Παραμύθια

Το τι παραμύθι σερβίρει η κυβέρνηση στο λαό δε λέγεται.  Αλλά εγώ δεν κακίζω την κυβέρνηση, αλλά το λαό που το χάφτει.  Γιατί, πολλές φορές – περισσότερες από ότι νομίζετε – φταίει το θύμα για την όποια πράξη του θύτη. Γιατί, ακόμη και το να δίνεις αφορμή, είναι μεμπτό. Το μεγαλύτερο παραμύθι είναι αυτό της δραχμής. Το ότι αν πάμε σε δραχμές θα έχουμε μεγάλη υποτίμηση και δεν θα έχουμε αγοραστική δύναμη.  Λοιπόν, ρωτάω:

Έχουμε αγοραστική δύναμη τώρα; Δεν έχουμε υποτίμηση τώρα; Η αγοραστική μας αξία έχει πέσει κάτω από το 50% που ήταν πριν 3 χρόνια ή όχι;  Αν βγαίναμε στη δραχμή, πόσο θα είχε υποτιμηθεί η δραχμή σε σχέση με το ευρώ; Να σας πω: το ευρώ θα έφτανε περίπου τις 700 δρχ.  Άντε 800, για τους πιο… συντηρητικούς.  Άρα θα είχαμε 50-60% υποτίμηση.  Ε, τι έχουμε τώρα; Λιγότερη;;;

Και το κακό είναι ότι ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Αν δεν ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση, το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση του κώλου (των πισινών που την «εφεύραν»), δεν έχει τελειώσει τίποτε άλλο, εκτός από… εμάς προσωπικά!

Και να πω και κάτι για την υποτίμηση της δραχμής?  Δεν οφείλεται μόνον σε οικονομικές διαφορές και έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Οφείλεται και στο ότι οι πολιτικοί μας έδωσαν τα 2/3 του χρυσού μας στους Άγγλους! Αλλά δεν το λένε αυτό.  Δεν σημαίνει όμως ότι ο κόσμος δεν το ξέρει. Απλά δεν ξέρει ότι έχει ΑΜΕΣΗ σχέση με την όποια υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Αν δεν έχεις χρυσό, με τι θα στηρίξεις το χρήμα;

Να σας πω τι θα συνέβαινε αν πηγαίναμε στη δραχμή; Θα περνούσαμε 2-5 δύσκολα χρόνια, ώσπου να σταθούμε στα πόδια μας, και μετά θα είχαμε πλεονάσματα και θα ήμασταν αυτοσυντήρητοι.  Γιατί θα είχαμε αναγκαστεί να παράγουμε, ότι χρειάζεται να καταναλώσουμε.  Αυτό δεν επιτυγχάνεται με διεθνή στήριξη.  Ίσα-ίσα, μετά βρίσκεσαι να είσαι – εκτός από χρεωμένος – και ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ, στους… εταίρους σου (τρομάρα τους). 

Να περιμένετε όχι 5, αλλά 40 χρόνια «φαγούρας» με το ευρώ. Κι όχι μόνο «φαγούρας», αλλά και ΔΟΥΛΕΙΑΣ.  Γιατί, ο δρόμος της δραχμής, σημαίνει και κατάργηση της υποδούλωσης, συν τοις άλλοις.  Θα τρίζουν τα κόκαλα του Ρήγα Φεραίου (ή τουλάχιστον ότι έχει… μείνει από δαύτα).

ΕΝΑ πράγμα μόνο ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι καλό στο ευρώ, αλλά δεν έχει… συμβεί ακόμη, οπότε δεν προδικάζω τίποτε.  Αυτό της επιτροπείας.  Να έχουμε διεθνείς επιτρόπους, όχι σαν το… Χριστοφοράκο αλλά ΑΤΕΓΚΤΟΥΣ, για να μην αφήνουν κανέναν πολιτικό να βάλει χέρι στο μέλι. Ως τώρα, όμως, η τρόικα μας έχει δώσει την εντύπωση πως είναι τάτσι-μίτσι-κότσι με τους πολιτικούς, κι ότι επίτροπος και να μπει θα τα… φάνε όλοι μαζί (αλλά ίσως χωρίς τον… Πάγκαλο, αυτή τη φορά – καλύτερα, μπας και χάσει και κανά δράμι). 

Πως βγαίνει αυτό το συμπέρασμα; Μα… η τρόικα ζητά και παίρνει.  Είτε αυτό που ζητά έχει σχέση με το έλλειμμα και το χρέος είτε όχι! Δεν θα μπορούσε να ζητήσει ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ετσιθελικά μια μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης κατά… say… 60%; Θα μπορούσε. Γιατί δεν το έκανε; Γιατί, μάλλον, περιμένει να φάει μαζί τους στο μέλλον. Δύναται να δώσει μελλοντικά νέο νόημα στη φράση «μαζί τα φάγαμε». Μόνον που δεν θα μπορεί να το πει ο Πάγκαλος, πλέον, κι ίσως δεν ακουστεί τόσο… μπάσο.

Είναι όμως τραγικό το ότι πολλοί Έλληνες – που μόνο καλοπερασάκηδες κι εγωιστές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν – να σου λένε ότι προτιμούν αυτό το σενάριο με τα μέτρα για 40 χρόνια, από μία βίαιη προσαρμογή στη δραχμή, που ίσως για κάποιον καιρό μας έβγαζε… παγανιά στους σκουπιδοντενεκέδες της γειτονιάς (λες κι αυτοί θα είχανε και τίποτις μέσα)!

Τώρα… τι να τους πεις; Ότι είναι καλύτερο και για αυτούς 2 χρόνια εξαθλίωσης από 40 χρόνια μιζέριας ΚΑΙ σκλαβιάς; Δεν το καταλαβαίνουν. Έπρεπε όμως, όσοι έχουν παιδιά, να καταλαβαίνουν ότι ΥΠΑΡΧΕΙ διαφορά. Η διαφορά στην πρώτη περίπτωση είναι ότι τα παιδιά δεν θα περάσουν τα ίδια στην ενήλικη ζωή τους. Ούτε αυτό δεν καταλαβαίνουν ή δεν τους νοιάζει. Είτε κωθώνια είναι είτε εγωιστές, η «φιλοσοφία» τους μου είναι τόσο οικεία όσο τα UFOs…

Το άλλο παραμύθι που σερβίρεται τώρα (είναι της μόδας, βλέπετε) είναι η «ανάπτυξη».  Δεν υποστηρίζω ότι δεν γίνεται να υπάρξει ανάπτυξη.  Ίσα-ίσα, αν δεν υπάρξει ανάπτυξη με όλα αυτά που έκανε η τρόικα, τότε… πότε θα υπάρξει;

Θα έχουμε ανάπτυξη, κύριοι.  Ραγδαία.  Όπως οι… Κινέζοι.  Ξέρετε πως ζει ο μέσος Κινέζος, όμως?  ΔΕΝ θέλετε να μάθετε. Και δεν φταίει ο κομμουνισμός. Γιατί στην Κίνα το πολίτευμα είναι κομμουνιστικό, αλλά η αγορά ελεύθερη. Στην πραγματικότητα, η Κίνα πάντα ήταν αντικείμενο μελέτης για το λόγω του ότι εκεί έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η οικονομία δεν έχει σχέση με το πολίτευμα κι ότι μπορεί να έχεις κομμουνισμό και ελεύθερη αγορά. 

Κι όχι μόνο: η αγορά της κομμουνιστικής Κίνας είναι το παράδειγμα προς μίμηση όλων των χρηματιστηρίων και καπιταλιστικών καθεστώτων του κόσμου, και πρώτων και καλύτερων των ΗΠΑ. Το ξέρω, γιατί ΑΥΤΑ με σπουδάσανε – είτε σωστά είτε λάθος. Και πραγματικά είναι ένα καθεστώς στο οποίο η τιμή οποιουδήποτε αγαθού καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση σε κάθε δεδομένη στιγμή. Όπως σε μία αγορά πλειστηριασμών. Όπως σε ένα χρηματιστήριο. Έτσι ακριβώς. 

Πρέπει λοιπόν να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: ΑΥΤΗΝ την ανάπτυξη θέλουμε; Γιατί η τρόικα και η κυβέρνηση εκεί μας οδηγούν. Εμένα προσωπικά δεν με νοιάζει πόσα παίρνω. Προτιμώ να παίρνω €500 και να ζω με €400, παρά να παίρνω €2.000 και να χρειάζομαι €2.200 για να ζήσω. Αυτό που θέλω είναι ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ως ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ. Αυτήν την ανάπτυξη όμως έχουν στο μυαλό τους τα στουρνάρια… sorry… ο Στουρνάρας;

ΔΕΝ νομίζω. Αλλιώς γιατί να φορολογούν τον πολίτη από τη μία και να απαλλάσσουν τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες, από την άλλη; Θα μπορούσαν τα φορολογικά βάρη να κατανεμηθούν ΔΙΚΑΙΑ.  Αλλά δεν γίνεται. Γιατί δεν θέλουν να μας αναπτύξουν σαν την Αμερική και τη Γερμανία, αλλά σαν την Κίνα και τη… γειτονική μας Τουρκία. ΑΥΤΗΝ την ανάπτυξη που βλέπω να έρχεται, εγώ την απεύχομαι. Προτιμώ να πάρω ένα όπλο και να βγω στο δρόμο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Μην ανησυχείτε – ΔΕΝ πρόκειται να αυτοκτονήσω. Ή, καλύτερα… ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ!!!

Και για να δείτε και το λαϊκισμό στον οποίον ποντάρουν, θα σας πω και το άλλο: το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προσφέρθηκε να εγγυηθεί τα δάνεια των τραπεζών. Αυτό θα έκανε τις τράπεζες ισχυρές και το σύστημα ασφαλές. Αλλά… ο οικονομολόγος Στουρνάρας είπε όχι!!! Κι επειδή, ασχέτως χαριτολογημάτων, πιστεύω ότι (σε αντίθεση με κάτι Αλογοσκούφηδες) ο Στουρνάρας ΕΙΝΑΙ οικονομολόγος, δεν μπορώ να αποδώσω την απάντησή του σε ηλιθιότητα. Θεωρώ, λοιπόν, πως έχει δόλο. 

Άλλωστε, ο Στουρνάρας έχει πει ο ίδιος ότι «βλέπω τον εαυτό μου ως πολιτικό πρόσωπο παρά ως οικονομολόγο».  Η αλήθεια είναι ότι ο Στουρνάρας ήταν ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΣ.  Άρα, μάλλον προσπαθεί να προμοτάρει το κράτος. Αλλιώς δεν εξηγείται πως έστω ΚΑΘΗΣΕ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕ την επαναγορά ομολόγων από τις τράπεζες στις 28 μονάδες βάσης.  Γιατί, σε οποιαδήποτε τιμή κάτω των 70 μονάδων βάσης, οι τράπεζες θα χάσουν αυγά και πασχάλια.  Θα παραμείνουν με αρνητικά κεφάλαια και θα χρειαστούν κονδύλια. Ξέρετε τι θα γίνει;

ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ: θα μπει το κράτος μέσα, θα τις κρατικοποιήσει και οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί θα είναι στο έλεος ενός χρεοκοπημένου οργανισμού.  Κάτι σαν τους… ασφαλισμένους στην ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ, δηλαδή!!!

Κι αν οι τραπεζίτες πουν «όχι» στην επαναγορά με αυτούς τους όρους, το κράτος θα σερβίρει στον… χορτοφάγο Έλληνα (που προτιμά το κουτόχορτο απ’ το απλό… ραδίκι) το παραμύθι ότι θα βγούμε από το ευρώ και δεν θα πάρουμε τη δόση εξαιτίας των «κακών» τραπεζιτών. Και ξέρετε τι; Τι σας έλεγα για χορτοφάγους; Οι περισσότεροι από εσάς – και λυπάμαι που σας το λέω υποτιμητικά – θα τσιμπήσετε.  Και θ’ αρχίσετε να κράζετε τους τραπεζίτες.  Που, ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ, έχουν δίκιο γιατί θέλοντας να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους, εκ περιτροπής προστατεύουν έμμεσα και το δικό σας! Για να μην πέσει ο λογαριασμός σας στα χέρια υπουργών οικονομικών που, όποτε τρώνε τα λεφτά και χρειάζονται καινούρια, δεσμεύουν τους λογαριασμούς σας και κλέβουν τα δεδουλευμένα σας!!!

Αυτοί που με διαβάζουν, ξέρουν ότι εγώ συνήθως ΚΡΑΖΩ τους τραπεζίτες.  Όχι όμως τώρα.  Τώρα, ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ.  Κι ελπίζω να υποτιμώ ΑΔΙΚΑ τους συμπολίτες μου, λέγοντας ότι θα «τσιμπήσουν».  Κι αν αποδειχτεί αυτό, θα ζητήσω συγγνώμη από αυτό εδώ το forum.  Αλλά φοβάμαι ότι ΔΕΝ θα πέσω έξω. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΟΒΑΜΑΙ, γιατί ο εργοδότης μου δεν με πληρώνει μετρητά. Τα βάζει σ’ ένα λογαριασμό. Κι αυτοί, οι άτιμοι, δεσμεύονται εύκολα.  Ξέρω καλά τι σας λέω. 

Θα χρειαστεί λοιπόν, για να βγάζουμε κάποια χρήματα, να αποδεχόμαστε μόνον εργασία που να πληρώνεται τοις μετρητοίς. Ψίχουλα, όμως. Είδατε πως επανερχόμαστε στο θέμα της Κινέζικης ανάπτυξης; Βρε… καλώς την. Ή μάλλον… κακώς την, και τον κακό της τον καιρό!

Εγώ προσωπικά σας δηλώνω εδώ ότι θα χαρώ πολύ αν πατήσουν πόδι οι τραπεζίτες και πουν ότι δεν επαναγοράζουν στην τιμή αυτή. Κι ας χαλάσει η… πολιτική κουζίνα των Στούρνων και των Σαμαριών.  Κι ας μην πάρουμε τη δόση.  Κι ας πάμε στη δραχμή. Ή ας κάνουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έναν εμφύλιο, για να καθαρίσουμε τη νεκρή μας σάρκα ως κοινωνία.

Όπως έκανε η Λιβύη! Κι όπως πολύ εύστοχα επισήμανε κι ένας βουλευτής πρόσφατα στους συναδέλφους του…

Uli Chris