Η ανάπτυξη που βλέπουμε…

του Σταύρου Τασιόπουλου, μεταπτυχιακού φοιτητή του ΔΠΘ

Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη το τρίπτυχο της 3ετίας, σαν τις εκπομπές μαγειρικής είναι της μόδας κι αυτό. Ας δούμε όμως προσεχτικά το τι είδους ανάπτυξη βιώνουμε και βλέπουμε. Πράγματι δεν είναι όλα μαύρα κι άραχνα για όλους, ίσως για αρκετούς είναι, αλλά για κάποιους άλλους σίγουρα δεν υπάρχει καμία οικονομική κρίση.

Ας μιλήσουμε ανοιχτά, και ας δούμε ότι οι αναπτυσσόμενοι κλάδοι και εταιρείες έχουν να κάνουν με την κινητή τηλεφωνία, με τα ποτά, τα φάρμακα, με τα τυποποιημένα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας με εξαγωγή στο εξωτερικό του τύπου, ξίδι μπαλσάμικο, περαιτέρω οι πλοιοκτήτες-εφοπλιστές και οι προμηθευτές του δημοσίου. 

Διευθύνων σύμβουλος μεγάλης ελληνικής ζυθοποιίας δηλώνει πως επιδίωξή τους για ανάπτυξη είναι η αύξηση της κατά κεφαλή κατανάλωση μπύρας στην χώρα, παράλληλα οι κορυφαίοι διευθύνοντες σύμβουλοι ισχυρίζονται ότι το φορολογικό σύστημα πρέπει να αλλάξει προς μια χαμηλότατη φορολόγηση που θα ωφελήσει τελικώς τον καταναλωτή για φθηνότερα προϊόντα. 

Επίσης η εισερχόμενη ανάπτυξη τύπου Κατάρ και Κόσκο, έρχεται με την συνοδεία αιτημάτων Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, δηλαδή κράτος εν κράτει.

Άρα προκύπτει ως λογικό συμπέρασμα ότι η παραγωγική αναπτυξιακή διαδικασία δεν είναι άλλη από την κατανάλωση προϊόντων ακόμη και επιβλαβών για την υγεία, με στόχευση τα κέρδη για τους ιδιοκτήτες των εταιριών αυτών που δεν είναι παρά μερικές εκατοντάδες, επίσης ακόμα και μια οικογενειακή επιχείρηση 70 ετών εξαγωγής μπαλσάμικου ξιδιού, από την Καλαμάτα, συνεισφέρει οικονομικά μόνον προς τους όποιους εργαζόμενους διατηρεί.

Όλα τα υπόλοιπα κέρδη έρχονται για τους ιδιοκτήτες που ένα κάποιο μέρος τους παρακρατείται από την φορολόγηση προς το κράτος, και τέρμα. Παρ’ ότι κάποιοι θα πουν ότι διαφημίζεται έτσι η χώρα, η αλήθεια είναι πως το προϊόν διαφημίζεται, αυτό πωλείται και από αυτό έρχονται κέρδη για αυτούς που το παράγουν.

Αν μέχρι τώρα δεν έχει γίνει σαφές ότι όλα αυτά είναι μια οπισθοδρόμηση στην ανθρώπινη διαβίωση, όταν πλέον η επιστήμη μπορεί και αναπλάθει το κρανίο του ανθρώπου σε μια εγχείρηση, τότε ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Κάθε κοινωνία έρχεται και ορίζει το πλαίσιο εκείνο, των αξιών που την διέπουν και την οδηγούν στο χώρο και στο χρόνο. Από την κυρίαρχη αυτή ιδεολογία προκύπτει ο τρόπος ζωής του κάθε ατόμου και εν προκειμένω στην δική μας το νόημα είναι ένα, Αν βγάζεις λεφτά, μπράβο κράτα τα και φάε τους άλλους (ανταγωνισμός), αν όχι, τότε απλά κάνε στην άκρη (ανεργία, φτώχεια, αρρώστιες, αυτοκτονίες) μιας και η αναλωσιμότητα  είναι το ίδιον της εποχής.

Στους 1μιση εκατομμύριο ανέργους και στους 3 εκ. φτωχούς, βρίσκεται η εικόνα της απόδειξης της αναδιάρθρωσης των αξιών της ελληνικής κοινωνίας στην πιο βίαιη μορφή τους. Από το όνειρο της μεζονέτας, στο όνειρο της δουλίτσας για να τα φέρεις βόλτα, μέχρι τον εφιάλτη της αποπομπής από το σκηνικό.

Και σε όλη αυτή την κατάσταση είναι δεδομένο ότι η λέξη ανάπτυξη και πρόοδος παίρνει το νόημα εκείνου που έχει την κυριαρχία την δεδομένη στιγμή. Ανάπτυξη είναι η έρευνα για γιατρειές του ανθρώπινου πόνου, ανάπτυξη είναι και η δημιουργία μπεκρούλιακων καταναλωτών.

Εξαρτάται ποιος ορίζει το κυρίαρχο νόημα και την θέσπιση του κυρίαρχου στόχου.  Η ανάπτυξη που βλέπουμε λοιπόν είναι μια ψευδαίσθηση διότι  η παραγωγή άσκοπων και δόλιων κατά την κρίση μου προϊόντων δια των εταιριών, όπου η ύπαρξή τους συντελεί στην δόμηση του κυρίαρχου νοήματος στον θεσμό της εργασίας, και τα κέρδη προκύπτουν από την αριστεία στην οπισθοδρόμηση, τότε, κάτι δεν πάει καλά.

Νομίζω πως όλοι κατά βάθος συμφωνούν αλλά για διάφορους συμβιβασμούς δεν το δηλώνουν, επίσης οι μόνοι που σίγουρα ξέρουν τι κάνουν για τον σκοπό τους είναι οι ιδιοκτήτες των εταιριών κατασκευής και διάλυσης συνειδήσεων δια της παραγωγής των περισσότερων προϊόντων της αγοράς των μη απαραίτητων για την ζωή, όπου πετυχαίνουν να ορίζεται ως ανάπτυξη η κατανάλωση μπύρας, την ίδια ώρα που επιστημονικά μπορούν να γιατρευτούν όλες οι αρρώστιες και να αναδομηθεί ο θεσμός της εργασίας.

Συγχαρητήρια λοιπόν, και καλές πωλήσεις.