Ήθελε να γίνει ο αρχηγός του τόπου…

[ αναδημοσίευση από το Anything But ΝΔ ]
Έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Χριστόδουλος απόλαυσε ως ασθενής προνομιακή μεταχείριση; Περίθαλψη και υπηρεσίες υγείας που ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί; Μήπως η Αμαλία, για παράδειγμα, θα έγραφε σήμερα στο blogger αν ετύγχανε του ενός εκατοστού αυτής της μεταχείρισης; Λέτε στην ανάλογη ιατρική περίπτωση ενός «non-VIP» ανθρώπου της ηλικίας του, η αντιμετώπιση να ήταν μακάβρια αδιαφορία, αντί για εν λευκώ προτεραιότητα;
Το post είναι επ' ευκαιρία των διαξιφισμών που είδαν το φως της δημοσιότητας, περί του αν έγιναν ιατρικά λάθη κατά την μεγάλη αυτή ιατρική επιχείρηση. Γιατί όλα τα είχε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε. Πρέπει υποτίθεται να συναισθανθούμε αγανάκτηση που τα αμέτρητα ιατρικά συμβούλια που έγιναν με τη συμμετοχή κορυφαίων ειδικών, υπέπεσαν και σε ανθρώπινα λάθη;

Όλα αυτά λοιπόν, για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει να παρουσιάσει το εξής θεάρεστο έργο: Ήταν αδίστακτος αρκετά ώστε να συνωμοτήσει αποτελεσματικά και να πατήσει όλους τους υπόλοιπους για να αναρριχηθεί στην κορυφή μιας ιεραρχίας. Το αν αυτή η ιεραρχία τυχαίνει να είναι και η πιο επικερδής επιχείρηση στην Ελλάδα, δεν θα το εξετάσουμε.
Επί τη ευκαιρία λοιπόν, ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία της Παναγαθότητάς του.
Ο Χριστόδουλος, ως ηγέτιδα προσωπικότητα, ήταν κώλος και βρακί με άλλες επιφανείς προσωπικότητες της χώρας, όπως ο δικτάτορας Γιώργος Παπαδόπουλος και ο συνάδελφός του, Στέλιος Παττακός. Θαυμάστε μερικές φωτογραφίες της παλιοπαρέας τους. Αχ, τι νοσταλγία!
Το blog διαθέτει και άλλες παρόμοιες φωτογραφίες (οι συγκεκριμένες είναι από το βιβλίο «Η μάστιγα του Θεού») αλλά δεν θέλουμε να σας πάρουν τα ζουμιά απ' τη συγκίνηση.

Κάποια στιγμή, έφτασε η ώρα να ερωτηθεί ο αρχιεπίσκοπος για αυτές του τις συναναστροφές. Βλέπετε, άλλαξε το πολίτευμα και κάποιοι κακοπροαίρετοι ήθελαν να μάθουν αν η Παναγαθότητά του νιώθει άνετη με την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τους αποστόμωσε τότε με τη μνημειώδη απάντηση ότι εκείνη την εποχή σπούδαζε και δεν έτυχε να ακούσει για τις πολιτικές διώξεις, τις φυλακές, τις εξορίες, τους βασανισμούς και τις λοιπές «λεπτομέρειες» της Ιστορίας.
Επιπλέον, ο Χριστόδουλος έχει τιμή και κούτελο και δεν ξεχνάει τους φίλους του. Απόδειξη η επιστολή με την οποία εκφράζει το θαυμασμό του προς το γελωτοποιό δικτάτορα Παττακό (τον οποίο αποκαλεί «Στρατηγό»), την οποία δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία (13/12/2003) και ουδέποτε ο ίδιος διέψευσε:

Στρατηγέ,
Με ιδιαίτερη χαρά έλαβα το πόνημα με τον τίτλο «Οδοιπορικόν ενός στρατιώτου 90 ετών», το οποίον είχατε την ευγενή καλωσύνην να μου αποστείλετε και σας ευχαριστώ πολύ.
Το αποσταλέν βιβλίον σας, στις σελίδες του οποίου εκθέτετε τις σκέψεις, τις επισημάνσεις, τις τοποθετήσεις σας σχετικά με περιστατικά, επεισόδια και γεγονότα από την μακρόχρονη διαδρομή και πορεία της ζωής σας, εντυπωσιάζει τον αναγνώστην με την απλότητα και την γλαφυρότητα του λόγου, το ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημα και την πηγαία ειλικρίνεια, τη συγκινητική εξιστόρηση και τη διάθεση αυτοκριτικής και αυτοσαρκασμού. Όπως προκύπτει από τα γραφόμενά σας και την αυτοβιογραφούμενη σταδιοδρομία σας, υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία, την οποίαν ο ιστορικός του μέλλοντος καλείται να εκτιμήσει και να προσδιορίσει. Εύχομαι ο Δομήτωρ κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο δίκαιος Κριτής πάντων, να σας χαρίζει πλούσια την Χάριν και την ευλογίαν Του.
Μετ' ευχών διαπύρων
Ο Αθηνών Χριστόδουλος