«Ως μέλη της κοινωνίας αντιδρούμε
στην αδειοδότηση που ενέκρινε η Κυβέρνηση προς την Καναδική εταιρεία για την
εξόρυξη και εκμετάλλευση χρυσού στο Πέραμα του Έβρου», αναφέρεται σε ανακοίνωση
του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ Ροδόπης.
Παράλληλα σημειώνεται πως «δεν
υποθηκεύουμε το μέλλον του τόπου και της ζωής μας για μια “επένδυση” θανάτου. Συμμετέχουμε
στο Πανθρακικό Συλλαλητήριο που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 4 Μαρτίου
2013 στην Αλεξανδρούπολη στη 1 μμ».
Για την διευκόλυνση όσων
επιθυμούν να συμμετέχουν στο Συλλαλητήριο αποφασίστηκε η 3ωρη στάση εργασίας,
από τις 12 έως τις 3 μμ. Αναχώρηση των λεωφορείων στις 12 το μεσημέρι της
Δευτέρας από την κεντρική πλατεία της Κομοτηνής για Αλεξανδρούπολη.
όλοι οι καμμένοι ευπρόσδεκτοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα αυτό είναι καλό ή κακό για τον αγωνα κατά του χρυσού;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να σε υποστηρίζουν τα καθυστερημένα απολιθώματα σε βάζει και σε προβληματισμό
Το κάνουν λόγω πολιτικαντισμού βέβαια, αλλά καταστρέφουν την καλή μαρτυρία του αγώνα
Είμαι εναντίον του χρυσού αλλά βλέποντας αυτά τα βολεμένα αστέρια και τον κάθε Τριανταφυλλόπουλο, το ξανασκέφτομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην τους αφήνετε να σπιλώνουν ένα δίκαιο αγώνα.
Ο Χαρίτος τι ΑΔΕΔΥ είναι? εκατό χρόνια επαγγελματικό στέλεχος του ΚΚΕ στο πανεπιστήμιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ξεπεσμός!!!
Για τα φροντιστήρια εν ενεργεία καθηγητών και γενικότερα για τον παγκόσμιας ιδιαιετερότητας ελληνικό "θεσμό" των πάσης φύσεως φροντιστηρίων, έχει να πει τίποτα η απολύτως αρμόδια θεματολογικά ΑΔΕΔΥ;; Τα περί "μελών της κοινωνίας" εναντίον του χρυσού αλλού. Πολιτική πασαρέλα εφευρίσκουν οι ξεπερασμένοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που τους ταιριάζει (αλλά δεν ξέρω γιατί αλλά μου έρχεται...)
είναι το:
Η μπάκα της ευμάρειας
«Οι Ελληνες κόβουν και από το φαγητό», διάβασα στον πρωτοσέλιδο τίτλο της «Αυγής» την περασμένη Παρασκευή και, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, ο νους μου πήγε σε μια ταινία από τη συναυλία του Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο, την πρώτη του μετά τη Μεταπολίτευση. Την ταινία πρόβαλε ένα βράδυ αργά το κανάλι της Βουλής, στο πλαίσιο κάποιου επετειακού προγράμματος. Κάθισα και την είδα, επειδή ήμουν κι εγώ εκεί μέσα στο πλήθος στο Καλλιμάρμαρο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και το κράτησα ήταν πόσο αδύνατοι ήσαν οι άνθρωποι στο κοινό. Ημασταν σαν τους φουκαράδες που βλέπαμε να έρχονται το 1990 από την Αλβανία. Ομως δεν θυμάμαι τότε να διαμαρτυρόταν κανείς ότι πεινούσε. Αυτό, τίποτε άλλο...