Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από την θεμελίωση των Πιστών Εξέτασης Υποψηφίων Οδηγών που πραγματοποίησε ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Ευριπίδης Στυλιανίδης, στην περιοχή της Νέας Ραιδεστού του Δήμου Θέρμης παρουσία του Υπουργού Μακεδονίας Θράκης Σταύρου Καλαφάτη και του Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη. Άλλη μια τεράστια δέσμευση της ΝΔ που υλοποιείται!!! Όπως λέει και ένας φίλος, ο οποίος μας έστειλε και τις φωτογραφίες, ειδικά η πρώτη θυμίζει τις θεμελιώσεις του Παττακού επί χούντας.
Στο φωτορομάντζο, μπορείτε να διαβάσετε για ακόμη μία προσπάθεια του Ευριπίδη Στυλιανίδη να κατεβεί ως υποψήφιος βουλευτής στο νομό Θεσσαλονίκης. Θα τον αφήσει όμως ο Πανίκας; (κλικ στις φωτογραφίες)
ΟΥΝΑ ΦΑΤΣΑ ΟΥΝΑ ΡΑΤΣΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εντυπωσιακή καμπάνια διαρκείας, οι κ.κ. Στυλιανίδης και Κοτσάκης έκαναν τα εγκαίνια του Μουσείου του Θρακιώτη Μαθηματικού Κωνσταντή(ν) Καραθεοδωρή. Όπως, είναι γνωστό το Μουσείο Καραθεοδωρή είναι έργο της προηγούμενης δημοτικής αρχής όπως και άλλα τρία Μουσεία τα οποία ίσως προεκλογικά να τα εγκαινιάσουν. Για να τιμήσουν την προσωπικότητα του Κωνσταντή(ν) Καραθεοδωρή διοργανώθηκε και δόθηκε συναυλία με τον καλλιτέχνη της pop μουσικής κ. Μιχάλη Χατζηγιάννη, με τον οποίο ουδεμία σχέση πνευματική έχει ο παγκοσμίως αναγνωρισμένος Θρακιώτης μαθηματικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί:«Το είδος της ελληνικής ποπ ήρθε στο προσκήνιο 88887 χρόνια μετά την έλευση των «Στυλ-κοτσ» στην Ελλάδα από τον Σείριο. Μετά την ασυναγώνιστη και πολυετή πνευματική δημιουργία, οι «Στυλ-κοτσ» αποφάσισαν να το ρίξουν λίγο στο χαβαλέ και συλλογικώς σκεφτόμενοι μέσα σε αποστειρωμένο πυρηνικό καταφύγιο - κοσμοσφαίρα που έσταζε πλουτώνιο από το ταβάνι, μύριζε χασίς και στην είσοδο αναγραφόταν οι λέξεις θίνκ τανκ, αποφάσισαν να πάρουν ξένα άσματα και να τα κάνουν ένα τουρλουμπούκι με ελληνικούς στίχους. Έτσι μπορούσαν να υμνήσουν παράλληλα δύο θεούς τους: το Δία και την Καψούρα χωρίς κόπο και με τρόπο».
Ενώ θα μπορούσαν να συνεργασθούν με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης σε συνεργασία με το ΙΕΜΑ, που αυτές τις μέρες πραγματοποιείται αφιέρωμα στον έτερο συμπατριώτη μας μεγάλο συνθέτη, αρχιτέκτονα και μαθηματικό Ιάννη Ξενάκη.
Ο κ. Στυλιανίδης ως διατελέσας υπουργός Παιδείας και ο κ. Κοτσάκης ως άνθρωπος της Τέχνης, όφειλαν να γνωρίζουν αυτές τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται αυτές τις μέρες προς ανάμνηση του Ιάννη Ξενάκη και να τις φέρουν στη Κομοτηνή προς τιμή του Κωνσταντή(ν) Καραθεοδωρή.
Με «ζουρνάδες και ντέφια» δεν τιμούν τις μεγάλες προσωπικότητες, εκτός και αν η Παπαρίζου τους άφησε αξέχαστες αναμνήσεις.
Aφιέρωμα στον Ιάννη Ξενάκη
ClassicalMusic
Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης σε συνεργασία με το ΙΕΜΑ, διοργανώνουν εγκατάσταση αφιέρωμα στον συνθέτη Ιάννη Ξενάκη. Το αφιέρωμα θα εγκαταστάθηκε στον χώρο νέων μέσων του ΕΜΣΤ στο κτίριο του Ωδείου Αθηνών (Β. Γεωργίου β'Α και Ρηγίλλης) και θα διαρκέσει από τις 26/2/2009 έως τις 29/6/2009. Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα υπάρχουν στον χώρο μόνιμα εγκατεστημένα: σταθμοί ακρόασης με έργα του Ξενάκη, αναγνωστήριο, προβολές video, εγκατάσταση με προσομοίωση του διαδραστικού συστήματος μουσικής σύνθεσης UPIC του Ξενάκη και προθήκη με παρτιτούρες και σχέδια του συνθέτη. Τα εγκαίνια έγιναν την Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου, 7:00μμ όπου και έγιναν δύο παρουσιάσεις (με διαφάνειες και ηχητικά παραδείγματα) από τον Κώστα Μόσχο και τον Ανάργυρο Δενιόζο, με θέματα: "Η ιδιαιτερότητα και σημαντικότητα του έργου του Ξενάκη" και "Τα μαθηματικά και οι άλλες επιστήμες στο έργο του Ξενάκη".
Ιάννης Ξενάκης
Ο Ιάννης (Γιάννης) Ξενάκης (29 Μαΐου 1922[1] – 4 Φεβρουαρίου 2001) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες[2] συνθέτες και αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, διεθνώς γνωστός ως “Iannis Xenakis”. Οι πρωτοποριακές συνθετικές μέθοδοι που ανέπτυξε συσχέτιζαν τη μουσική και την αρχιτεκτονική με τα μαθηματικά και τη φυσική, μέσω της χρησιμοποίησης μοντέλων από τη Θεωρία των Συνόλων, τη Θεωρία των Πιθανοτήτων, τη Θερμοδυναμική, τη Χρυσή Τομή και την ακολουθία Φιμπονάτσι κ.ά. Παράλληλα, οι φιλοσοφικές του ιδέες για τη μουσική έθεσαν καίρια το αίτημα για ενότητα φιλοσοφίας, επιστήμης και τέχνης, συμβάλλοντας στο γενικότερο προβληματισμό για την κρίση της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής των δεκαετιών του 1950 και 1960.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στη Βράιλα της Ρουμανίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Κλεάρχου Ξενάκη, εμπόρου με καταγωγή από την Εύβοια, και της Φωτεινής Παύλου, η οποία καταγόταν από τη Λήμνο. Η μητέρα του πέθανε από ιλαρά όταν ο Ξενάκης ήταν πέντε ετών, αλλά πρόλαβε να του εμφυσήσει την αγάπη της για τη μουσική (η ίδια έπαιζε ερασιτεχνικά πιάνο). Πέντε χρόνια αργότερα (1932) ο πατέρας του τον έστειλε μαζί με τα αδέλφια του Ιάσονα και Κοσμά στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών. Εκεί πήρε και τα πρώτα του μαθήματα μουσικής (Αρμονίας και πιάνου).
Το 1938 μετακόμισε στην Αθήνα, προκειμένου να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Παράλληλα έπαιρνε μαθήματα αρμονίας και αντίστιξης με τον Αριστοτέλη Κουντούρωφ, μαθητή του Αλεξάντερ Σκριάμπιν, κάνοντας και τις πρώτες συνθετικές του απόπειρες.
Από το 1960, ο Ξενάκης αφιερώνεται ολοκληρωτικά στη σύνθεση, έχοντας ολοκληρώσει μια σειρά πρωτοποριακών αρχιτεκτονικών κατασκευών που του είχε αναθέσει ο Λε Κορμπυζιέ, με σημαντικότερο το Περίπτερο της Philips για την διεθνή έκθεση των Βρυξελών του 1958, μία από τις πρώτες πολυμεσικές εγκαταστάσεις στον κόσμο. Είχε προηγηθεί η παρουσίαση του έργου του Μεταστάσεις (1955), το οποίο προκάλεσε αίσθηση, σηματοδοτώντας την αρχή της «στοχαστικής μουσικής».
Ο Ξενάκης εφαρμόζει ακόμα ένα πλήθος από μαθηματικές θεωρίες στο έργο του, όπως:
• Η θεωρία των συνόλων, όπως την εφάρμοσε στο έργο του Έρμα για πιάνο. Όλη η έκταση του πιάνου θεωρείται ως σύνολο Α με τρία υποσύνολα, με αποτέλεσμα να προκύπτει ποικιλία ακουσμάτων
• Η θεωρία των παιγνίων. Στα έργα που εφαρμόζει τη θεωρία αυτή (Duel και Στρατηγική), υπάρχουν δύο μαέστροι που αντιδρούν ο ένας στις επιλογές του άλλου. Είναι τα μόνα έργα του Ξενάκη στα οποία υπάρχει το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού.
• Η Άλγεβρα Μπουλ, σε συνδυασμό με τη θεωρία των συνόλων. Η θεωρία αυτή χρησιμοποιείται στα έργα Έρμα και Εόντα και ονομάζεται από τον Ξενάκη «Συμβολική μουσική».
• Φόρμες οργανικής εξέλιξης - δενδροειδείς διακλαδώσεις, όπως αυτές εφαρμόστηκαν στα έργα Eυρυάλη (για πιάνο) και Eρίχθων (κοντσέρτο για πιάνο).
Ανάμεσα στις θεωρίες, τις οποίες χρησιμοποίησε ο Ξενάκης περιλαμβάνονται: Ο τύπος του Πουασόν (για τις πυκνότητες των ηχητικών στοιχείων), η κινητική θεωρία των αερίων και ο νόμος των Μάξγουελ-Μπόλτσμαν-Γκάους (για τις κλίσεις των glissandi), η έννοια της χρυσής τοµής και η ακολουθία Φιμπονάτσι (για τις μορφολογικές σχέσεις «εντός χρόνου»), οι νόμοι των συνεχών πιθανοτήτων (για διάρκειες, εντάσεις και άλλες μουσικές παραμέτρους «εκτός χρόνου»), αλγοριθµικές διαδικασίες, κίνηση Mπράουν κ.ά. Στο πλαίσιο αυτό ασχολήθηκε και με την ηλεκτρονική μουσική (συγκεκριμένη μουσική), αλλά σε ελάχιστα έργα του.
Ουτοπιστής
Μια άκρως ενδιαφέρουσα άποψη, από έναν αναγνώστη που είναι, πιθανώς, γνώστης του χώρου της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας, ενδεχομένως μουσικός ο ίδιος ή απλώς λάτρης της Νέας Μουσικής και των ρηξικέλευθων μουσικών αναζητήσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνω μια παρένθεση εδώ και επισημαίνω την επώνυμη παρεμβολή μου διότι το έχω ξαναθίξει το θέμα πέρσι τέτοιο καιρό με αφορμή κάποιες πολιτικές τοποθετήσεις.
Μόνο που αυτή τη φορά βρίσκω το ψευδώνυμο του "Ουτοπιστή" πολύ επιτυχημένο, διότι μια ενδεχόμενη παρουσίαση των συγκεκριμένων εκδηλώσεων του ΕΜΣΤ και του ΙΕΜΑ στην Κομοτηνή περί ουτοπίας θα επρόκειτο.
Όπως ουτοπία θα ήταν η ελπίδα να γνώριζαν ο κύριος Υπουργός και ο κύριος Δήμαρχος τις εκδηλώσεις. Τον ίδιο τον Ιάνη Ξενάκη αν γνωρίζουν, μπαίνουμε στα πεδία του σουρεαλισμού όπου η ουτοπία δίνει μορφή στην υπνώττουσα φαντασία. Μόνο που εδώ δεν έχουμε υπνώττουσα πολιτική φαντασία αλλά παντελή έλλειψη πολιτικής φαντασίας (στα θέματα που αφορούν στον πολιτισμό τουλάχιστον) και αυτό ισχύει για όλους σχεδόν τους πολιτικούς με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα και τα γελοία αυτά ποσά που δίνονται από τον προϋπολογισμό για την παιδεία και τον πολιτισμό είναι ευθύνη των πολιτικών.
Επίσης η πρόσληψη και αποδοχή (Rezeption) του έργου του Ξενάκη απαιτεί μια κατάλληλη και επίπονη προετοιμασία. Δηλαδή για αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η ελπίδα να πετύχει κάτι τέτοιο στην Κομοτηνή πρόκειται για άλλη μια ουτοπία...
Προς το παρόν, ας αφήσουμε ακόμα αυτή τη μουσική για τους λίγους ή πολύ λίγους που της έχουν αφοσιωθεί και εργάζονται ασταμάτητα για την προώθησή της. Που την αγαπούν όχι μόνο επειδή την καταλαβαίνουν αλλά επειδή γνωρίζοντας και ανακαλύπτοντας συνεχώς τα εσώτερα συστατικά της στοιχεία ξέρουν ίσως καλύτερα να τη μοιραστούν με τους υπόλοιπους - αυτούς που έχουν αποβάλει κάθε προκατάληψη εναντίον της και περνούν στη διαδικασία της ουσιαστικής αποδοχής και πρόσληψης.
Νομίζω ότι είναι μικροπρέπειες τα διάφορα σχόλια που κυκλοφορούν για τη σύζυγο του Υπουργού ότι είναι λάτρης του τραγουδιστή και γι’ αυτό τον κάλεσε κλπ. Δηλαδή όλοι όσοι σχολιάζουμε είμαστε σίγουροι για το δικό μας επίπεδο και γούστο; Το οποίο γούστο άλλωστε είναι αποτέλεσμα μόρφωσης και καλλιέργειας η οποία προσδίδει λάμψη στη μόρφωση. Αφήστε τις μικροπολιτικές τακτικές και τη γυναίκα να ζει και να δρα όπως θέλει και νομίζει. Και να της αρέσει ο κάθε Χατζηγιάννης.
Για την ώρα και τούτη τη μάζα η εκδήλωση ήταν μια χαρά και το βράδυ άιντε στον Σκορπιό!
Επιτρέψτε μου να κλείσω παραθέτοντας τον Όσκαρ Ουάιλντ που είπε: ...ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει ούτε να τον κοιτάξεις, γιατί αφήνει έξω μια χώρα προς την οποία η ανθρωπότητα πάντοτε κατευθύνεται. Και όταν η ανθρωπότητα φτάνει εκεί, κοιτάζει μακριά και, βλέποντας μία καλύτερη χώρα, σαλπάρει. Η πρόοδος είναι η πραγματοποίηση των Ουτοπιών.
Του Γιώργου Παπουτσή :«La llama doble» (Η διπλή φλόγα) για έγχορδα και τύμπανα
ΑπάντησηΔιαγραφή«La llama doble. Amor y erotismο» του Octavio Paz
Πολύ εύστοχα, επισημάνατε στο σχόλιό σας κ. Παπουτσή, (το οποίο κατά κάποιο με αφορά) με την ρήση του Όκαρ Ουάϊλαντ που είπε: «…… ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις, γιατί αφήνει έξω μια χώρα προς την οποία η ανθρωπότητα πάντοτε κατευθύνεται. Και όταν η ανθρωπότητα φτάνει εκεί, κοιτάζει μακριά και, βλέποντας μία καλύτερη χώρα, σαλπάρει. Η πρόοδος είναι η πραγματοποίηση των Ουτοπιών».
Και εγώ με τη σειρά μου ως «Ουτοπιστής» επισημαίνω ότι το σχόλιό σας είναι άκρως μουσικό-πολιτικό και για να αναλυθεί απαιτείται αρκετός χρόνος και αρκετό μελάνι. Τα μηνύματά σας είναι εύστοχα και επίκαιρα και οφείλουν να τα λάβουν υπ’ όψη οι τοπικές πολιτικές ηγεσίες και οι κοινωνικοί φορείς. Θα με πείτε για άλλη μία φορά ότι το σκεπτικό μου είναι Ουτοπία, όμως « η πρόοδος είναι η πραγματοποίηση των Ουτοπιών», και συμφωνώ απόλυτα με εσάς.
Η πραγματοποίηση της «Ουτοτοπίας», του Κομοτηναίου συνθέτη,
κ. Γιώργου Παπουτσή
Δοκίμιο για την αγάπη και ερωτισμό: La llama doble: Amor y erotismo, «διπλή Φλόγα» από τον Octavio Paz
“ Είναι ένα έργο στο οποίο ο Octavio Paz κάνει τόσο σαφή προβληματισμό σχετικά με την εξέλιξη των εννοιών αυτών σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και τη λογοτεχνία, από την προέλευση της σκέψης για την αγάπη στην αρχαία Ελλάδα έως σήμερα. Porque la historia del amor es también la historia de la literatura: “la historia de las diversas imágenes del amor que nos han dado los poetas y los novelistas”. Διότι η ιστορία του έρωτα είναι επίσης η ιστορία της λογοτεχνίας: "η ιστορία των διαφόρων εικόνων της αγάπης που μας έδωσαν ποιητές και πεζογράφοι."
Τη Δευτέρα 19 Ιανουαρίου στο Μουσείο Μπενάκη, το Μουσικό Σύνολο της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών «Ηχόχρωμα» υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Τσελίκα παρουσίασε έργα των Σιμπέλιους, Δραγατάκη, Παπουτσή και Στραβίνσκυ. Το πρόγραμμα της συναυλίας αυτής είχε τροποποιηθεί λόγω ασθένειας των σολίστ. Σολίστ της συναυλίας ήταν ο κλαρινετίστας Γιάννης Σαμπροβαλάκης.
Το δεύτερο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε με το έργο «La llama doble» (Η διπλή φλόγα) για έγχορδα και τύμπανα του Γιώργου Παπουτσή. Το έργο αυτό είναι εμπνευσμένο από τη θεώρηση του έρωτα και του ερωτισμού όπως αυτή περιγράφεται στο έργο του Octavio Paz «La llama doble. Amor y erotismo», ως θεμελιώδη, δηλαδή, πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης και συνεπώς του ανθρώπινου πολιτισμού.
« Το 1978, ο Οδυσσέας Ελύτης απαντώντας στους επικριτές του, για τη μελοποίηση του Άξιον Εστί, έγραφε : Υπάρχει μια ολόκληρη παράταξη, αναμφισβήτητα καλόπιστη, που καταδικάζει ωστόσο στη συνείδησή της κάθε συνεργασία μουσικής και ποίησης. Ίσως γιατί εκτιμά τη μελωδία και βρίσκει άτοπο να συνδέεται αυτή μ' ένα κείμενο που δεν της είτανε απ' αρχής προορισμένο. Τις απόψεις αυτές, πρέπει να πώ ευθύς αμέσως, τις κατανοώ και τις σέβομαι, αλλά δεν μου είναι δυνατόν να τις δεχτώ. Φοβούμαι ότι κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλονται στη μακρά συνήθεια που μας έχει κληρονομήσει η Δύση και που την υποθάλψανε οι εξατομικευμένες κοινωνίες, να νοούμε τις τέχνες σαν μονάδες ξεχωριστές και να θεωρούμε βεβήλωση τη σύζευξή τους...»
Ο συνθέτης κ. Γιώργος Παπουτσής, παρά το νεαρό της ηλικίας του, τόλμησε να «παντρέψει» το λογοτέχνημα του Octavio Paz με την μελωδία. Για όποιον ή όποιους, δεν γνώριζαν τις επιτυχείς σπουδές και την θέληση και την λατρεία του για τη μουσική του νεαρού συνθέτη κ. Γιώργου Παπουτσή, μπορούσαν να εκλάβουν την τολμηρή προσπάθειά του ως Ουτοπία. Και όμως η «Ουτοπία», έγινε πραγματικότητα, και σήμερα τα έργα του είναι γνωστά στον παγκόσμιο στίβο της μουσικής.
Ως «Ουτοπιστής» απολαμβάνω τη μουσική του Ιάννη Ξενάκη δηλαδή, τις εφαρμογές της μουσικής του στους φυσικούς νόμους που διέπουν διάφορα φαινόμενα, όπως π.χ. το θρόϊσμα των φύλλων ενός δέντρου, την οχλοβοή μιας διαδήλωσης, το τερτίρισμα των τζιτζικιών κ.ά., δημιουργώντας μια μουσική «ηχητικών μαζών», «συμπάντων» ή «γαλαξιών». Το να γράψεις τη μελωδία στο λογοτεχνικό έργο, του Octavio Paz «La llama doble. Amor y erotismo», είναι «λαβύρινθος», κατά την ταπεινή μου γνώμη. Πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο συνθέτης ίσως να είχε αφετηρία την μεξικάνικη επανάσταση, «ανακαλύπτοντας τα εσώτερα συστατικά» της πολυτάραχης ζωής του συγγραφέα, και τέλος έγινε το «πάντρεμα» με το λογοτεχνικό του έργο και έτσι να γεννήθηκε η σύνθεση του Γιώργου Παπουτσή. «La llama doble. Amor y erotismo», «Η Διπλή φλόγα. Έρωτας και ερωτισμός», Η φλόγα ξεκινά μπλέ, και όσο «φουντώνει», γίνεται κόκκινη «παίρνει» το κόκκινο χρώμα της φωτιάς «της καψούρας» του έρωτα, και της ελευθερίας!!!!!!!!
Octavio Paz
O Octavio Paz γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1914. Ο παππούς ήταν μυθιστοριογράφος και ο πατέρας του δικηγόρος και εργαζόταν ως γραμματέας του Emiliano Zapata. Ο πατέρας του είναι ο εμπνευστής της αγροτικής μεταρρύθμισης του Μεξικού κατά την περίοδο της επανάστασης. Όταν ο Zapata υποχρεώθηκε σε υποχώρηση και δολοφονήθηκε, η οικογένεια του ζούσε εξόριστη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για ένα μικρό χρονικό διάστημα.
Ο μεξικάνος διπλωμάτης, θεατρικός συγγραφέας, και ποιητής, Octavio Paz θεωρείται διεθνώς ως ένας από τους κύριους ποιητές του εικοστού αιώνα. Το έργο του ήταν επίσημα αναγνωρισμένο από το 1990, όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ στη λογοτεχνία, το πρώτο του Μεξικού, προκειμένου να τιμηθεί.
O Octavio Paz , είπε για την ποίηση: "είναι η γνώση, η σωτηρία. Είναι μια πράξη ικανή να αλλάξει τον κόσμο, η ποιητική δραστηριότητα είναι εκ φύσεως επαναστατική? Μια πνευματική άσκηση, είναι ένα μέσο για την εσωτερική απελευθέρωση. Σύμφωνα με τον Paz, η ποίηση είναι μια μορφή υπερβατικότητας. Η ποίηση είναι ιερή, που παρέχει τη σωτηρία σε ένα πολιτικοσμικό κόσμο.
Ο Γιώργος Παπουτσής έκανε την καλλιτεχνική του επανάσταση και υπερβατικότητα και επέτυχε τους στόχους των «ρηξικέλευθων» μουσικών αναζητήσεών του.
Δυστυχώς, είναι δύσκολο να αναδειχθούν οι νέοι, (τοπικά) με τον υλιστικό κυνισμό από τη μια και με τον συνασπισμένο μηδενισμό από την άλλη, κάποιοι δεν αφήνουν χώρο για τη εκδήλωση (αστικών) ευαισθησιών που δεν φέρουν επάνω τους τη σφραγίδα της κομματικής ή συγκεκριμένης πολιτισμικής (; ) ταυτότητας και στράτευσης.
Σύμφωνα με την κοινωνιολογική προσέγγιση, η αξιολόγηση ως θεσμός λειτουργεί ως μηχανισμός αναπαραγωγής της υφιστάμενης αδικίας, αφού τα παιδιά της άρχουσας τάξης διαθέτουν τα μέσα για να συμπληρώσουν την «κοινωνική τους ανέλιξη». Η αξιολόγηση λειτουργεί ως φραγμός για τα παιδιά των ασθενέστερων τάξεων. « Και όταν η ανθρωπότητα φτάνει εκεί, κοιτάζει μακριά και, βλέποντας μία καλύτερη χώρα, σαλπάρει».
«ΟΥΤΟΠΙΣΤΗΣ»
Υ.Γ.-1«Το κατεστημένο γενικώς, οπουδήποτε, ως έννοια, ως σύλληψη συνιστά το σύνολο των παγιωμένων παραδοχών. Είναι μία έννοια η οποία αναπόφευκτα χρεώνεται την ανεστραμμένη ομορφιά του αντιδραστικού γήρατος. Μια έννοια που, αν και συχνά τείνουμε να υποτιμούμε, περιλαμβάνει οτιδήποτε έχει συμβεί. Και είναι έτσι, διότι διαθέτει την ικανότητα να αφομοιώνει και να οικειοποιείται στο πέρασμα του χρόνου. Η λέξη ανατροπή από την άλλη εκφράζει το αόριστο αίσθημα της επανάστασης, της αλλαγής και της προόδου που ανταγωνίζεται το κατεστημένο. Μια λέξη που διατηρεί πάντα έναν αέρα νεότητας και φρεσκάδας. Μια έννοια που σαγηνεύει και εύκολα παρασύρει, καθώς εκπορεύεται από μία αλλεπάλληλη εναλλαγή νέων προσφορών». (Κ.Π).
Υ.Σ-2 «Νομίζω ότι είναι μικροπρέπειες τα διάφορα σχόλια που κυκλοφορούν για τη σύζυγο του Υπουργού ότι είναι λάτρης του τραγουδιστή και γι’ αυτό τον κάλεσε κλπ. Δηλαδή όλοι όσοι σχολιάζουμε είμαστε σίγουροι για το δικό μας επίπεδο και γούστο; Το οποίο γούστο άλλωστε είναι αποτέλεσμα μόρφωσης και καλλιέργειας η οποία προσδίδει λάμψη στη μόρφωση. Αφήστε τις μικροπολιτικές τακτικές και τη γυναίκα να ζει και να δρα όπως θέλει και νομίζει. Και να της αρέσει ο κάθε Χατζηγιάννης».
Αναφέρει στο σχόλιό του ο κ. Γιώργος Παπουτσής και έτσι αναδεικνύει «τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης και συνεπώς του ανθρώπινου πολιτισμού». Ευαισθησίες μουσικές, ανθρώπινες, ευαισθησίες που θέλουν και προσπαθούν να αλλάξουν τις «σύγχρονες» πολιτικές και κοινωνικές επιλογές!!!!