Ωραίες οι διακοπές φέτος. Καταρχήν, ξεκίνησαν σωστά. Η γυναίκα… πήρε τα παιδιά κι έφυγε για Αθήνα αρχές Ιούλη, αφήνοντάς με στη μιζέρια του… βρασίματος μέσα στο studio σε εντατικούς ρυθμούς, ώστε να τελειώσω επιτέλους τις φωνές στο καινούριο CD των Geyser που προορίζεται για κυκλοφορία το Νοέμβριο. Εγώ πήρα την άδειά μου το τελευταίο 15ήμερο του Ιούλη και πήγα να τους βρω στην Αθήνα. Εκεί απόλαυσα το ωραίο μου παραλιακό σπιτάκι όσο πρόλαβα (1 βδομάδα, γ@μώ το @#$#$$%@#%#$@$#$$%...), αλλά μετά έφυγα για Κύθνο (όπου πάω κάθε χρόνο και περνάω ζάχαρη), οπότε ο… πόνος μετριάστηκε.
Στην Κύθνο δεν συνέβη τίποτε το αξιοσημείωτο, με εξαίρεση το ότι πήρα στο κυνήγι έναν πιτσιρικά 30 Μαΐων που… πέρασε την ιδιωτική μας παραλία για δημόσια και την οξύτατη διαφωνία του Panito μ’ ένα… θρασύτατο παραθυρόφυλλο, που του κόστισε 1 ραμματάκι στο ιατρικό κέντρο του νησιού (κι ευτυχώς δεν μας έβρισε ο γιατρός που του… χαλάσαμε το απόγευμα, αλλιώς θα… συνέπασχε με τον κανακάρη σε χρόνο dt!).
Μετά από την τόση… κούραση που μας προκάλεσαν η μάσα, το νάνι, το πλατσα-πλούτσα και οι φωτιές στην παραλία, γυρίσαμε στην Κομοτηνή (κι εγώ στη δουλειά), αλλά σε 1 εβδομάδα αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε στο εξοχικό, στον Πλατανίτη. Ο Πλατανίτης γέμισε… ουρλιαχτά αλλοφροσύνης από τους 2 μπαγλαμάδες μου, σε τέτοιο σημείο που το… ξενοδοχείο σταμάτησε να κάνει μουσικές βραδιές, γιατί οι «καλλιτέχνες»… ταπώθηκαν φωνητικώς (και… βασιλικώς) από τους 2 φωνακλάδες μου και… λούφαξαν στην πόλη (ούτε για… ψάρεμα ήρθαν οι τραγουδιάρηδες της συμφοράς!)…
Η αδερφή μου υιοθέτησε μια σκύλα με μερικά νεογέννητα κουταβάκια στο κτήμα. Αυτή ήρθε το χειμώνα και λούφαξε σε ‘μας για να γεννήσει. Της άφηνα όλον το χειμώνα που πήγαινα ανοικτή την πόρτα για να φύγει, αλλά αυτή αψηφούσε ακόμη και τα μπαμ-μπουμ από το… κανόνι που έχω για σκοποβολή και δεν το κουνούσε. Όταν γέννησε, κατάλαβα γιατί. Αλλά το ξυπνιοπούλι το καρντασάκι μου άρχισε να τα… ταΐζει και να τα ποτίζει τα σκασμένα και μου έχουν στρογγυλοκαθήσει στο κτήμα. Στις απειλές μου ότι θα τα κάνω… σουρωτήρια με το κουμπούρι, η αδερφή μου… βλεφαρίζει και μου λέει με αθώο και γλυκό υφάκι ότι το χειμώνα, που δεν θα βρίσκουν να φάνε, θα ξεκουμπιστούν. Εγώ πάλι, ΔΕΝ τα ταΐζω καθόλου, με την ελπίδα να φύγουν μια ώρα αρχύτερα. Έχω όμως τη συζυγάτα μου που με σαμποτάρει, γιατί τα φροντίζει όταν λείπω στη δουλειά. Κάποιο βράδυ, έτσι που αλυχτούν, θα μου τη βαρέσει και την επόμενη θα τα βρει όλα… cabriolet! Άντε να δούμε…
Στο μεταξύ, οι πιτσιρικάδες μπαίνουν στη θάλασσα και… δεν βγαίνουν ούτε όταν έχουμε φτάσει στο αμάξι και απειλούμε να φύγουμε! «Ούστ!», μας λέει ο Panito, «φύ(γ)ε, φύ(γ)ε!», τσοντάρει ο Makito από πίσω. Κάποια μέρα θα τους αφήσω να τους ψιλοτσιμπολογήσουν τα ψάρια, για να τους δώσω κίνητρο να με… προτιμούν! Αφίφηδες!
Οι διαδρομές μου πάντως είναι ωραίες. Μία από την εθνική οδό, μία από την παραλιακή Αρωγή-Μέση-Ίμερος, μία από την Εγνατία (αν βαριέμαι να ρεμβάσω και θέλω να γκαζώσω)… Μεγάλη ποικιλία. Και μεγάλη ποικιλία και στις… τιμές της βενζίνης, επίσης: από €1,427 / lt έως €1,575 / lt, άρχισα να τα παίρνω στο scalp και κάποια στιγμή θα… πατήσω κανέναν βενζινά και θα το ρίξω στην… εθνική συνείδηση – θα πω ότι μιλούσε Αλβανικά στο μαγαζί του!
Η κοινωνική μου ευαισθησία, αυτόν τον καιρό, είναι στα πάνω της, αφού έχω σταματήσει να πυροβολώ τους στόχους που έχω σπείρει παντού στο κτήμα, από… έγνοια μην πάθουν τίποτε τ’ αυτιά των συμπαραθεριστών μου. Του χρόνου, θα οργανωθώ καλύτερα: θα χαρίσω σε όλον τον κόσμο ένα ζευγάρι ωτοασπίδες. «Ένα», είπα. Όχι «από ένα»! Θα το ‘χουν… εναλλάξ και – όσοι ενοχλούνται από το πιστολίδι – θα κάνουν… time-sharing τις ωτοασπίδες και θα παραθερίζουν διαδοχικά, ο καθένας με τη σειρά του! Αν γουστάρουν. Αν δεν γουστάρουν… ας έρθουν να παραπονεθούν! Υπόσχομαι ότι, παρότι δεν θα φορώ τα γυαλιά μου, ΔΕΝ θα τους περάσω για μπεκάτσες…
Το καλό με τα «μπουμπουνητά» είναι ότι, ενώ δεν τρόμαξαν τα ψάρια, τρομάξανε οι… ψαράδες κι έφυγαν! Εδώ που τα λέμε, μας είχανε όλους ψιλοτσατίσει πέρσι και φέτος μερικοί τους «χώθηκαν» γερά. Οπότε κι αυτοί τα παράτησαν. Ένας μάλιστα έτυχε να με ξέρει κι όταν άκουσε έναν παππού να λέει «Πάω να φωνάξω τον LA-νό!», τα μάζεψε στη μηχανή του κι έφυγε, ξεχνώντας τον κουβά με τους σπάρους (τους πήρε ο παππούς)! Οι άλλοι, δεν ξέρω ΤΙ ψυλλιάστηκαν, αλλά τουλάχιστον ήταν… οξυδερκείς: χωρίς πολλά-πολλά, τον μιμήθηκαν. Από τότε, δεν τους ξαναείδαμε. Πάντως, με εκδικήθηκαν: πάτησα ένα αγκίστρι από παραγάδι που είχε ξεχάσει κάποιος στην αμμουδιά. Πάλι καλά δεν το πάτησε ο Panito – αυτός ΔΕΝ κληρονόμησε τις δικές μου… κοινωνικές ευαισθησίες (είναι χειρότερος – πιο… «εξελιγμένο» μοντέλο!).
Φέτος έβαλα πολύ νερό στο κρασί μου. Φταίνε και τα… σώβρακά μου! Τα οποία… πέφτανε συνέχεια, όταν προσπάθησα να κυκλοφορήσω με το αγαπημένο μου ΑΙ, το οποίο είναι αρκετά βαρύ. Έτσι, κυκλοφορώ πλέον το «μικρό» μου 627-ράκι, που είναι λαφρύτερο και… φυτεύει και 8 μπιζέλια άμα λάχει (όχι θα κάτσω να… παίξω)! Το ξαδερφάκι μου, από την άλλη, έχει πιο μονόχνωτα γούστα, οπότε (για να μην του πέφτουν κι αυτουνού τα σώβρακα) έχει πάρει τσαντάκι για το Jericho και μου τριγυρνάει συνέχεια σαν τον… Luis Vuitton (αν και, ομολογουμένως, ο τελευταίος δεν ήταν ποτέ… εντεκάσφαιρος).
Ήταν, πάντως, η χρονιά του τσίπουρου. Να ‘ναι καλά ο Δημητρός, που δε μ’ άφησε να διψάσω όλη τη χρονιά. Και τώρα το καλοκαίρι, αν και το ούζο τραβιέται περισσότερο, ρίχνω και κα’να τσίπουρο στα κύτταρα για να μην αδειάσουν οι μπαταρίες ως το χειμώνα. Γιατί, αν αδειάσουν, πρέπει να τις κάνω jump-start (το γνωστό κόλπο με το δάκτυλο στην πρίζα, πού έκανα από μικρός – κι ακόμη απορώ πως δεν έχω… κατσαρώσει!). Και το τι κονσέρβα πέφτει, δεν λέγεται. Η μάνα μου πάντα έλεγε ότι θα «πάω» από σκορβούτο. Τι να κάνω ρε παιδιά; Κι η μηχανότρατα καλή είναι, αλλά… άλλη «ΤΡΑΤΑ» μ’ αρέσει εμένα. Ε, έχω βίτσια! Και;
Αυτό με τον παραθερισμό, φέτος, θα το τραβήξω (συν Δία) έως να αρχίσει ο παιδικός του Panito. Μετά θα γράψω ένα βιβλίο με τίτλο «Πως η μόρφωση σκοτώνει τη dolce vita», το οποίο θα γίνει best seller στους απανταχού αγράμματους (για παρηγοριά) αλλά και στους μορφωμένους (που θα ψάχνουν να βρουν μπας και… τους ξέφυγε τίποτε). Και μετά θα πάω να πάρω κι άλλο ένα πτυχίο, ώστε να ανεβεί κι άλλο το κασέ μου και να μπορώ να dolce-vita-στώ ακόμη περισσότερο… και του χρόνου!
Uli Chris
Στην Κύθνο δεν συνέβη τίποτε το αξιοσημείωτο, με εξαίρεση το ότι πήρα στο κυνήγι έναν πιτσιρικά 30 Μαΐων που… πέρασε την ιδιωτική μας παραλία για δημόσια και την οξύτατη διαφωνία του Panito μ’ ένα… θρασύτατο παραθυρόφυλλο, που του κόστισε 1 ραμματάκι στο ιατρικό κέντρο του νησιού (κι ευτυχώς δεν μας έβρισε ο γιατρός που του… χαλάσαμε το απόγευμα, αλλιώς θα… συνέπασχε με τον κανακάρη σε χρόνο dt!).
Μετά από την τόση… κούραση που μας προκάλεσαν η μάσα, το νάνι, το πλατσα-πλούτσα και οι φωτιές στην παραλία, γυρίσαμε στην Κομοτηνή (κι εγώ στη δουλειά), αλλά σε 1 εβδομάδα αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε στο εξοχικό, στον Πλατανίτη. Ο Πλατανίτης γέμισε… ουρλιαχτά αλλοφροσύνης από τους 2 μπαγλαμάδες μου, σε τέτοιο σημείο που το… ξενοδοχείο σταμάτησε να κάνει μουσικές βραδιές, γιατί οι «καλλιτέχνες»… ταπώθηκαν φωνητικώς (και… βασιλικώς) από τους 2 φωνακλάδες μου και… λούφαξαν στην πόλη (ούτε για… ψάρεμα ήρθαν οι τραγουδιάρηδες της συμφοράς!)…
Η αδερφή μου υιοθέτησε μια σκύλα με μερικά νεογέννητα κουταβάκια στο κτήμα. Αυτή ήρθε το χειμώνα και λούφαξε σε ‘μας για να γεννήσει. Της άφηνα όλον το χειμώνα που πήγαινα ανοικτή την πόρτα για να φύγει, αλλά αυτή αψηφούσε ακόμη και τα μπαμ-μπουμ από το… κανόνι που έχω για σκοποβολή και δεν το κουνούσε. Όταν γέννησε, κατάλαβα γιατί. Αλλά το ξυπνιοπούλι το καρντασάκι μου άρχισε να τα… ταΐζει και να τα ποτίζει τα σκασμένα και μου έχουν στρογγυλοκαθήσει στο κτήμα. Στις απειλές μου ότι θα τα κάνω… σουρωτήρια με το κουμπούρι, η αδερφή μου… βλεφαρίζει και μου λέει με αθώο και γλυκό υφάκι ότι το χειμώνα, που δεν θα βρίσκουν να φάνε, θα ξεκουμπιστούν. Εγώ πάλι, ΔΕΝ τα ταΐζω καθόλου, με την ελπίδα να φύγουν μια ώρα αρχύτερα. Έχω όμως τη συζυγάτα μου που με σαμποτάρει, γιατί τα φροντίζει όταν λείπω στη δουλειά. Κάποιο βράδυ, έτσι που αλυχτούν, θα μου τη βαρέσει και την επόμενη θα τα βρει όλα… cabriolet! Άντε να δούμε…
Στο μεταξύ, οι πιτσιρικάδες μπαίνουν στη θάλασσα και… δεν βγαίνουν ούτε όταν έχουμε φτάσει στο αμάξι και απειλούμε να φύγουμε! «Ούστ!», μας λέει ο Panito, «φύ(γ)ε, φύ(γ)ε!», τσοντάρει ο Makito από πίσω. Κάποια μέρα θα τους αφήσω να τους ψιλοτσιμπολογήσουν τα ψάρια, για να τους δώσω κίνητρο να με… προτιμούν! Αφίφηδες!
Οι διαδρομές μου πάντως είναι ωραίες. Μία από την εθνική οδό, μία από την παραλιακή Αρωγή-Μέση-Ίμερος, μία από την Εγνατία (αν βαριέμαι να ρεμβάσω και θέλω να γκαζώσω)… Μεγάλη ποικιλία. Και μεγάλη ποικιλία και στις… τιμές της βενζίνης, επίσης: από €1,427 / lt έως €1,575 / lt, άρχισα να τα παίρνω στο scalp και κάποια στιγμή θα… πατήσω κανέναν βενζινά και θα το ρίξω στην… εθνική συνείδηση – θα πω ότι μιλούσε Αλβανικά στο μαγαζί του!
Η κοινωνική μου ευαισθησία, αυτόν τον καιρό, είναι στα πάνω της, αφού έχω σταματήσει να πυροβολώ τους στόχους που έχω σπείρει παντού στο κτήμα, από… έγνοια μην πάθουν τίποτε τ’ αυτιά των συμπαραθεριστών μου. Του χρόνου, θα οργανωθώ καλύτερα: θα χαρίσω σε όλον τον κόσμο ένα ζευγάρι ωτοασπίδες. «Ένα», είπα. Όχι «από ένα»! Θα το ‘χουν… εναλλάξ και – όσοι ενοχλούνται από το πιστολίδι – θα κάνουν… time-sharing τις ωτοασπίδες και θα παραθερίζουν διαδοχικά, ο καθένας με τη σειρά του! Αν γουστάρουν. Αν δεν γουστάρουν… ας έρθουν να παραπονεθούν! Υπόσχομαι ότι, παρότι δεν θα φορώ τα γυαλιά μου, ΔΕΝ θα τους περάσω για μπεκάτσες…
Το καλό με τα «μπουμπουνητά» είναι ότι, ενώ δεν τρόμαξαν τα ψάρια, τρομάξανε οι… ψαράδες κι έφυγαν! Εδώ που τα λέμε, μας είχανε όλους ψιλοτσατίσει πέρσι και φέτος μερικοί τους «χώθηκαν» γερά. Οπότε κι αυτοί τα παράτησαν. Ένας μάλιστα έτυχε να με ξέρει κι όταν άκουσε έναν παππού να λέει «Πάω να φωνάξω τον LA-νό!», τα μάζεψε στη μηχανή του κι έφυγε, ξεχνώντας τον κουβά με τους σπάρους (τους πήρε ο παππούς)! Οι άλλοι, δεν ξέρω ΤΙ ψυλλιάστηκαν, αλλά τουλάχιστον ήταν… οξυδερκείς: χωρίς πολλά-πολλά, τον μιμήθηκαν. Από τότε, δεν τους ξαναείδαμε. Πάντως, με εκδικήθηκαν: πάτησα ένα αγκίστρι από παραγάδι που είχε ξεχάσει κάποιος στην αμμουδιά. Πάλι καλά δεν το πάτησε ο Panito – αυτός ΔΕΝ κληρονόμησε τις δικές μου… κοινωνικές ευαισθησίες (είναι χειρότερος – πιο… «εξελιγμένο» μοντέλο!).
Φέτος έβαλα πολύ νερό στο κρασί μου. Φταίνε και τα… σώβρακά μου! Τα οποία… πέφτανε συνέχεια, όταν προσπάθησα να κυκλοφορήσω με το αγαπημένο μου ΑΙ, το οποίο είναι αρκετά βαρύ. Έτσι, κυκλοφορώ πλέον το «μικρό» μου 627-ράκι, που είναι λαφρύτερο και… φυτεύει και 8 μπιζέλια άμα λάχει (όχι θα κάτσω να… παίξω)! Το ξαδερφάκι μου, από την άλλη, έχει πιο μονόχνωτα γούστα, οπότε (για να μην του πέφτουν κι αυτουνού τα σώβρακα) έχει πάρει τσαντάκι για το Jericho και μου τριγυρνάει συνέχεια σαν τον… Luis Vuitton (αν και, ομολογουμένως, ο τελευταίος δεν ήταν ποτέ… εντεκάσφαιρος).
Ήταν, πάντως, η χρονιά του τσίπουρου. Να ‘ναι καλά ο Δημητρός, που δε μ’ άφησε να διψάσω όλη τη χρονιά. Και τώρα το καλοκαίρι, αν και το ούζο τραβιέται περισσότερο, ρίχνω και κα’να τσίπουρο στα κύτταρα για να μην αδειάσουν οι μπαταρίες ως το χειμώνα. Γιατί, αν αδειάσουν, πρέπει να τις κάνω jump-start (το γνωστό κόλπο με το δάκτυλο στην πρίζα, πού έκανα από μικρός – κι ακόμη απορώ πως δεν έχω… κατσαρώσει!). Και το τι κονσέρβα πέφτει, δεν λέγεται. Η μάνα μου πάντα έλεγε ότι θα «πάω» από σκορβούτο. Τι να κάνω ρε παιδιά; Κι η μηχανότρατα καλή είναι, αλλά… άλλη «ΤΡΑΤΑ» μ’ αρέσει εμένα. Ε, έχω βίτσια! Και;
Αυτό με τον παραθερισμό, φέτος, θα το τραβήξω (συν Δία) έως να αρχίσει ο παιδικός του Panito. Μετά θα γράψω ένα βιβλίο με τίτλο «Πως η μόρφωση σκοτώνει τη dolce vita», το οποίο θα γίνει best seller στους απανταχού αγράμματους (για παρηγοριά) αλλά και στους μορφωμένους (που θα ψάχνουν να βρουν μπας και… τους ξέφυγε τίποτε). Και μετά θα πάω να πάρω κι άλλο ένα πτυχίο, ώστε να ανεβεί κι άλλο το κασέ μου και να μπορώ να dolce-vita-στώ ακόμη περισσότερο… και του χρόνου!
Uli Chris
ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΟΨΕ ΤΑ ΜΑΣΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΤΟ CD!
ΑπάντησηΔιαγραφή