Ένας από τους «μεγάλους» πέρασε

Την Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012, ο κατά πολλούς μεγαλύτερος rock πιανίστας όλων των εποχών και μεγαλύτερη επιρροή για όλους τους ακόλουθους του οργάνου, Jon Lord, πέρασε από τις ζωές μας.

Ο γράφων ήρθε σε επαφή με τη μουσική του για πρώτη φορά το 1974, όντας 7 ετών και ήδη μετρώντας 2 χρόνια ωδείο κλασσικού πιάνου (το ξεκίνησα από τα 5, όπως και τα αγγλικά, μαζί με το νηπιαγωγείο το Σεπτέμβρη του ‘72). 

Από τότε που τον άκουσα, κι εγώ όπως κι όλοι οι υπόλοιποι –υποθέτω– που μάθαιναν πιάνο, μελετούσα μεν για το ωδείο αλλά, τις υπόλοιπες ώρες, αντί να παίζω για εξάσκηση τα κλασσικά κομμάτια που ήδη ήξερα, προσπαθούσα να «ξεσηκώσω» τα παιξίματα του Jon. 

Αργότερα, όταν έπιασα και την κιθάρα κι άρχισα να συνθέτω, οι επιρροές του Jon φάνηκαν και στο συνθετικό μέρος αλλά και στα κιθαριστικά μέρη. Όποιος έχει ακούσει το 1ο CD των Geyser, της μπάντας που δημιούργησα από το 1987, το καταλαβαίνει από το πρώτο μισό του κιθαριστικού solo του πρώτου κομματιού (Dead End Str.), που είναι γραμμένο από εμένα. 

Το εξασκημένο αυτί επίσης που θα ακούσει το 2ο CD των Geyser, το οποίο θα είναι σύντομα στην αγορά από τη Sleaszy Records στην Ευρώπη και –κατά πάσα πιθανότητα– την εταιρία του Bobby Rondinelli στις ΗΠΑ, θα προσέξει ότι το πρώτο μισό του solo στο Gimme Back (My Life) είναι η βασική γραμμή του solo keyboard που συνοδεύει το κλασσικό κιθαριστικό solo του Ritchie Blackmore στο «Burn».

Πόσους μουσικούς επηρέασε; Υποθέτω ΟΛΟΥΣ τους σύγχρονους rock (κι όχι μόνο) πιανίστες αλλά κι όλους τους κιθαρίστες με κλασσικές επιρροές – με πρώτο και καλύτερο παράδειγμα τον Yngwie, κατ’ εμέ τον καλύτερο σύγχρονο κιθαρίστα μέχρι σήμερα, όχι μόνον του rock αλλά όλων των μουσικών ειδών.

Χάθηκε ακόμη ένας μεγάλος. Αλλά, στην πραγματικότητα, κανένας από τους μεγάλους δεν χάνεται.  Γιατί είμαστε εδώ να τους θυμόμαστε.  Και να τους περνάμε στα παιδιά μας, να τους θυμούνται κι αυτοί που ίσως δεν τους γνώρισαν με τον τρόπο που τους γνωρίσαμε εμείς.

Κι εκείνο που δεν χάνεται, είναι το έργο.  Είτε είναι μουσική είτε κινηματογράφος είτε συγγραφές είτε έργα τέχνης. Αλλά ΙΔΙΩΣ η μουσική (και ίσως μετά η ζωγραφική) αν ρωτήσετε εμένα. Δεν ξέρω γιατί αλλά, προσωπικά και για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, νομίζω ότι αυτές οι μορφές τέχνης είναι οι πλέον διαδεδομένες διαχρονικά.  Ίσως γιατί εγώ τις θεωρώ πιο «άμεσες» από άλλες.  

Το έργο του Jon δεν θα χαθεί. Γιατί, ακόμη και τα βρέφη σήμερα θα μάθουν τη μουσική των Deep Purple κι άλλων 4-5 μεγάλων συγκροτημάτων (Zeppelin, Sabbath, Floyd, Stones, Beatles).  Αυτά είναι διαχρονικά και –θεωρώ– αποτελούν σχεδόν… «γονιδιακό» μέρος όλων των γενεών, περιλαμβανομένων αυτών του μέλλοντος που θα τους γνωρίσουν μόνον από φωτογραφίες.

Farewell Jon. Catch you on the flipside! 

Uli Chris