Μικρό Εξαπτέρυγο #06

*** Γεια σας και πάλι! Τετάρτη 30 Ιανουαρίου και το Μικρό Εξαπτέρυγο συνεχίζει να δηλώνει παρών στη PIAZZA del POPOLO, παρόλη τη δύσκολη ζωή εδώ κάτω στους υπονόμους, παρέα με τους φίλους μου τους ποντικούς. Όπως κάθε Τετάρτη και Σάββατο, δηλώνω παρών παρέα με εσάς τους…λίγους αναγνώστες μας, πάντα με ξεκούμπωτη τη ρόμπα μου και φορώντας μάσκα για να μην με αναγνωρίσουν μερικοί και στείλουν τα …έγγραφα!!! ΈΛΕΟΣ!!!
*** Ειρήσθω εν παρόδω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε εσάς, επαναλαμβάνω…τους λίγους αναγνώστες του blog μας. Σύμφωνα με την GOOGLE, μέχρι χθες το βράδυ στις 7 και λίγες μέρες μετά το κλείσιμο ενός χρόνου λειτουργίας της PIAZZA, έχουμε φτάσει τα 107.634 μοναδικά χτυπήματα. Κάτι που σημαίνει 2243 μοναδικές επισκέψεις την εβδομάδα, με μέσο όρο 1120 ξεχωριστά ΙΡ. Και αυτά είναι επίσημα στοιχεία του κολοσσού που λέγεται GOOGLE, διαθέσιμα στον καθένα και αδιαμφισβήτητα. Φυσικά και δεν μπορούμε να φτάσουμε τα απλησίαστα εβδομαδιαία νούμερα εφημερίδων που κάνουν «αντικειμενική πολιτική» και «στέκονται στα πραγματικά γεγονότα». Το προσπαθούμε όμως...Μια παράκληση μόνο. Ας σταματήσουν διάφοροι «Δον Κιχώτες» να ανακαλύπτουν μπροστά τους συνέχεια ανεμόμυλους, πιστεύοντας ότι κάποιοι ασχολούνται σοβαρά μαζί τους. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα επανέλθω…
*** Προχθές, πηγαίνοντας προς την Πανεπιστημιούπολη, ήρθα αντιμέτωπος με την κακοκαιρία που χτύπησε την πόλη μας. Στην αρχή πίστεψα ότι εκτός από τον σφοδρό άνεμο έβρεχε κιόλας, αλλά τελικά κατάλαβα ότι με…έφτυναν. Μάλλον για να μη με πιάσει το μάτι. Τέλος πάντων…Έκανα κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, το λάθος να περάσω από το COSMOPOLIS για να διευκολυνθεί η πορεία μου από τα «πρωτοποριακά» φανάρια του νουνεχή Δημήτρη Κοτσάκη. Δυστυχώς ,όμως, τα φανάρια δεν ήταν στη θέση τους! Το είδαμε και αυτό! Από τον ένα δρόμο, τα φανάρια έδειχναν στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που κυκλοφορούσαν τα αμάξια αφού ο αέρας τα έβγαλε από τη θέση τους (!!) και από τον άλλο δρόμο δεν λειτουργούσαν και ήταν και αυτά έτοιμα να φύγουν από τη θέση τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, ένα τεράστιο καλώδιο είχε κρεμάσει και καθιστούσε επικίνδυνη την διέλευση, ιδιαίτερα για τους πεζούς.
*** Στην αρχή μού ήρθαν στη σκέψη εκείνα τα αλήστου μνήμης «ρεπορτάζ» της Μελαχρινής Μαρτίδου στον «Χρόνο» με τα διάφορα «κακώς κείμενα» που «αποκάλυπτε», με αποκορύφωμα εκείνο το «ρεπορτάζ» με το μικρό καλώδιο στη Χαριλάου Τρικούπη που στοιχειώνει ακόμα τα όνειρά μας και αποτέλεσε ολοσέλιδη καταχώρηση και οπισθόφυλλο. Όμως στις μέρες μας, ένα καλώδιο 3 μέτρων που κρέμεται από τους φωτεινούς σηματοδότες και ταλαντεύεται ανεξέλεγκτο απειλώντας ανθρώπινες ζωές, φαίνεται ότι αποτελεί άλλη μια κατάκτηση της «Σύγχρονης Πόλης» μας. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να προσθέσω ότι τέτοιου είδους «πρωτοποριακά» φανάρια υπάρχουν - εκτός από τη Βουλγαρία, όπως μας απόδειξε ο Μιχάλης Κωνσταντίνου - και στην Αγγλία από το 1998 τουλάχιστον. Πρέπει να το πάρει απόφαση ο νουνεχής Δημήτρης Κοτσάκης ότι είναι αδύνατον να πρωτοπορήσει σε οποιοδήποτε θέμα, αφού για να γίνει αυτό χρειάζονται πολλά πράγματα και πολλές προϋποθέσεις, από το να είσαι μόνο η μαριονέτα του εν αναμονή πρωθυπουργού, επόμενου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και…φτωχού Ευριπίδη Στυλιανίδη.
*** Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενα post μου, προτού καταλήξω στους υπονόμους παρέα με τους ποντικούς και βγω στην πιάτσα για την ανεύρεση πελατών – πολλών πελατών από ότι φαίνεται – σπούδασα Ψυχολογία (πόσα ακόμα στοιχεία θα δώσω για την ταυτότητά μου;) και αν δεν αλλάξει κάτι σε δύο μήνες θα επιστρέψω στο προηγούμενο ορμητήριό μου, αυτή την φορά για δουλειά. Αν μέχρι τότε βέβαια, δεν έρθουν τα…έγγραφα που θα με κλείσουν στη φυλακή μαζί με την «Αγία Οικογένεια». Σε ένα μάθημα στα φοιτητικά χρόνια, παρακολούθησα με τους συμφοιτητές μου ένα Δημοτικό Συμβούλιο του Λούτον, ενός προαστίου στο Βορειοανατολικό Λονδίνο. Σκοπός μας να παρακολουθήσουμε τη «γλώσσα του σώματος» των πολιτικών και γενικότερα των ανθρώπων που ασκούν εξουσία. Κάτι παρόμοιο προσπάθησα να κάνω και με το δικό μας Δημοτικό Συμβούλιο τους τελευταίους πέντε μήνες που το παρακολουθώ ανελλιπώς.
*** Σύμφωνα με εμπεριστατωμένες έρευνες, οι τρόποι που δέχονται οι ακροατές τις πληροφορίες που τους διοχετεύουν οι ομιλητές είναι: 7% λεκτικοί (η χρήση των λέξεων), 38% φωνητικοί (η ένταση της φωνής ή άλλα «ηχητικά εφέ») και 55% αποτελεί η λεγόμενη «γλώσσα του σώματος». Από τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς δύο πράγματα. Πρώτον, ότι έτσι εξηγείται η «επιτυχία» Καραμανλή που ενώ η αοριστολογία και τα ψέματά του είναι εμφανέστατα, εντούτοις περνιέται για…ηγέτης με αυτές τις κινήσεις που χρησιμοποιεί και μέχρι τώρα τις γνωρίζαμε πρωτίστως από τον αγαπημένο μας πρωταγωνιστή στο θέατρο σκιών. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση του νουνεχή Δημήτρη Κοτσάκη μπορούμε να αντιληφθούμε μόνο τη γλώσσα του σώματός του. Λεκτική αντίληψη δεν μπορούμε να έχουμε αφού στερείται προφορικού λόγου. Το ίδιο συμβαίνει και με την φωνητική αντίληψη. Φυσικά και δεν λέμε να φτάσει στα άκρα και να αποκτήσει την ένταση του Τάσου Βαβατσικλή (συγνώμη μέντορα!) αλλά αυτή η αίσθηση υπνηλίας που σου μεταδίδει η «ατσαλάκωτη» προσποιούμενη συμπεριφορά του και η χαμηλή ένταση της φωνής του δύσκολα γίνονται ανεχτά. Μας μένει λοιπόν μόνο η γλώσσα του σώματός του.
*** Οι κινήσεις που επαναλαμβάνει ο νουνεχής αλλά ταυτοχρόνως μπουκαδόρος στα εκλογικά κέντρα Δημήτρης Κοτσάκης είναι πια λίγο πολύ γνωστές και τις παραθέτω παρακάτω μαζί με την «αποκωδικοποίησή» τους:
- Χέρια σταυρωμένα στο στήθος (η αγαπημένη του στάση) - δείχνει άνθρωπο που αμύνεται, είτε γιατί κρύβει κάτι είτε γιατί αισθάνεται ότι δεν μπορεί να επιβάλλει τη θέση του.
- Χέρι στο μάγουλο ενώ ακούει (η δεύτερη αγαπημένη του στάση) - δείχνει άνθρωπο που προσπαθεί να σκεφτεί και να αποτιμήσει κάτι που δεν είναι σε θέση να καταλάβει ή να αντιληφθεί.
- Χέρι στη μύτη ενώ μιλάει - δείχνει άρνηση, αμφιβολία και ότι κάποιος ψεύδεται.
- Μάτια που στριφογυρίζουν, παρακολουθούν τον γύρω χώρο και τρεμοπαίζουν - είναι σημάδι βαρεμάρας. Αλλιώς τα φανταζότανε και αλλιώς του ήρθαν, θα πρόσθετα στην περίπτωσή του.
- Άγγιγμα των μαλλιών με τα χέρια σε τακτά χρονικά διαστήματα - αποτελεί έλλειψη αυτοπεποίθησης και ανασφάλεια.
- Τέλος, άγγιγμα αυτιών - δείχνει αναποφασιστικότητα.
Τώρα για αυτά που ακούμε όταν «αγορεύει», εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
*** Αυτά για σήμερα. Τα υπόλοιπα τα αφήνω για το Σάββατο. Καιρός να βγάλω την μάσκα και να κουμπώσω την ρόμπα μου. Τα ξαναλέμε…

Χ. «Αρτέμης Μάτσας» Β.