Διακοπές…

…στην ΚΟΜΟΤΗΝΑΡΑ! Γρήγορα περνάει ο καλός μας ο καιρός. Ο κακός μας ο καιρός, από την άλλη, αγκομαχάει μέχρι τις επόμενες διακοπές – επίσης στην ΚΟΜΟΤΗΝΑΡΑ (που αλλού);
Έχασα την ευκαιρία να συναντηθώ με τους φίλους bloggers την το Σάββατο των…Βαΐων, γιατί – κατά τα λεγόμενα του Νικολάκη – ήταν όλοι φευγάτοι. Well…δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά ο Νικολάκης ήταν σίγουρα φευγάτος. Και μάλλον ξέχασε και το τηλέφωνο σπίτι ή – σαν το φίλο μου το Saluna – το…φορτιστή του! Έλεος δηλαδή!!! Χρόνια πολλά, έστω κι απ’ το blog…
Ο λόγος βέβαια που η βδομάδα ήταν «κοντή» και δεν μπορούσαμε να βρεθούμε ότι μέρα θέλαμε, ήταν ότι ανωτέρα βία (ένα ξεκατίνιασμα μεταξύ του drummer και του κιθαρίστα των Geyser – μπάντας της οποίας ηγούμαι από το 1987!), με υποχρέωσε να πάω…τροχονόμος στο studio ηχογραφήσεων για τις εγγραφές της κιθάρας, ενώ θα μπορούσα να κάθομαι στο Rive Gauche για καφέ ή να…μπουμπουνάω ντενεκέδια στον Πλατανίτη. Αλλά δε ρισκάριζα…νοσοκομείο γι’ αυτούς τους δύο, αν συνέχιζαν τον ίδιο αμανέ. Έτσι, ενώ είχα πάει Σαλόνικα με τη συζυγάτα και τον πιτσικόκο Κυριακή, αναγκάστηκα να τους γυρίσω Δευτέρα και να ξαναπάω στο καπάκι, για να μπω στο studio. Ήμουν σαφώς εφοδιασμένος με ένα Colt 1911 A1, για να βγάλω τους «παικταράδες» μου από τη μιζέρια τους αν πλακωνόντουσαν πάλι στα…όργανα αλλά, όταν έφτασα εκεί, τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά και τα χαμόγελα έσκιζαν τ’ αυτιά στα δύο! Έτσι μου ‘ρθε να τους πυροβολήσω έτσι κι αλλιώς, αλλά το χαμόγελο είναι – τελικά – κολλητικό πράγμα…
Μεγάλη Τετάρτη ‘βλογούσα τα γένια μου (τα οποία είχα…ξυρίσει την προηγούμενη βδομάδα) για το αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων με την…αστυνομική μου παρέμβαση, αλλά το αστέρι ήταν η Πέμπτη: μια μέρα όπως την ονειρευόμουν καιρό. ΠΕΤΥΧΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΙΤΗ! ΝΑΙ!!! Πάω το πρωί με λίγο συννεφόκαμα, πίνω το καφεδάκι μου, βγαίνω στο πίσω κτήμα, στήνω ένα πρόχειρο Vitex στα δεν-ξέρω-πόσα μέτρα κι αρχίζω τα μπουμπουνητά. Αφού έριξα καμιά εκατοστή και γέμισα όλο το κτήμα…βιομηχανικά θραύσματα, βγήκε ήλιος και ζεστάθηκα. Τα παράτησα, λοιπόν και έπιασα τα σκανδιναβικά σταυρόλεξα, των οποίων τους ορισμούς-για-γερά-μάτια πλέον βλέπω μόνον μετά από μια οφθαλμολογική εξάσκηση σκοποβολής. Έτσι, παραδόξως, δεν χρειάστηκα τα γυαλιά μου. Και πέρναγε η ώρα, περιμένοντας κι έναν φίλο για τις γνωστές…καθημεσημεριανές τσιπουριές. Και ξάφνου…ΜΠΟΥΜ!!!
Βρε, το Δία μου! Δεν το ‘κανα εγώ αυτό!!! Αυτός το ‘κανε! Άρχισε να μπουμπουνίζει ξανά, αλλά πραγματικούς κεραυνούς αυτήν τη φορά. Και μιλάμε για…διαμέτρημα ολκής, ε; Όχι σαν το δικό μου…μιζεριάρικο 45άρι! «Ω, ρε μάνα μου!», λέω. Αυτό είναι! Καταιγίδα στον Πλατανίτη! Δεν υπάρχει καλύτερο θέαμα, ούτε για το Δία που βλέπει από τη Ροδόπη (Όλυμπο είπατε; Άιντε, να κουρεύεστε! Αναλφάβητοι της… μόδας!!!) τους κεραυνούς του να πέφτουν. Δε σας λέω τίποτε! Ρωτήστε το Δία. Εγώ, εκείνη τη στιγμή, είμαι ο Θεός!!! Δε μιλιέμαι από θνητούς! Τα παράπονά σας στο Δημόσιο (το 12θεο)!
Βγαίνω έξω – μπροστά αυτήν τη φορά – και την πέφτω στις σκάλες κοιτάζοντας τον ουρανό, το «χαμηλό» μέρος του οποίου με πλησίαζε με σαφή διάθεση να μου ‘ρθει στο κεφάλι…Δεν συμμερίζομαι όμως τον τρόμο του Μοναρχίξ – εγώ ΓΟΥΣΤΑΡΩ! Come on baby! Show me what you’ve got!!! Δείξ’ τα ούλα σου μωρί!!!
Εν τω μεταξύ, έντρομος ο δικός μου, ήρθε για τις τσιπουριές. Είχε κατέβη από Μαρώνεια, όπου είχε ήδη αρχίσει το πανηγύρι (κι εσείς που νομίζατε ότι ο Δίας είναι στον Όλυμπο, επειδή έτσι θα ‘χατε ακούσει από κα’ναν Αθηναίο μυθολόγο…μυθομανή!) και κόντεψε να γεμίσει το babylino όταν είδε το νερό στις ανηφόρες να φέρνει πάνω του μερικά…χωράφια κοκκινόχωμα, απ’ αυτά που «ψώνισε» στη διαδρομή! Έγινε κι αυτός…κόκκινος μέχρι να φτάσει στο κτήμα, όπου έβγαλε την καρδιά του απ’ την κωλοτσέπη κι ανέκτησε το...χλωμό, άρειο χρώμα του, βλέποντας ότι ο καιρός (ακόμα) ήταν απλά…σκούρος.
Βαλθήκαμε, λοιπόν, ν’ αραδιάζουμε τους μεζέδες και ξαφνικά…ΜΠΟΥΜ!!! Και κόπηκε το ρεύμα!
Ο καριόλης ο Δίας έβαλε στόχο το σπίτι του ξαδέρφου μου που, ευτυχώς, είχε αλεξικέραυνο και έστειλε τον κεραυνό να τρυπήσει την αυλή, αντί για την ταράτσα. Πάρτα κεραυνοκέφαλε! Σε τα ‘μας, ρε;;; Βέβαια, ο ξάδερφός μου είχε το αντίθετο εφέ: έγινε πρώτα ένα με τους σοβάδες στο ντουβάρι πριν ανακτήσει το…χλωμό και – ομολογουμένως ροδαλότερο από την…πρότινη «εναλλακτική» έκδοση – άρειο χρώμα του. Αν κι αυτός άφησε την καρδιά του στην κωλοτσέπη, μέχρι να σιγουρευτεί ότι τα ηλεκτρικά του επαναλειτουργούσαν…
Αρχίσαμε, που λέτε τις τσιπουριές, με χταποδάκι σε λιαστή ντομάτα, σαρδελίτσες και κάτι γίγαντες (για να δώσουμε και τη δική μας έκδοση του…κεραυνού στο Δία, έτσι και μας πει να μας την ξαναπέσει!) και τελειώσαμε μετά το πέρας της καταιγίδας. ΑΠΟΛΑΥΣΗ! Καλύτερη φάση κι από την Αυστριακή Star…Aυστρία, γυμνή στο πάτωμα! Και αφού γίναμε…τσιπούρες απ’ το τσίπουρο και φουσκώσαμε επικίνδυνα – για τις ζώνες μας – από τους μεζέδες, βγήκαμε έξω και…σκορπίσαμε άλλον έναν ντενεκέ Vitex στα 4 σημεία του ορίζοντα, αποτείοντας σπονδή στο Δία για τη fiesta που μας πρόσφερε. Τούτος ο κακομοίρης πρέπει να «μάζεψε» τουλάχιστον 150 γύρους μεταξύ των δυο μας και στο τέλος το μόνο πλαστικό που έμεινε ήταν το…κρικάκι που «έδενε» γύρω από το συρμάτινο χερούλι.
Μετά, φτιάξαμε καφεδάκια, τα βάλαμε σε δυο βαζάκια, κλείσαμε το «μαγαζί» και…βουρ για το κιόσκι στην Αλκυώνα, όπου καθήσαμε κι ήπιαμε τον καφέ μπροστά στη θάλασσα κι ήρθαμε στα σύγκαλά μας…
Πέστε μου εσείς τώρα: ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΝΑ ΔΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΙΟΣ;;;
Βρε τον έρμο! Ας γεννιόταν πιο…προσεκτικά!!!

Uli Chris