«Δημοφιλίες»

Σήμερα λέω να τα πω τεκμηριωμένα και σοβαρά. Δεν πάει άλλο. Μας πήραν χαμπάρι ότι κάνουμε πλακίτσα και το ρίξαν όλοι στο τραλαλά.
Ας αρχίσω: αντικειμενικά ορθοί οι πανηγυρισμοί για την όντως αρκετά σημαντική δημοφιλία του λεγάμενού μας υπουργού. Ξέρετε για ποιον λέω. Για διάδοχο Καραμανλή η δημοφιλία αυτή είναι ανύπαρκτη βέβαια αλλά για υπουργό ΑΥΤΗΣ της κυβέρνησης, ούτε του...Ιερώνυμου (πια) να μην το πει. Σε αυτό το σημείο, αγαπητοί του piazza, είστε φάουλ λόγω κεκτημένης αντιπολιτευτικής ταχύτητας. Νομιμοποιείται ο ΧΡΟΝΟΣ για την αγιογράφηση του έτσι κι αλλιώς εκλεκτού του. «Πουλάει» μια τέτοια διάσταση και πάει αντάμα με τον κεντρικό ρόλο που έχει αυτό το άφιλο και καιροσκοπικό, και αρκετά ικανό διανοητικά και ρητορικά, στέλεχος της Δεξιάς.
Όντως οι θετικές (πολλές) γνώμες ξεπερνούν ξεκάθαρα τις αρνητικές (αρκετές) και αυτή τη διαφορά είναι που μετρά το γκάλοπ και όχι πόση απόλυτη απήχηση έχει. Εκεί που διαφωνώ με τους κολαούζους τύπου ΧΡΟΝΟΥ, είναι άλλο. Δεν μπορεί παρά ένας 40άρης χωρίς παρελθόν, με κουμπαριά με τον πρωθυπουργό και συγκρινόμενος με την άτυχη Γιαννάκου, να εμφανίζεται προσωρινά ενδιαφέρων. Αυτό απεικονίζει το αποτέλεσμα του γκάλοπ. Ότι είναι «ενδιαφέρων». Τα περί «θεωρείται μεγάλη η αποδοχή του έργου του καθώς είναι ο πρώτος υπουργός που αν και κάθεται σε ηλεκτρική καρέκλα έχει θετική ανταπόκριση από το κοινό» και το «το υπουργείο Παιδείας είναι ένα από τα σημεία αιχμής της κοινωνικής μεταρρύθμισης που προωθεί η κυβέρνηση» είναι προφανώς γελοία επαρχιακή σάλτσα. Ούτε ο...Κοττάκης δεν θα τα έγραφε. Να μην αναφερθώ στο «η άνοδος της δημοτικότητας του Ευριπίδη Στυλιανίδη είναι απόρροια του έργου που παράγεται και της θετικής εικόνας που εκπέμπει το εν λόγω υπουργείο, εν μέσω απαξίωσης της γενικότερης πολιτικής από τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης». Σε άλλο πλανήτη βρίσκεται η Μ.Μ. (Μελαχρινή Μαρτίδου υποθέτω) που υπογράφει το αρθράκι – λιβανιστήρι. Η αναγκαστική «υπουργική» ευγένεια στο γυαλί και ο στρωτός λόγος είναι κάποιες φορές αρκετά για να σε ανεβάσουν αλλά όχι για να σε καθιερώσουν ή να σε διασώσουν.
Έτσι ενδεικτικά, σε ανύποπτο χρόνο, στο ένθετο business stories του «Πρώτου Θέματος» της 20ης Ιανουαρίου διάβασα από ψύχραιμο άρθρο του Αντώνη Κεφάλα, του πρύτανη μπορεί κανείς να πει του οικονομικού Τύπου: «…Οι περίφημες μεταρρυθμίσεις, όσες τέλος πάντων θεωρητικά στηρίζει η κυβέρνηση, μένουν πίσω. Στην Παιδεία ο υπουργός παραμένει άφαντος και σιωπηλός…»
Σωστός ο Κεφάλας. Τη Μελαχρινή τη συμπαθώ αλλά μπροστά στον αξιολογότατο και αντικειμενικό αυτό γίγαντα της δημοσιογραφίας μάλλον μπαίνει στο ράφι. Άφαντος λοιπόν ο υπουργός. Εξ’ ου και η δημοφιλία παρά την...ηλεκτρική καρέκλα που ακόμη φυσικά δεν άναψε. Καλή του τύχη. Καλή τύχη σε όλους μας. Πάντως από την μεταρρύθμιση της μετονομασίας των σχολείων με σύνδεσή τους με προσωπικότητες αντί ταξινόμησή τους βάσει αριθμών κάτι τσίμπησε σε δημοφιλία ο δικός μας. Όπως και με την απόσυρση του βιβλίου. Όπως και με το πληρωμένο show της ΔΑΚΕ με την «καμένη» και «πεταμένη» σημαία. Ο Τσίπρας πάντως δεν θα πλήξει μόνο το ΠΑΣΟΚ (αν το πλήξει...), θα πλήξει και αυτόν. Είναι...παμφάγος. Και ο δικός μας παχύς! Λουκούμι για νεανία πρόεδρο κοινοβουλευτικού κόμματος με ενθουσιώδεις (συγ)κυβερνητικές βλέψεις.
Οψόμεθα.

logikos