Εγώ θα χύσω ένα δάκρυ για τον Μουαμάρ

Του Τάσου Σιδερίδη

Μια  φίλη μου ανέβασε μια φωτογραφία στο τοίχο της στο Facebook, που παρουσίαζε πέντε δάκρυα να κρέμονται από ένα βλέφαρο. Μου έκανε εντύπωση γιατί αυτά ήταν καθαρά, διαυγή, διαμαντένια. Ενώ εγώ ήξερα ότι τα δάκρυα είναι θολά, ωχρά κατά τον Καρυωτάκη.

Τα δάκρυα που στάζουν είναι από λύπη, θυμό, και οργή, σαν τα δικά μου όταν αντίκρισαν μέσα από τα ειδησεογραφικά κανάλια τους «Λίβυους αντικαθεστωτικούς» να διασύρουν, να διαπομπεύουν, να λυντσάρουν και στο τέλος να εκτελούν τον Μουαμάρ.

Ήταν  τέλος Αυγούστου του 1976 όταν μια αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένης και της Νεολαίας επισκεφθήκαμε τη Λιβύη με αρχηγό της αποστολής τον μετέπειτα Πρέσβη Μάνο Καφετζόπουλο. Ήταν η εποχή που ο Μουαμάρ επιθυμούσε διακαώς ανοίγματα προς τη Δύση.

Είχε εδραιώσει την επανάστασή του και από θέση ισχύος προχωρούσε σε διπλωματικά ανοίγματα και συμφωνίες που εκείνος θεωρούσε ότι θα συνέβαλαν στην ανάπτυξη της χώρας του. Μάλιστα όπως μας εξηγούσε εκείνο το διάστημα –και όντως έτσι ήταν γιατί τα βλέπαμε- είχε καταφέρει να επιβάλει ένα οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό, οργασμό στη χώρα.

Είχε θυμάμαι ένα τριετές πλάνο 74-77 που το υλοποιούσε κατά γράμμα. Είχε κλείσει τόσες πολλές και μεγάλες συμφωνίες με τους Ρώσους που ανάγκασε τον τότε πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ  Κοσίγκιν να τον επισκεφθεί το 1975 στην Τρίπολη, ενώ το Δεκέμβριο του 1976 επισκέφθηκε ο ίδιος μαζί με τον πρωθυπουργό του Τζελούντ τη Μόσχα.

Δεν μπορώ να αναφερθώ σε νούμερα αλλά θυμάμαι πως στο πενταετές πλάνο του 1976-1980 έφερε τα πάνω κάτω. Αύξηση ΑΕΠ 16%. Οι πετρελαϊκές του εγκαταστάσεις μεγάλωσαν κατά 18 φορές. Πρασίνισε την έρημο με τα αρδευτικά του έργα. Ενώ ο οικοδομικός οργασμός δεν περιγράφεται. Έκανε όμως το πιο σημαντικό από όλα. Κατόρθωσε και έκανε τη Λιβύη κράτος. Μάζεψε τις φυλές και τις ομογενοποίησε. Η Λιβύη από φεουδαρχικό κράτος των Ιταλών έγινε κράτος με δημοκρατία. Ελεγχόμενη θρησκευτικά αλλά δημοκρατία.

Οι πολυκατοικίες που υπήρχαν στη Λιβύη το 1976 δεν υπήρχαν στην Ελλάδα. Το παράξενο βέβαια ήταν ότι ο εκπολιτισμός των βεδουίνων δεν πήγαινε παράλληλα με την οικιστική ανάπτυξη. Δεν ήταν παράξενο  εκείνη την εποχή να δεις κατσίκες στα μπαλκόνια των διαμερισμάτων και τους ένοικους να κοιμούνται μέσα στην τέντα που είχαν στήσει κάτω από αυτά. Εν πάση περιπτώσει η παροχή κοινωνικής πρόνοιας οι υγειονομικές υπηρεσίες και η  παιδεία άρχισαν να αναπτύσσονται  σε μια χώρα που είχε  80% αναλφαβητισμό.

Ο Μουαμάρ κατόρθωσε και ήταν τόσο μεγάλο το θαύμα που έφερε σε πέρας να μιλάει όλος ο Αραβικός κόσμος για την πράσινη έρημο. Εκείνη την περίοδο όλοι οι Άραβες στο πρόσωπό του έβλεπαν ένα νέο Νάσερ ή ένα νέο Μπεν Μπελά. Ο Διακαής του πόθος ήταν να γίνει όπως άλλωστε μας τόνιζε ο προστάτης των Αράβων. Και αυτό θα το επετύγχανε μόνο με την δύναμη των έργων του και την έξοδο των Αράβων προς την Ευρώπη. Είχε διορατικότητα και αντιλαμβανόταν ότι η σκάλα που θα τον οδηγούσε στην Ευρώπη ήταν η Ελλάδα και ο Αντρέας Παπανδρέου.

Ήταν σίγουρος ότι στις επόμενες εκλογές ο Παπανδρέου θα ήταν πρωθυπουργός για αυτό και έκανε ανοίγματα στο ΠΑΣΟΚ. Ανοίγματα σε κοινή συναίνεση με τον αδελφό ΑΡΑΦΑΤ όπως έλεγε. Η Τζαμαχιρίγια του αποτελούσε το πρότυπο για όλους τους λαούς. Ο Μουαμάρ δεν ήταν Χασάν του Μαρόκου ούτε Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας. Δεν ήταν Ανουάρ Σαντάτ της Αιγύπτου, αλλά ούτε και Χουσεΐν του Ιράκ. Δεν ήταν Χαφέζ αλ Ασαντ της Συρίας. Ήταν παρόλο που δεν είχε στρατό μόλις είκοσι χιλιάδες  άντρες ελαφρά οπλισμένους, το αντίπαλο δέος στο Ισραήλ.

Οι  Άραβες μετά την ήττα στο πόλεμο των  έξη ημερών το 1967 και του «Γιόμ Κιπούρ» το 1973 (Μοσέ Νταγιάν, Γκόλντ Μειρ) στο πρόσωπό του βλέπουν τον συνδετικό κρίκο που θα τους ενώσει. Αυτό ήταν και το λάθος του Μουαμάρ. Πίστεψε ότι θα γίνει ο ηγέτης όλων των Αράβων όλων αυτών των ετερόκλητων φυλών. Αυτά όμως ανήκουν στην ιστορία και είναι πάρα πολλά για να περιγράψουν είτε το θέλουμε είτε όχι αυτόν τον ηγέτη.

Το 1981 το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές και αμέσως τοποθετεί πρέσβη στην Τρίπολη το Μάνο τον Καφετζόπουλο. Ο Μάνος καλλιεργεί άριστες διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης αλλά και με σύνδεσμο πια τον ίδιο τον Μουαμάρ καλλιεργεί άριστες διπλωματικές σχέσεις με όλα τα Αραβικά κράτη και Έθνη. Ήταν αδιανόητο μέχρι  τότε μουσουλμανικά κράτη και καθεστώτα να απευθύνονται πρωτίστως στην Ελλάδα και δευτερευόντως στην μέχρι τότε παραδοσιακή σύμμαχο Τουρκία.

Όλη η αραβική ακτογραμμή από βόρειο Αφρική μέχρι τα σύνορα του Ιράν διπλωματικά σε ότι την αφορούσε σε σχέση με την Ευρώπη απευθυνόταν στην Ελλάδα. Ο Μουαμάρ είχε τονίσει και εδραιώσει στην Πίστη των Αράβων την καλοπροαίρετη θέση της Ελλάδας, στην επίλυση των προβλημάτων τους. Και εδώ θα αναφέρω ένα γεγονός που έζησα.  

Καλοκαίρι του 1982. Γενικός Γραμματέας Τύπου και Πληροφοριών (τότε δεν ήταν υπουργείο) ο Σωτήρης ο Κωστόπουλος, με διευθυντή Τύπου το συγχωρεμένο το Μπάμπη τον Αγάθο. Η Πρεσβεία της Λιβύης στην Αθήνα καλεί έναν Έλληνα σύμβουλο και τον ενημερώνει ότι η Τουρκία προσπαθεί να τορπιλίσει τα ανοίγματα του Μουαμάρ  αλλά και των λοιπών Αραβικών κρατών στην Ελλάδα.

Για να το επιτύχει αυτό, με την βοήθεια της Λέσχης Φιλίας Μουσουλμάνων Κομοτηνής έχει βιντεοσκοπήσει και μοντάρει πλάνα που παρουσιάζουν την δήθεν «καταπίεση» που υφίστανται οι μουσουλμάνοι αδελφοί, στην Ελλάδα. Αυτές ακριβώς τις βιντεοκασέτες τις προβάλει σε όλα τα Αραβικά κράτη με αποτέλεσμα οι Αραβικοί πληθυσμοί να αρχίσουν να δυσανασχετούν έναντι των προθέσεων της Ελλάδας.

Ο Μουαμάρ τότε με εντολή στην εδώ πρεσβεία την καλεί να ενημερώσει το Υπουργείο Εξωτερικών, Εσωτερικών και την ΓΓΤΠ. Με πρωτεργάτη δε τον μορφωτικό της ακόλουθο η Πρεσβεία της Λιβύης  προτείνει στην Ελλάδα να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο. Δηλαδή να δημιουργηθεί μια ομάδα εικονοληπτών, δημοσιογράφων και του Μορφωτικού Ακολούθου να επισκεφτούν την Κομοτηνή, Ξάνθη και να βιντεοσκοπήσουν τη πραγματική ζωή της Μειονότητας.

Έτσι η Ελλάδα και με την επίσημη μαρτυρία της Λιβύης θα ανέτρεπε τους ισχυρισμούς της Άγκυρας  περί καταπίεσης των μουσουλμάνων. Πράγματι ο Γιάννης ο Κοτσώνης οπερατέρ, ο Γιάννης ο Δημαράς Δημοσιογράφος, ο Τάσος ο Βαβατσικλής Υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου στην Κομοτηνή, ένας αγωνιστής και σύντροφος από τους λίγους που τίμησαν την ιδεολογία τους,  ο Γιάννης ο Περβανίδης Νομάρχης και εγώ σύνδεσμος με το Υπουργείο Εσωτερικών βιντεοσκοπήσαμε τη ζωή των μουσουλμάνων και στους δύο Νομούς, παρουσιάσαμε την διαφορετικότητα των Πομάκων και στείλαμε τόνους κασέτες στο Μουαμάρ που ανέτρεπαν όλους τους ισχυρισμούς της Άγκυρας.

Αυτός ήταν ο ΚΑΝΤΑΦΙ απέναντι στην Ελλάδα. Γιατί ο ΚΑΝΤΑΦΙ δεν ήταν Τσαουσέσκου, δεν ήταν Σάχης, δεν ήταν Ιντι Αμίν ούτε Μομπάσα. Απλά έκανε το λάθος να μην φύγει στην ώρα του και να παραμείνει σε μια χώρα που έχει πετρέλαια. Γιατί  ο Καντάφι δεν έσφαζε όπως ο Ασαντ στη Συρία. Αλλά η Συρία δεν έχει πετρέλαια.

Μακάρι η Λιβύη σε αυτή την μεταβατική περίοδο να βρει ειρηνικά το δημοκρατικό της δρόμο και να μην οδηγηθεί στον εμφύλιο που θα επιδιώξουν να την οδηγήσουν αυτοί που δήθεν την απελευθέρωσαν από τον «τύραννο» Γιατί σκοπός των «προστάτιδων δυνάμεων» είναι να την διαιρέσουν ξανά σε κρατικά μορφώματα ανάλογα με την πληθυσμιακή σύνθεση των φυλών.

Είναι οδυνηρό να βλέπεις  τον δημιουργό ενός σύγχρονου κράτους να έχει αυτή την αντιμετώπιση. Γιατί όσο και αν η προπαγάνδα προσπαθεί μέσα από τις κατασκευασμένες εικόνες να παρουσιάσει ένα δικτάτορα που ζούσε στη χλιδή ό Μουαμάρ ζούσε πάντα σε μια σκηνή και στην έρημο. Και για όσους δεν το γνωρίζουν ο Μουαμάρ ήταν φανατικός Ισλαμιστής για να ζει πλουσιοπάροχα. Για αυτό και δεν έφυγε από την χώρα του και έμεινε να πολεμήσει τους πράκτορες των ΗΠΑ και Γαλλία. Έμεινε γιατί δεν είχε να χάσει τίποτα. Ούτε χρήματα, ούτε πλούτη.

ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΥΑΜΑΡ.