Η άλλη γνώμη

Πολύς λόγος γίνεται για τον Ευριπίδη. Άλλοι τον εκθειάζουν, άλλοι τον βρίζουν – περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εγώ, όμως, παρόλο ότι δεν αντέχω την Αβάσταχτη «Ελαφρότητα» της Δεξιάς (όπως ξέρουν κι οι πέτρες), λυπάμαι που προσάπτουν «ρετσινιές» στον Πίπη. Ας με συγχωρεί όποιος δε θέλει να τον αποκαλώ Πίπη, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου, αλλά εγώ έτσι τον γνώρισα κι έτσι τον φώναζα (όπως κι όλοι οι φίλοι) όταν ήμουν ακόμα στην Κομοτηνή (δηλαδή προ του 1985) και κάναμε παρέα. Δε νομίζω δε ότι τα «φωναχτικά» μας ονόματα έχουν κάτι το μεμπτό. Κι εμένα η αδερφή μου με φώναζε «Σύσσο». Τι να κάνω δηλαδή; Να παρεξηγηθώ; Γιατί; Με κάνει λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό ο χαρακτηρισμός; Ή μήπως με κάνει να ΦΑΙΝΟΜΑΙ λιγότερο ή περισσότερο σοβαρός; Ήμαρτον!
Γιατί όμως λυπάμαι όταν «χτυπούνε» τον Ευριπίδη; Θα εξηγηθώ: για πολλούς λόγους. Αναφέρω μερικούς από τους κυριότερους και εξηγώ και τα πλαίσια μέσα στα οποία σκέφτομαι και τα οποία διαμορφώνονται από εμπειρίες που θα μοιραστώ μαζί σας. Έχουμε λοιπόν και λέμε:
1.Το οξύτερο πρόβλημα της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα, η μητέρα όλων των κακών της, είναι τα «τζάκια». Οι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ πολιτικοί μπαίνουν στον πολιτικό βίο by birthright (δηλαδή «με γενετήσιο δικαίωμα», όπως ο γιος του βασιλιά κληρονομεί το θρόνο). Και δε λέω ότι μερικοί δεν είναι καλοί. Πίστευα ότι ο Ανδρέας ήταν καλός. Πολλές φορές μας απογοήτευσε (ιδίως με την περίπτωση της Τράπεζας Κρήτης). Αλλά ήταν καλός. Κι αυτό εκτιμάται δεόντως. Για πολλούς λόγους επίσης, πιστεύω ότι ο Γιώργος – αν κι όχι χαρισματικός σαν το μπαμπά του – θα είναι καλύτερος! Αλλά δείτε και την περίπτωση του Κώστα. Ο παλαιότερος Κώστας, βέβαια, δεν ήταν πατέρας του, οπότε ο νεότερος δεν έχει τα γονίδια, αλλά θα μπορούσε να είχε διδαχθεί 5 πράγματα. Προφανέστατα, ΟΥΔΕΝ ΑΝΤΕΛΗΦΘΗΝ!
Αλλά ο Πίπης, εκτός από το ότι ήταν πάντα πολύ καλό και σοβαρό παιδί ΚΑΙ ιδιαίτερα μετριόφρων, μπήκε στην πολιτική με τσαμπουκά! Ά ρε Κομοτηναίοι αθάνατοι! Έτσι πρέπει! Δεν ήταν από τζάκι. Η οικογένειά του δεν ήταν πλούσια. Είναι από ένα «προσγειωμένο» σπιτικό με οικογενειακή συνοχή, σωφροσύνη και όχι από κανένα αριστοκρατικό παλάτι ή πύργο νεοπλουτισμού και κοκορομυαλισμού. Είχε θέληση, πάντα του άρεσε η πολιτική, σπούδασε μέσα κι έξω με ότι στερήσεις συνεπαγόταν αυτό για την οικογένειά του και τον ίδιο (πολλές φορές κάναμε μέρες να τον δούμε γιατί διάβαζε σα… λόγιος) κι έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Με το σπαθί του. Του βγάζω το καπέλο. Άξιος!
2.Πολύ γουστάρω που ένας Κομοτηναίος είναι στην κυβέρνηση και μάλιστα με σοβαρή παρουσία! Γιατί αυτή η κυβέρνηση μαστίζεται από γραφικότητα. Τα παιδιά-κουμπιά της είναι απίστευτα. Τόσο να τους βλέπεις τι κάνουν, όσο και ν’ ακούς τι λένε. Ειλικρινά πιστεύω ότι μερικοί είναι αγράμματοι! Βεβαίως. Μη σας παραξενεύει. Έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Σας μεταφέρω μερικές από τις εμπειρίες μου εδώ.
Όπως ξέρετε, κι εγώ σπούδασα έξω. Ξέρω τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ πολύ καλά. Τι γίνεται μέσα κι έξω. Λένε πολλοί «Harvard» και το στόμα τους στάζει μέλι. Φοβερό πανεπιστήμιο – συμφωνώ. Τέλειο; Welll…Ξέρετε ότι το Harvard σου ανοίγει τις πόρτες χωρίς ιδιαίτερη αξιοκρατία αν είσαι γιος πολιτικού και με πολύ χαλαρότερα κριτήρια από αυτά που επιβάλλει στους υπόλοιπους; Όταν είδα την αίτησή του (εν έτει 1990) υπήρχαν ευθέως οι ερωτήσεις: «Είναι ο πατέρας σας πολιτικός; Αναμένεστε κι εσείς να ακολουθήσετε την ίδια σταδιοδρομία και να ασχοληθείτε με τα κοινά;» και άλλα τα τέτοια, όπως και το αξιομνημόνευτο: «Αναμένεται να διοικήσετε τη χώρα σας κάποια μέρα;» (!!!) Κι εδώ υπεισέρχονται ξανά και τα τζάκια που λέγαμε. Αυτό δεν το κάνει μόνον το Harvard, αλλά και άλλα, αναλόγως φημισμένα, ιδρύματα. Και – σε μεγάλο βαθμό – από εκεί αντλούν και τη φήμη τους! Όχι μόνον από την ποιότητα σπουδών, αλλά και από τους «γνωστούς» εκπροσώπους τους στον πολιτικό (και επαγγελματικό) βίο. Οι οποίοι ΔΕΝ είναι πάντα άξιοι σπουδαστές, στο μέτρο τουλάχιστον που είναι κάποιοι άλλοι. Οπότε, για τον Πίπη (που δεν ήταν από τζάκι) θα ήταν επίσης δυσκολότερο να γίνει δεκτός σε ένα τέτοιο ινστιτούτο. Αλλά αυτό δε γίνεται μόνον στο έμπα, αλλά και στο έβγα. Και εξηγώ:Όταν πια είσαι σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο κι αναμένεται να γίνεις, καλώς ή κακώς, ένας από τους γνωστούς του εκπροσώπους μετά την αποφοίτησή σου, έχεις περισσότερη βοήθεια στις σπουδές σου και ευνοϊκότερη βαθμολόγηση. Χώρια που αναμένεται να τελειώσεις τις σπουδές σου οπωσδήποτε! Αυτό δε συμβαίνει μόνο στα μεγάλα πανεπιστήμια, αλλά ΣΧΕΔΟΝ σε όλα τα ιδιωτικά και δη στα ακριβότερα. Τι εννοώ;
Επιτρέψτε μου πρώτα μια παρένθεση, που θα κάνει δυνατές κάποιες συγκρίσεις. Εγώ σπούδασα στο Pepperdine του Malibu. Ένα πολύ γνωστό πανεπιστήμιο: α/ για την ποιότητα των σπουδών του (ιδιαίτερα γνωστό στον επιχειρηματικό κόσμο για τα προγράμματα που έχει όχι μόνον για φοιτητές αλλά και για διάσημους και μη επιχειρηματίες από όλον τον κόσμο που επιθυμούν να ανανεώσουν τη γνώση τους ενώ συνεχίζουν να εργάζονται μακρές ώρες), β/ για τον ιδιαίτερα αυξημένο φόρτο εργασίας (όταν ήμουν εγώ εκεί το Business School του Pepperdine ήταν 3^ο σε φόρτο εργασίας από όλα τα σχολεία των ΗΠΑ), γ/ την έμφασή του στην επιχειρηματική δράση κι άσκηση σε βάρος της έρευνας, σε σύγκριση με άλλα πανεπιστήμια, δ/ την έμφασή του στο teamwork (ομαδική εργασία) και την ψυχολογία της ομάδας, καθώς και τη «διαμόρφωση» χαρακτήρων με τάση στην ομαδικότητα, ε/ τη νομική του σχολή και το Judicial MBA, ένα πρόγραμμα MBA 4 ετών που ο σπουδαστής λαμβάνει πτυχίο business έχοντας κάνει όμως και δύο χρόνια νομική, σε ότι αφορά εταιρικό ή εμπορικό δίκαιο κλπ, στ/ την ομάδα volleyball που κατέκτησε το κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ και ζ/ το γεγονός ότι είναι στο πιο όμορφο μέρος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Άλλα πράγματα για το Pepperdine που δεν είναι τόσο γνωστά είναι ότι: Πρώτον, γύρω στο 1994 που το Harvard είχε πέσει από την 1η στην 11η ή 12η θέση των καλύτερων πανεπιστημίων, ζήτησε τη βοήθεια του Pepperdine για να αναδιοργανώσει το πρόγραμμά του με έμφαση στο teamwork, αφού αυτό ζητούσαν από το Harvard οι επιχειρηματίες για να αρχίσουν πάλι να προσλαμβάνουν στελέχη από κει στον ίδιο ρυθμό που το έκαναν και παλαιότερα και το Pepperdine ανταποκρίθηκε, με αποτέλεσμα το πρόγραμμα του Harvard να έχει διαμορφωθεί από συμβούλους του Pepperdine και το Ηarvard να ξαναγίνει νούμερο ένα μέσα στα επόμενα 3-4 χρόνια. Δεύτερον, το Pepperdine είχε τόσο βαρύ πρόγραμμα business, που στο πρώτο εξάμηνο οι τάξεις μένανε…μισές! Το ένα τέταρτο περίπου τα παρατούσε στη μέση, ενώ το άλλο ένα τέταρτο αποτύγχανε στο τέλος.
Προσέξτε ιδιαίτερα το τελευταίο που είπα, γιατί εξηγεί πολλά. Καιρός να επιστρέψουμε στο θέμα μετά την παρένθεση αυτή. Στα περισσότερα ΙΔΙΩΤΙΚΑ πανεπιστήμια, λοιπόν, επειδή οι φοιτητές πληρώνουν τα μαλλιά της κεφαλής τους (το Pepperdine είναι μάλιστα το ακριβότερο στη Νότια California), η διοίκηση και οι καθηγητές κινούνται στη γραμμή της «υποχρεωτικής αποφοίτησης». Οπότε, οι φοιτητές ΔΕΝ παίρνουν F (δηλαδή «Fail» ή «Αποτυχία») στην τάξη ώστε να την περάσουν, ανεξάρτητα αν δίνουν… λευκές κόλλες! Ήξερα T.A.s (συντομογραφία για Teaching Assistants, δηλαδή Βοηθοί Καθηγητών) σε πολλά πανεπιστήμια που είχαν εντολή να μη βάζουν σε κανένα γραπτό κάτω από C, που σου επιτρέπει να περάσεις την τάξη. Γι’ αυτό σας λέω, ότι ΙΔΙΩΣ από τα ξακουστά ιδιωτικά σχολεία, έχουν βγει πολλά στούρνα! Και πολλοί από αυτούς είναι ηγέτες κρατών! Για τα δημόσια σχολεία δεν τίθεται θέμα: οι Αμερικανοί τουλάχιστον πληρώνουν λίγα, οπότε οι καθηγητές και οι διοίκηση δε φοβούνται μη χάσουν τα λεφτά των γονιών τους για δίδακτρα και τσεκουριάζουν αγρίως, στέλνοντας το στούρνο πίσω στο δεμάτι με τα ξύλα απ’ όπου βγήκε!
Ελπίζω να καταλάβατε τώρα γιατί αποκαλώ μερικούς υπουργούς μας με πτυχία οικονομικών από μεγάλα ιδιωτικά ιδρύματα του εξωτερικού ανίδεους. ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΑ ΠΗΡΑΝ! Δεν κρύβεται! Φαίνεται στον τρόπο που διαχειρίζονται την οικονομία! Και μερικοί αποκαλούν εαυτούς φιλελεύθερους. Από εκεί να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται κι αν ξέρουν μερικοί για τι μιλούν. Γιατί, ο πατέρας του φιλελευθερισμού, ο Milton Friedman, πραγματικά ευφυής άνθρωπος τον οποίο γνώρισα και συνομίλησα μαζί του και ζωντανά και μέσω video-conferencing, άφησε κάποια «κενά» στη θεωρία του τα οποία συμπληρώθηκαν αργότερα από τον George Lukas του Northwestern University του Chicago (του περίφημου και για πολλά χρόνια πρώτου στον κόσμο Wharton School of Business). O κύριος Lukas είναι ο πατέρας του νεοκλασικισμού (New Classical economics). Θεωρώ λοιπόν ελλιπές να αναφέρεται κανένας στο φιλελευθερισμό και στο Friedman (ασχέτως αν είναι ο πατέρας της θεωρίας) κι όχι στο νεοκλασικισμό και στο Lukas. Μπορεί, βέβαια να αναφέρουν το Friedman επειδή αυτός διαμόρφωσε τη βασική θεωρία, αλλά μπορεί να τον αναφέρουν και γιατί τον…ακούν συνέχεια από κάποιους άλλους. Αλλά αν αγνοούν το Lukas, μάλλον πρόκειται για το δεύτερο και – πιστέψτε με – πολλοί αγνοούν το Lukas.
Και, μια και μας πήρε η μπάλα, κάτι άλλο: ο Friedman είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, επειδή οι παρεμβάσεις στις μεταβλητές της οικονομίας (κατανάλωση, επενδύσεις, φορολογία κλπ) που επέβαλε το μοντέλο του Keynes γίνονταν αργά και σε υπερβολικό βαθμό με αποτέλεσμα να εντείνουν, εν τέλει, αντί να εξομαλύνουν τους οικονομικούς κύκλους, αρκεί η κεντρική τράπεζα κάθε χώρας να βρει ποιος είναι ο ιδανικότερος ρυθμός προσφοράς χρήματος και να το διοχετεύει στην οικονομία σε σταθερές δόσεις, ώστε να εξομαλυνθούν οι οικονομικοί κύκλοι. Αυτοί που καλούν εαυτούς φιλελεύθερους, λοιπόν, στην Ελλάδα, είναι…πρωτοφανείς, με την έννοια ότι κάνουν ακριβώς τα πράγματα που δίδαξε ο Keynes και αποστρεφόταν ο πατήρ του φιλελευθερισμού Friedman, τον οποίο τόσο συχνά αναφέρουν. Και δεν αναφέρουν σαν επιρροή τους το Lukas αντί του Friedman, που στο φινάλε αποδεχόταν την Κεϋνσιανή θεωρία περισσότερο από το Friedman (όπως προφανέστατα την αποδέχονται και με το παραπάνω οι εκάστοτε υπουργοί οικονομικών μας), o οποίος – πιστέψτε με γιατί τον ξέρω – την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι! Είμαι σίγουρος δε ότι, αν έπαιρνα ένα τηλέφωνο στο «δάσκαλο» και του τα ‘λεγα (δίδασκε στον Stanford της Βόρειας California, όπου ανέβαινα συχνά), θα ήθελε να γνωρίσει αυτό το νέο είδος «πανίδας» που λέγεται Έλλην υπουργός οικονομικών. Και δε μιλώ μόνον για το νυν, αλλά και για πολλούς πρώην!
Σας τα είπα αυτά, για να καταλάβετε κι εσείς τελικά πως γίνεται και τόσοι «σπουδαγμένοι» υπουργοί δύνανται να σας φαίνονται άσχετοι και να γίνονται γραφικότατοι, ενώ εμείς έχουμε έναν υφυπουργό για τον οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι αφού είναι από τους λίγους που όχι μόνο ΒΟΥΤΟΥΝ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ πριν μιλήσουν, αλλά έχουν και…περιεχόμενο μες στο κεφάλι τους, ώστε να μη τη βουτούν στο απόλυτο κενό! Ο οποίος μάλιστα, εκ των πραγμάτων, σίγουρα δεν ήταν και ιδιαίτερα ευνοούμενος ως φοιτητής όπως άλλοι που σήμερα κατέχουν ίδιες ή και ψηλότερες θέσεις. Κι εδώ με το σπαθί του τα ξεμπέρδεψε. Και γι’ αυτό όταν μιλάει ξέρει τι λέει. Συγκρίνετε το αυτό με τα αφεντικά του στην κυβέρνηση και στο ΥΠΕΞ και πείτε μου αν έχω άδικο!
3.Λένε μερικοί ότι ο Πίπης «έφαγε λεφτά». Δεν έχω στοιχεία. Όταν εκτοξεύω κοσμητικά επίθετα κατά του υπουργού οικονομίας, έχω στοιχεία! Για το προκείμενο, δεν έχω. Αυτοί που έχουν, ας κάνουν μ’ αυτά ότι επιθυμούν. Αλλά θα πω τη γνώμη μου όπως κάνω πάντα. Και είναι αυτή:
Δε με νοιάζει αν ο Πίπης έφαγε! Για μένα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ, δεδομένης της Ελληνικής πραγματικότητας που – sorry που δεν είμαι και πολύ ιδεαλιστής, ίσως επειδή στα 40, πλέον, γέρασα. Και – το καλό που του θέλω μάλιστα – να το έκανε! Γιατί τρώνε συνέχεια οι άλλοι των άλλων και ποτέ κανένας εντόπιος δικός μας! Καιρός ήταν να φάει κρατικά (δηλαδή ΔΙΚΑ ΜΑΣ) λεφτά κι ένας δικός μας! Άει στο καλό…Όλο μασάνε οι Αθηναίοι, οι Θεσσαλονικείς, οι Σερραίοι και οι Κρητικοί! Ποτέ κανείς Κομοτηναίος! ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΕΥΡΩΔΙΦΡΑΓΚΑ! Τώρα και κάποιοι συμπατριώτες μας θα φάνε κρατικό χρήμα (δηλαδή, κατ’ ουσία, ευρωπαϊκό ή αθηναϊκό, αφού το περισσότερο από εκεί προέρχεται). ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΘΕΛΩ! Καταλάβατε; Μερικοί κατακρίνουν τον Πίπη ότι έφαγε λεφτά. Εγώ όχι. Αλλά εγώ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ!!! Κατανοητό;;; Ακούς Ευριπίδη; Μάσα τους και φάτους και τα κουκούτσια! Άει σιχτίρ, με τους απανταχού «Σερραίους»…
Ανάποδος χρόνος, 13 μήνες. Ή αλλιώς…

Uli Chris (Γιατί έτσι μου αρέσει!)