Aκροθιγώς

>>>> Το Bechstein της αίθουσας «τελετών» (εκδηλώσεων ή τελετών τελικά;) της νομαρχίας είναι για πέταμα. Αγοράστε ένα καινούριο πιάνο, τι θα συντηρήσετε, δεν κατάλαβα... Και αγοράστε πάλι Bechstein...αφού οι πολιτιστικοί θεσμοί του νομού Ροδόπης ανταγωνίζονται το επίπεδο του Εδιμβούργου. Τα συγκεκριμένα όργανα, εννοώ αυτά τα ακριβά πιάνα παράγονται με πολύ αυστηρές προδιαγραφές, παλαίωση ξύλου και διαδικασίες που θυμίζουν ιεροτελεστίες και στην παράδοση τα συνοδεύουν εξίσου αυστηρές για τη συντήρηση συστάσεις. Αυτά που έπρεπε να κάνουν κάποτε στελέχη αυτής της νομαρχίας για να το συντηρήσουν δεν τα έκαναν, αντιθέτως βρήκαν σ' αυτό (από κάτω) την τέλεια θέση για τα ηλεκτρικά σώματα που ζεσταίνανε τότε την αίθουσα. Γι' αυτό αναδύεται και αυτή η χαρακτηριστική του μυρωδιά. Νομίζω πως και τώρα ακόμα αν πάτε, βρωμάει λιγάκι...Όλα τα έλαια που έχουν ποτίσει το ξύλο, κατά την παλαίωση (ίσως και για πενήντα χρόνια) και κατασκευή του, έχουν καεί. Το ηχείο έχει στεγνώσει, ο μηχανισμός επίσης έχει επηρεαστεί, το όργανο στην καλύτερη περίπτωση να δοθεί στην εταιρεία με αντάλλαγμα μια καλή τιμή για ένα καινούριο. Νομίζω ότι η δήλωση σε επίπεδο πολιτικό για ενδιαφέρον γύρω από τον πολιτισμό και συντήρηση του πιάνου, ήταν άτοπη. Με όλη μου τη συμπάθεια! Αν πάλι σας είπε κάποιος ότι το συγκεκριμένο όργανο συντηρείται, δουλειά ψάχνει. >>>> Τόσα χρόνια ο Σύλλογος Φίλων της Μουσικής της Θράκης περίμενε την «φιλόπτωχο» επιβράβευση για ένα «εισιτήριο» Ελευθερίων; Λίγη μπέσα ρε παιδιά! Τρώτε χρόνο, βενζίνες, έχετε ένα θρακικό ωδείο και μια πολιτιστική κίνηση που σας στηρίζει και σας έλειπε το the pack ticket; Εκτός κι αν πάτε να ενώσετε τις πιάτσες, να γίνει μια μεγάλη. Αλλά να στοχεύετε ψηλά...Καλή πιάτσα με χαλασμένη γέρνει προς τη δεύτερη το αποτέλεσμα. >>>> Βρίσκω κάθε προσπάθεια στην προώθηση πολιτισμού στην Κομοτηνή, μία από τα ίδια. Πιάνω τις εφημερίδες και τα μπλογκς και νομίζω δε χρειάζεται παραπάνω. Χρειάζονται αλλαγές στην οργάνωση, στις επιλογές ατόμων, στα προγράμματα. Χρειάζεται γνώση, εμβάθυνση δηλαδή και ρηξικέλευθο πνεύμα. Να κάνουμε εκείνο...το άλλο χμμμ..χμμ...Δε γίνεται έτσι δουλειά! Μια παρέα είναι όλη η πόλη, που είναι τόσα αξιόλογα άτομα απ' όλες τις παρατάξεις να αξιοποιηθούν;...α ναι, δεν εκλέχτηκαν! Εντάξει, ας πορευτούμε με τους «εκλεκτούς». Και για τις εσωκομματικές του ΠΑΣΟΚ ισχύει αυτό...Επανέρχομαι στα πολιτιστικά. Είμαστε στον 21ο αιώνα, οι ανάγκες της κοινωνίας να τραφεί από την τέχνη είναι τεράστιες, αλλά πως να διεγείρεις την τοπική κοινωνία όταν είσαι άσχετος; Όταν απέχεις από το πνεύμα της σύγχρονης δημιουργίας; Αυτή κινεί τα πνευματικά νήματα σήμερα και όχι οι παντομιμικές αναμοχλεύσεις και οι άνευ γνώσης πολιτιστικοί πιθηκισμοί. Δεν αναφέρομαι στα τρενάκια, αυτά δεν ανήκουν καν στα πεδία της κουλτούρας. Επίσης λέγοντας ότι η σύγχρονη δημιουργία κινεί τα πνευματικά νήματα δεν απορρίπτεται η παράδοση, η κλασική τέχνη, οι μεγάλοι σκεπτικιστές και δημιουργοί του παρελθόντος. Όλοι αυτοί είναι η βάση πάνω στην οποία κινείται η σύγχρονη δημιουργία και αναζητεί την αλήθεια. Η μάζα έχει μια α-κοινωνική υπόσταση, εκ των πραγμάτων είναι φορέας εξέγερσης κατά της αυτάρκειας και της ασφάλειας της οργανωμένης κοινωνίας και της ιδεολογίας της εξουσίας. Αλλά η κομοτηναίϊκη μάζα αυτή τη στιγμή είναι ανύπαρκτη, ναρκωμένη ή καταδικασμένη στη σιωπή. Σε όλον τον κόσμο συμβαίνει αυτό, έχει συμβεί και επαναλαμβάνεται. Όταν η ναρκωμένη κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται, δεν υποπτεύεται καν την αρνητικότητα που φέρνει μέσα της και κομίζει ταυτόχρονα μια κατεστραμμένη ιδιοπροσωπεία, έρχεται μια ιστορική καταστροφή να μας δείξει εκ των υστέρων πως κάποια πνευματικά άτομα όπως ο Hölderlin, o Nietzsche, o Van Gogh, o Dostoevsky υπήρξαν προφήτες αρνητικών εξελίξεων δείχνοντας στην κοινωνία τις εσώτερες αυτοκαταστροφικές της δυνάμεις υπό την επιφανειακή ασφάλεια της οργανωμένης τάξης. Δηλαδή, «σιγά, η πατρίδα κοιμάται»... >>>> Όσον αφορά τα τρενάκια και τις βραζιλιάνες, όλα αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αλλά όταν είναι μόνον αυτά, θα χρησιμοποιήσω την έκφραση του Guy Debord: «κοινωνία του θεάματος» (τίτλος βιβλίου, 1967). Την έκφραση αρέσκονται να χρησιμοποιούν συνθηματολογικά ακόμη και οι εραστές του συμπαγούς και σκληροπυρηνικού καπιταλισμού. Λέει ο Debord: «ότι είχε βιωθεί άμεσα απομακρύνθηκε από τον εαυτό του και υποβιβάστηκε στην αναπαράσταση του» «το θέαμα είναι η κυρίως παραγωγή της σημερινής κοινωνίας, είναι η επιβεβαίωση της φαινομενικότητας και η επιβεβαίωση κάθε ανθρώπινης -δηλαδή κοινωνικής- ζωής, ως απλής φαινομενικότητας αφού εκεί όπου ο πραγματικός κόσμος μετατρέπεται σε απλές εικόνες, οι απλές εικόνες γίνονται πραγματικά όντα». Το 1988 γράφει τα «Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» κι εκεί πια λέει: «το θέαμα δεν είναι παρά το απολυταρχικό βασίλειο της εμπορευματικής οικονομίας που έχει φτάσει σε ένα σημείο ανεύθυνης κυριαρχίας». Κρατήστε το: «ανεύθυνη κυριαρχία» επί της «ναρκωμένης κοινωνίας».

[αναδημοσιεύουμε αυτήν την πολιτιστική παρέμβαση από το blog του Γιώργου Παπουτσή]