Φοιτητικές εκλογές 2011: Η προωθητική δύναμη της αδράνειας

Φθάσαμε αισίως στο Μάιο του 2011 με πλειάδα προβλημάτων να βασανίζουν το ταλαίπωρο μυαλό μας και το κουρασμένο σώμα μας. Ωσάν να αποζητούμε ένα συγχωροχάρτι ριχνόμαστε στον καθημερινό στίβο καταβάλλοντας το δυσβάσταχτο αντίτιμο. Ένα συγχωροχάρτι άφεσης όχι όμως απαραίτητα αμαρτιών αλλά μιας ανεμπόδιστης μάταιας πορείας προς το ελάχιστο δυνατό που είναι απαραίτητο για την επιβίωση. Η κατάσταση που καλούμαστε να διαχειριστούμε είναι πέρα από τις δυνάμεις μας ή μήπως δεν προσπαθήσαμε ή μήπως καρτερικά υπομένουμε τις κακουχίες σαν ένα πέπλο αμαρτίας και ύβρεως έχει καλύψει κάθε πράξη και κάθε σκέψη μας. Τα πάντα ρει όπως έλεγε ο Ηράκλειτος;
Όχι γιατί στη φράση αυτή υπάρχει μονομέρεια που κανείς αναλυτής του Ηρακλείτου δεν την έχει αποκρυπτογραφήσει. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η εικονική, που συνάμα διαπλάθεται και φανταστική, παρατήρηση της ζωής χωρίς εξέταση και αποκάλυψη, χωρίς μελέτη και εξαγωγή συμπερασμάτων. Η άφεση είναι εδώ ενισχυμένη τώρα και μετατρεπόμενη σε αδράνεια καθορίζει τη θέαση της ζωής και χαράσει την πορεία της. Ο ανθρώπινος παράγοντας ενσωματώνει την αδράνεια αυτή και την κάνει κτήμα του προσδιορίζοντας την ουσία της και προσωποιώντας το περιεχόμενό της. Η αδράνεια τελικά μας καθορίζει αλλά οι εξελίξεις τριγύρω μας ξεπερνούν, οι τεχνολογικές, οικονομικές, πολιτικές είναι πολύ μπροστά από τους πολιτικούς σχηματισμούς, τους φορείς, τις πολιτικές οργανώσεις και της ίδιας της κυβερνητικής πολιτικής, ακόμα και των ανθρώπων ως μεμονωμένων ατόμων.
Αυτή η κινητήρια δύναμη της ακινησίας δεν θα μπορούσε να μην είναι έκδηλη και κατ’ ουσίαν κύριο χαρακτηριστικό των φοιτητικών εκλογών που διεξάγονται κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα την ίδια ακριβώς ημέρα. Πέρα προφανώς από την απουσία ουσιαστικού λόγου πραγματοποίησής τους αφού τα προβλήματα των σχολών βρίσκονται στο τοπικό επίπεδο όπου είναι η έδρα τους και οι αποφάσεις καλό θα ήταν να αναλαμβάνονται σε τοπικό επίπεδο και μόνο αν υπάρχουν κοινά ζητήματα οργανωτικής φύσεως(όπως αλλαγές στο καθεστώς των ιδρυμάτων, του τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας τους, της χρηματοδότησης) ή ευρύτερες ανακατατάξεις στο χώρο της παιδείας( όπως αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων αποφοίτων κολλεγίων και αποφοίτων πανεπιστημίων) οι αποφάσεις να συνομοσπονδοιούνται σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.
Οδεύουμε λοιπόν σε μια ακόμα αναμέτρηση μεταξύ των κυρίαρχων παρατάξεων των πολλών αποχρώσεων σαν να προήλθαν από κατάλογο της Vernilac, εν μέσω μνημονιακής πάλης και αντιπαράθεσης στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Οι φοιτητές καλούνται να αποφασίσουν σύμφωνα με το συμφέρον τους καθώς η μία ( ΔΑΠ-ΝΔΦΚ )έχει το φοιτητή στο επίκεντρο και τον λιθοβολεί με μια κιτς νεοσυντηρητικού περιεχομένου lifestyle μορφή ζωής μεταξύ λαικών καψουροτράγουδων φτωχογειτονιάς και αμερικανικού κοσμοπολίτικου ιδεώδους sex and the city και με κοκτέιλ απείρου μάγκικου θράσους τύπου cosmopolitan.
Η άλλη ( ΠΑΣΠ ) αυτοαποκαλείται δύναμη ανατροπής ενώ δεν μπορεί να ανατρέψει τον παραταξιακό αυτισμό της και ευνουχίζει θαρραλέες φωνές πραγματικού συγκρουσιακού περιεχομένου με τα ειωθότα, ονειρεύεται δε φαντάσματα και εικόνες του παρελθόντος και κινείται από το ίδιο lifestyle που ξεκινά από δερμάτινες τσάντες γαλλικής επαρχίας που κοστίζουν όσο 10 επιδόματα ανέργων συμπολιτών μας και καταλήγουν σε κουτούκια ακούγοντας Τσιτσάνη και Βαμβακάρη και πίνοντας κρασί.
Η τρίτη ( ΠΚΣ )αντιπροσωπεύει λέει ιδέες και αξίες ενός μουτουελιστικού και κολλεκτιβιστκού παρελθόντος περιμένοντας να γίνουν ξαφνικά οι τεράστιες αλλαγές μέσα από αντιπροσωπευτικά μορφώματα και να πάρουν την εξουσία οι εργάτες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες και οι φοιτητές. Ονειροπωλεί εποχές μετά 2ου παγκοσμίου πολέμου με μια Σοβιετική Ένωση παντοδύναμη στο παγκόσμιο στερέωμα περιμένοντας να ξυπνήσει η ρώσικη αρκούδα . Αλλά η αρκούδα αυτή έχει γίνει αρκουδίτσα που κάθεται ήσυχα σε μια γωνία, τρώει το φαγάκι της και ταΐζει τα επίμονα και φαντασιόπληκτα παιδιά της βλέποντας παράλληλα να παίζουν ποδόσφαιρο με το κουφάρι του Λένιν και του Στάλιν ο Ronaldo με το Messi αποτελώντας τους μεσσίες μιας άλλης επανάστασης, του χρήματος.
Η επόμενη με μια ροζ αισθητική που διαπερνά τα πάντα και δείχνει την επιφανειακή της δραστηριότητα υποδηλώνοντας τη δράση της με ένα ασθενικό χρώμα. Εδώ έχουμε πραγματική αποθέωση του αριστερού πολύχρωμου lifestyle και προαπαιτούμενα από τα σίριαλ και τον τρόπο ντυσίματος μέχρι το κοινοβούλιο, που εκτονώνει οργανωτικές ενοχές και ενοχές απραξίας επειδή γύρω όλα μας λένε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και καταλήγουν σε απελπιστικές καλλιτεχνικές προσπάθειες συμπράττοντας με ψευτο-ανθρωπιστικές ομάδες, και που ξεκινά από το είδος της μουσικής (rock,έντεχνο,drum ‘n’ bass κατά προτίμηση) και καταλήγει σε παράνομες παραισθησιογόνες ουσίες και φυσικά …οινοπνεύματα.
Η τελευταία ( ΕΑΑΚ )χρωματική παράταξη, ένα γιαλαντζί αμεσοδημοκρατικό σχήμα ενσαρκώνει το αντεστραμμένο μοντέλο λόγων και δράσης, εσωτερικής οργάνωσης και εξωτερικής δραστηριότητας καθώς είναι αυτό που λέμε ‘’άλλα λέω κι άλλα κάνω’’ κι ‘’άλλα λόγια να αγαπιόμαστε’’ προερχόμενη από ομάδες που μια νοικοκυρά που μαγειρεύει το μεσημεριανό για τα παιδιά της και τον άντρα της τις γνωρίζει είτε ως ένα δείκτη μέτρησης του ημερολογιακού χρόνου και μιας συγκεκριμένης φυσικής και ουράνιας κατάστασης (ΜΕΡΑ) είτε ως ένα ακόμα επίρρημα στην πλούσια ελληνική γραμματική (ΕΝΑΝΤΙΑ) και τίποτε παραπέρα. Αλλά σίγουρα κάπου ανάμεσα σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, νεολαία κομμουνιστική απελευθέρωση και άλλα κόμματα.
Όσο για τις διάφορες αντιεξουσιαστικές ή αυτόνομες παρεμβάσεις αυτές πρέπει να κρίνονται ανά περίπτωση όμως έχουν κάποια κοινά σημεία. Την συνεχή προσπάθεια αρίστευσης σε εξετάσεις επαναστατικότητας σε ανταγωνισμό με τις αριστερές παρατάξεις και την ''επιτυχία'' να εκφράζονται γενικόλογα, αποφεύγοντας την επαφή με τα καθημερινά προβλήματα, για ένα ελεύθερο δημόσιο πανεπιστήμιο με ασάφεια μεταθέτοντας μακροπρόθεσμα την αλλαγή και τη λύση απλά στο δρόμο. *η αντιιεραρχική δομή σημαίνει ουσιαστική αμεσοδημοκρατία, ειλικρίνεια και δράση για την καθημερινότητα.
Κοινό όλων η έλλειψη συγκρότησης, επαφής και προτάσεων με και για τα καθημερινά ζητήματα καθώς και η έλλειψη δομημένης ολικής αντιπρότασης για τη λειτουργία του φοιτητικού συλλόγου και των οργάνων συνδιοίκησης καθώς και ασαφής αντιδραστική θέση για την προοπτική του πανεπιστημίου.
Όλοι αυτοί οι κομματικής προελεύσεως σχηματισμοί που συνιστούν ένα θέατρο του Παραλόγου που θα ζήλευε κι ο Ιονέσκο προσπαθούν να εκμαιεύσουν τις ψήφους του ανυποψίαστου φοιτητή ο οποίος πρέπει κάποτε να αναλογιστεί το δικό του μερίδιο ευθύνης για την εναπόθεση των αποφάσεων για τα φοιτητικά τεκταινόμενα σε αμαθείς και αμόρφωτους μεγαλόσχημους φοιτητοπατέρες που δεν έχουν ιδρώσει ούτε μια φανέλα δουλεύοντας στη μέχρι πρότινος ζωή τους και νομίζουν ότι φορώντας το όνομα ενός ανθρώπου στο σώβρακό τους και έναν έφιππο Αμερικανό αναβάτη στο πόλο τους είναι ικανοί να διαχειρίζονται τις τύχες των ανωτάτων σχολών των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν οι ίδιοι να δώσουν το όνομά τους όχι σε μια υγιή προσπάθεια για τον φοιτητή στη σχολή του αλλά ούτε σε μια ντομάτα …λιωμένη μάλιστα.
Η ευθύνη είναι σημαντική αλλά ομιλούμε για ευθυνοφοβία και εν πολλοίς αδυναμία ανάληψης ευθυνών. Οι φοιτητικές παρατάξεις κομματικής αποχρώσεως δεν έχουν τίποτα να δώσουν στο φοιτητικό κίνημα πόσω μάλλον στην κοινωνία ευρύτερα. Εκτός τόπου και χρόνου σε όλα τους όπως φυσικά και οι κομματικές νεολαίες τους οι οποίες αναπαράγουν μόνο την κενότητά τους και ένα ματαιόδοξο lifestyle από τις καφετέριες μέχρι τα clubs και τα σκυλομπουζούκια. Είναι ενδεικτικό της θεμελίωσης της παραπάνω άποψης η παρατήρηση από ένα άτομο ελεύθερο και απαγκιστρωμένο από κομματικές ταμπέλες και μικροπολιτικά συμφέροντα με λογική-φοιτητική-προοδευτική-αμεσοδημοκρατική ματιά μιας ημέρας από τη ζωή ενός τέτοιου φοιτητοσυνδικαλισταρά.Είναι πραγματικά μια κενή ουσίας δραστηριότητα η οποία έχει στο πρόγραμμα: εξοντωτικά τραπεζάκια , καφετέρια μετά φαγητό με συνεχιζόμενη δόση ηλιθιότητας και ανυπαρξίας θεμάτων προς συζήτηση. Ομιλούμε για ένα πραγματικά άβουλο και αδύναμο άτομο το οποίο έρχεται βορά στα λαίμαργα στόματα των εργοδοτών με τους πενιχρούς μισθούς οι οποίοι του δίνουν τη δυνατότητα να παρασιτεί με τη βλακεία του στο μάταιο τούτο κόσμο και να λογίζεται ως βάρος στα υγιή μυαλά που στέκονται απέναντί του καθώς στη ψευτο-δημοκρατία που έχουμε 5 ηλίθιοι έχουν δίκιο και 1 υγιής νους άδικο και γι αυτό φυσικά γίνεται λόγος για δημοκρατία των ηλιθίων. Ένας σοβαρός συγκροτημένος νέος με αξίες και πίστη στον εαυτό του δεν είναι δυνατόν να συμπαρατάσσεται με τις παρατάξεις που σαν έμποροι ελπίδας και προοπτικής πωλούν το προϊόν τους καθώς όντας κυνικός παρατηρητής διαβλέπει την τιμή τους αλλά δεν αναγνωρίζει την αξία τους και αντιλαμβάνεται την αδράνεια και τη μη-δράση που προβάλλουν ως πρότυπο για τους υπόλοιπους ομοίους τους.
Η λύση απέναντι σ’ αυτήν την ηθελημένη και συνειδητή αδράνεια στην οποία καθυποτάσσονται οι μάζες των φοιτητών είναι μία. Εφόσον δεν μπορεί να συγκροτηθεί κάποιο πραγματικό ανεξάρτητο εκλογικό σχήμα έστω και σ’ αυτό το ψευτο-δημοκρατικό αντιπροσωπευτικό μοντέλο προκρίνοντας την κοινή κοινωνική μας ταυτότητα, αυτή που αποκτούμε όταν εισερχόμαστε στη σχολή κι όχι κάποια κομματική που την αποδέχονται πολλοί αργότερα και είναι η μοναδική που τους καθορίζει ξεχνώντας και προσπερνώντας τη φοιτητική. Η πραγματική στοχευμένη και άκρως σοβαρή στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε απόφαση και επιλογή ψήφου είναι το ΑΚΥΡΟ που δεν δίνει λευκή επιταγή στην κακοδιαχείριση και την αδιαφάνεια αλλά καταδεικνύει πως οι παρατάξεις αποτελούν μια μειοψηφία που λυμαίνονται το χώρο του πανεπιστημίου χρόνια τώρα και δεν παίρνουν την απάντηση που τους αξίζει. Ας τους δώσουμε αυτό που πρέπει κάνοντας τη φωνή δυνατή διατρανώνοντας την παρουσία μας όχι φωνάζοντας δια της απουσίας μας (αποχή) που δεν μπορεί να αποτιμηθεί πολιτικά καθώς η μη προσέλευση στις κάλπες δεν είναι απαραίτητα και πολιτικά συνειδητή.
Κρίνουμε πως δεν είναι απαραίτητο να γραφτεί και να υπεραναλυθεί σε αυτό το κείμενο η σαπίλα και η διαφθορά των παρατάξεων και των φοιτητοπατέρων από τη νύχτα και τα πάρτι μέχρι τα στημένα πτυχία. Αυτά αν και μπορούν να γραφτούν σε δεκάδες σελίδες λέμε πως οι φοιτητές δεν έχουν να γίνουν παρά πιο προσεχτικοί και με περισσότερη αυτοπεπείθηση και αυτοσεβασμό και εύκολα θα ξεσκεπάσουν το πέπλο που καλύπτει τη σαθρώτητα.
Περαιτέρω για να μην είμαστε μόνο σε μια κριτική στάση έχουμε προχωρήσει και στην καταγραφή των προβλημάτων του παναπιστημίου όσο μπορούσαμε και όσο μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Έχουμε καταλήξει σε κάποιες προτάσεις που ξεπαιρνούν το δίπολο από τη μια ''ρεφορμισμός και ναι σε όλα αλλά...'' και από την άλλη ''αντί και όλα θα τα σώσει η επανάσταση''.Με συγκρότηση λογική προοδευτική ματιά και σε ένα βαθμό ελευθεριακή δημοσιεύσαμε προτάσεις στο διαδικτυακό μας χώρο protovouliafoititon.blogspot.com. Mέσω αυτού καλούμε φοιτητές σε κάθε σχολή ανά την χώρα να έρθουν σε μια συννενόηση βάζοντας αυτές τις προτάσεις ως μια αρχή διαλόγου, ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις των κατά καιρούς ανεξάρτητων ή αυτόνομων παρατάξεων.
Η θέση μας είναι μια:
δικαιοσύνη και νόμος της ανθρωπιάς και της προοδού για την γνώση και την μόρφωση όλων.
ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΑΚΥΡΟ ΣΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Οι παρατάξεις και τα καθηγητικά συμφέροντα καταστρέφουν το πανεπιστήμιο
Φωνή στους φοιτητές και νόμος δίκαιος - λογικός για την επιβολή της.

Ante Portas – Ελευθεριακή Κίνηση Έκφρασης Φοιτητών