Το ΠαΣοΚ και το «μαρτύριο της σταγόνας»

Το μαρτύριο της σταγόνας υπομένουν από τις 16 Σεπτεμβρίου 2007 οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, μετά από την ακολουθία των γνωστών γεγονότων και τον καταιγισμό των δηλώσεων Παπανδρέου και Βενιζέλου, που ενέσκηψαν μετά από την ήττα στις βουλευτικές εκλογές.
Το πληγωμένο σώμα του ΠΑΣΟΚ αντί να αρκεστεί σαν μια ενότητα να συνέλθει πρώτα από τα τραύματα του, δεύτερο να «γλείψει» τις πληγές του, και στην συνέχεια να αναζητήσει τα αίτια της αποτυχίας του, για να σχεδιάσει ορθά και νηφάλια την επανάκαμψή του στο πολιτικό στερέωμα, σύρθηκε εντέχνως με την μορφή του «μαρτυρίου της σταγόνας», σε έναν βιαστικό και συνοπτικό προγραμματισμένο «γαϊτανάκι» ανακρίσεων, προγραφών και καταλογισμού ευθυνών επί παντός επιστητού αλλά πρωτίστως και κυρίως επί του Γιώργου Παπανδρέου, στοχεύοντας στο «δένδρο» και παραβλέποντας το «δάσος».
Οι συνοπτικές διαδικασίες που εκπορεύτηκαν και εκτελέστηκαν από τα μέσα ενημέρωσης, στόχευαν στην άμεση καρατόμηση του Γιώργου Παπανδρέου με την ποδοσφαιρική λογική των ΜΜΕ, ότι ο προπονητής που χάνει η ομάδα του δύο φορές αποσύρεται για να λάβει την θέση του ο επόμενος και ούτω καθεξής, μέχρις ότου η τηλεοπτική ρουλέτα επιλέξει το κομματικό εκείνο πρόσωπο που θα μπορέσει να κερδίσει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αρκεί το πρόσωπο αυτό να «γράφει» στο γυαλί επικοινωνιακά με όρους μόνο τηλεοπτικούς, παραβλέποντας αν αυτό το πρόσωπο έχει σαφές πολιτικό στίγμα και προπαντός ιδεολογικό κεντροαριστερό υπόβαθρο.
Αλήθεια πόσοι από τους βουλευτές και στελέχη που τώρα πλέουν μένεα κατά του προέδρου, διανοήθηκαν ποτέ να αποσυρθούν όταν απέτυχαν κάποιες φορές, να εκλεγούν σε εκλογές και σε συγκεκριμένες αποστολές. Αντίθετα όλοι μετά από κάθε αποτυχία ευχαριστούσαν τους πολίτες που τους εμπιστεύτηκαν και δήλωναν παρόντες συνεχίζοντας την καριέρα τους.
Η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ λοιπόν, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα λαθών του αρχηγού (όπως έντεχνα καλλιεργείται) αλλά συνισταμένη τεσσάρων παραγόντων:
1)Αστοχίας έμψυχου υλικού, δηλαδή έλλειψης συνεργατών και προσώπων που να αφουγκράζονται και να εκφράζουν άμεσα τις συλλογικές κοινωνικές ανάγκες και τις απαιτήσεις πολιτών και φορέων σε όλη την Ελλάδα και ιδίως στην περιφέρεια.
2)Απουσία ύπαρξης και προβολής προγραμματικού αντιπολιτευτικού λόγου, που να στοχεύει στο λογικό των πολιτών για να έχει διάρκεια και να τους συνοδεύει μέχρι τέλους και στην κάλπη ,και όχι μόνο καταγγελτικού αντιπολιτευτικού λόγου που δρα στο θυμικό των ψηφοφόρων πρόσκαιρα, με αποτέλεσμα να σβήνει με τις μέρες και να εκφυλίζεται την κρίσιμη ώρα της κάλπης
3)Έλλειψη ύπαρξης, οργάνωσης και δραστηριοποίησης περιφερειακών και τοπικών μηχανισμών διάχυσης και μεταφοράς των λόγων και δράσεων του πολιτικού φορέα του ΠΑΣΟΚ στην βάση και τους πολίτες, αποφεύγοντας έτσι την ενδιάμεση χρήση των μέσων ενημέρωσης που φιλτράρουν και παραμορφώνουν την πραγματικότητα ιδίως στην επαρχία, όπου ελλείπουν άλλες πολυφωνικές και ανεξάρτητες μορφές συλλογικής πληροφόρησης και βασιλεύει η κατευθυνόμενη μονομερή μορφή τηλεοπτικής πληροφόρησης
4) Αδυναμία προβολής ότι, το πρόσωπο του αρχηγού πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτει πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα με σαφές κατανοητό και εκφραστικό «ονοματεπώνυμο» το οποίο να συμπυκνώνει τις πραγματικές απαιτήσεις και να αναπτερώνει τις ελπίδες και τα οράματα των ψηφοφόρων.
Ο Ανδρέας θριάμβευσε με το σύνθημα της «αλλαγής» ο Σημίτης νίκησε με το σύνθημα του «εκσυγχρονισμού». Ο Γιώργος δεν πρόταξε κανένα σαφές σύνθημα που να διεισδύει στα ευρέα λαϊκά στρώματα να τα εμπνέει και να τα συνεγείρει.

Το ερώτημα από εδώ και πέρα είναι τι μέλλει γενέσθαι;
Η ανασύνταξη του ΠΑΣΟΚ και η μελλοντική νίκη δεν είναι θέμα μόνο αρχηγού, όπως δυστυχώς προβάλλεται κατά κόρον τελευταία .Αντίθετα πρέπει να παρουσιασθεί προς την ελληνική κοινωνία, η οποία θα επιλέξει εκείνο το ΠΑΣΟΚ που θα διαθέτει τα εξής δομικά χαρακτηριστικά:
α)σαφές άδολο κεντροαριστερό ίχνος
β) σχεδιασμό προγραμματισμένου κοινωνικού έργου
γ) μηχανισμό άμεσης παρουσίασης των μελλοντικών έργων και δράσεων σε κάθε γωνιά της χώρας και σε κάθε πολίτη
δ)αρχηγό που να μπορεί να συνδιαλέγεται με το «οικοδόμημα», δηλ. με τα οικονομικά συμφέροντα επί ίσοις όροις, χωρίς να εξαρτάται από αυτά, και να έχει διεθνή αναγνωρισιμότητα σαν μελλοντικός πρωθυπουργός.
Εν κατακλείδι:
Οι πολίτες του ΠΑΣΟΚ στις 11 Νοεμβρίου 2007 καλούνται να επιλέξουν, εκείνον τον ηγέτη, που θα πλαισιώνεται από εκείνα τα άφθαρτα στελέχη, που θα έχουν εκείνο το σαφές πολιτικοϊδεολογικό στίγμα αναφοράς, που θα επιβεβαιώνει εκείνο το αξίωμα που ευρίσκεται βαθιά ριζωμένο στο κύτταρο των νυν και πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που νιώθουν ότι: «το ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη δυνατότητα της Αριστεράς να κυβερνήσει την χώρα».

Στέφανος Σιναπίδης