Για μετά δεν είμαι σίγουρος, αλλά για αργότερα είμαι!

Ο Dominique Strauss – Kahn είναι, κατ’ εμέ, ίσως ο πιο έξυπνος οικονομολόγος στην ενεργό δράση σήμερα. Είναι ο μόνος που «έπιασε» το νόημα της σημερινής ύφεσης και υποστήριξε ότι θα πρέπει να ληφθούν συνταγές Keynes-ιανού χαρακτήρα με κρατικές παροχές, αντί για περικοπές και λιτότητες, οι οποίες σε τέτοιες υφέσεις όπως η διερχόμενη είναι σαν να ρίχνεις σ’ αυτόν που πνίγεται κοτρώνα για να τον σώσεις.
Ο Dominique, λοιπόν, έχει προτάσεις για την ελληνική οικονομία. Και διαφέρουν άρδην από τις προτάσεις του για την άμβλυνση της κρίσης. Γιατί; Γιατί, όπως έγραψα πολλές φορές, η κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, δεν έχει καμία σχέση απολύτως με τη διεθνή. Απλώς, επιδεινώνεται από αυτήν. Φυσικότατο.
Και ο Dominique προτείνει ένα πακέτο μέτρων. Τα οποία ονομάζει «ρεαλιστικά». Είναι ρεαλιστικά, αν κανείς τα επεξεργαστεί στο φως της διεθνούς πραγματικότητας. Π.χ., που αλλού στο δυτικό κόσμο λαμβάνουν οι εργαζόμενοι 13ους και 14ους και … 15ους μισθούς; Πουθενά! Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά των πραγμάτων. Γιατί, που αλλού οι εργαζόμενοι του δυτικού κόσμου πληρώνονται λιγότερο από 2.000 ή 3.000 ευρώ το μήνα για 5ήμερη εργασία ανά εβδομάδα και 8ωρο ημερησίως; Επίσης πουθενά!
Αν θέλει, λοιπόν, να γίνει ρεαλιστικός ο Dominique, θα πρέπει να λάβει υπόψη του και το ύψος των μισθών, που … το ξέχασε! Και μακάρι να γίνουν έτσι τα πράγματα και να γίνουν αυτές οι αλλαγές. Όλες! Οι εργαζόμενοι θα βγάζουν περισσότερα και πιο ρεαλιστικά ποσά για την εργασία που προσφέρουν. Άλλωστε, δεν έφταιγε ποτέ η τεμπελιά για την κατάσταση που περιήλθε η οικονομία μας, αλλά για την απληστία χωρίς κοινωνική συνείδηση κράτους και εργοδοσίας. Γιατί η εργοδοσία και στις ΗΠΑ είναι άπληστη, αλλά έχει και κοινωνική συνείδηση. Γιατί; Γιατί έχει μυαλό! Η ύπαρξη του οποίου είναι αναγκαία συνθήκη για την τελευταία! Είτε το ‘ξερε και σας το ‘πε κι άλλος, είτε τ’ ακούτε μόνον από μένα, ισχύει και δεν αλλάζει στο ελάχιστο!
Στη σημερινή Ελλάδα, αν εφαρμόσεις τα μέτρα του Dominique, θα είναι σαν να πετάς κοτρώνα σ’ αυτόν που φωνάζει «βοήθεια» στη θάλασσα. Καλά θα κάνεις, λοιπόν, αν το αποφασίσεις, να … σιγουρευτείς ότι θα πνιγεί! Γιατί, αν επιβιώσει, εσύ θ’ ακολουθήσεις την αντίστροφη οδό! Λογικό. Αν προσπαθεί κάποιος να ζήσει από το θάνατό μου, σαφώς θα πρέπει να αναμένει ότι θα επιχειρήσω να τον σκοτώσω εγώ πρώτος! Με ότι αυτό σημαίνει αν αναγάγεις την ατομική κλίμακα σε εθνική…
Ακόμη και μ’ έκπτωση, τα συγκεκριμένα αυτά μέτρα που προτείνει ο Dominique, θα φέρουν μεγάλη αιματοχυσία στην Ελλάδα. Κυριολεκτικά. Και δικαίως! Και … χωρίς να είμαι σίγουρος, ίσως, τελικά, να είναι καλύτερα. Γιατί, εδώ και καιρό, είμαι της γνώμης ότι χρειαζόμαστε απελπισμένα μια αιματοχυσία στην Ελλάδα. Για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Και ίσως, στην περίπτωση αυτή, όπως και σ’ άλλες, ο σκοπός ν’ αγιάζει τα μέσα. Άγνωστο. Αλλά δεν θα ξέρουμε αν δεν το δοκιμάσουμε. Εκτός κι αν είμαστε σαν το γιο μου που λέει: «Μπαμπά, δεν μου αρέσει.» «Το δοκίμασες Πανονίτο;» «Όχι, γιατί δεν μου αρέσει!»
(!!!!!)
Τέλος πάντων. Για τη χώρα αυτή, τα μέτρα του Dominique μόνο ρεαλιστικά δεν είναι. Και, μάλλον, θα προκαλέσουν … δυσχέρειες. Για τις οποίες, εγώ ετοιμάζομαι εδώ και πολύν καιρό, οπότε θεωρώ ότι θα βρεθώ σε πλεονεκτική θέση, όταν ο πόλεμος ξεκινήσει να παίζεται με πιο … συμβατικά όπλα κι όχι μ’ αυτά που τώρα παίζουν πόλεμο κράτος/εργοδότες έναντι μισθωτών/εργατών. Και όπως αυτός που κάποτε είπε «Δεν ξέρω πως θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ο 4ος θα γίνει με ρόπαλα και ακόντια», έτσι κι εγώ λέω ότι «Δεν ξέρω πως θα γίνει στην Ελλάδα η επανάσταση, αλλά ξέρω ότι μετά από αυτήν το κράτος θα είναι πλέον στη θέση που πρέπει, ήτοι ανάμεσα σε εργοδότη και εργαζόμενο».
Ελπίζω δε η παραπάνω επανάσταση να είναι από τις ήσυχες, αλλά … εδώ που έφτασαν τα πράγματα, θα αυτοχαρακτηριζόμουν τουλάχιστον αφελής αν δεν πίστευα ακριβώς το αντίθετο…

Uli Chris