν έχουμε πάθει αμνησία, είχε πάντοτε -σε αντισοβιετικό/αντιηγεμονιστικό πλαίσιο- ισχυρή σχέση το ΚΚΕ Εσωτερικού με συζητήσεις για σοσιαλισμό με εθνικές ιδιαιτερότητες κλπ)
* Τέλος (και πιο σημαντικό), αρνήθηκε τελικά με τη φράση «Οι Άραβες είναι φίλοι μας!» την παραχώρηση της βάσης της Σούδας στους Αμερικανούς για να υποστηρίξουν το Ισραήλ στον πόλεμο των 6 ημερών του Γιομ Κιπούρ (με αποτέλεσμα να χάσουν για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί από τον Αιγυπτιακό Στρατό!...)