Ο ΣΥΡΙΖΑ για όσους το λησμονούν δεν είναι ένα κόμμα απλά πολυσυλλεκτικό αλλά αποτελούμενο από πολλές συνιστώσες. Άλλες εξ’ αυτών είναι αστικές και άλλες κατά της αστικής κουλτούρας. Άλλες είναι ευρωπαϊστικές, άλλες ευρώ-σκεπτικιστικές και.... άλλες αμιγώς αντί-ευρωπαϊκές.
Αυτή η αυτό-ακυρωτική πολυφωνία που παραπέμπει σε έλλειψη πολιτικών σταθερών είναι σκέτη κατάρα όχι μόνο γιατί έτσι υπονομεύεται εκ των έσω η προοπτική κυβερνησιμότητας αλλά και γιατί καθίσταται αδύνατη η διατύπωση αξιόπιστου εναλλακτικού πολιτικού προγράμματος.
Είναι πλέον έκδηλη η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να απογαλακτιστεί από τον αντί-συστημικό ρόλο που διέπει το μεγαλύτερο ποσοστό των συνιστωσών του και να επιδοθεί σε μια σταδιακή διαδικασία αστικοποίησης του πολιτικού λόγου του. Κάτι τέτοιο δεν αρέσει (και μάλιστα καθόλου) στις πιο αριστερίζουσες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προεξάρχοντος του ’’Αριστερού Ρεύματος’’ με ηγετικά στελέχη όπως οι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Καλύβης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να επισημανθεί και η αιφνιδιαστική και εν πολλοίς ’’ύποπτη’’ επανεμφάνιση του Αλέκου Αλαβάνου που οι πάντες ξέρουν ότι είναι ο ’’πολιτικός πατέρας’’ του σημερινού προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δήλωσε δημόσια ότι δεν εκφράζεται πλέον από το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ όπως επίσης και ότι θεωρεί αντιφατική και ως εκ τούτου αμιγώς υποκριτική τη συνύπαρξη ’’καταγγελίας μνημονίων με ταυτόχρονη παραμονή στη ζώνη του ευρώ’’. Για την ιστορία ο κ. Αλαβάνος ήταν ο πολιτικός αρχηγός που έδωσε στον Αλέξη Τσίπρα το περιθώριο της προσωπικής του ανάδειξης στον χώρο του Συνασπισμού (και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ) και στο τέλος με μια άνευ – ακόμη και σήμερα – εξηγήσεων κίνηση του επέλεξε να παραιτηθεί δίνοντας του την ηγεσία με συνοπτικές κομματικές διαδικασίες.
Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθούν και οι επαφές του κ. Τσίπρα με στελέχη της ’’συστημικής’’ (όπως το κόμμα του αποκαλούσε τουλάχιστον μέχρι πρότινος) διεθνούς κοινότητας τότε παγιώνεται η αίσθηση μιας διαλυτικής εικόνας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε, πώς να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι όταν η καγκελάριος Μέρκελ επισκέφθηκε πριν λίγους μήνες την Αθήνα ο ΣΥΡΙΖΑ την αποκαλούσε ’’ανεπιθύμητη’’ και τώρα θεωρεί ο αρχηγός του μεγάλη του τιμή που συναντήθηκε με τον κ. Σόιμπλε και αύριο μεθαύριο που θα συναντηθεί με την κ. Μέρκελ η τιμή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη ; Ποια ερμηνεία μπορεί να δοθεί όταν από το ’’καταγγέλλω τα μνημόνια’’ εγκαινιάζεται η τακτική ’’δεν μπορούμε να αρχίσουμε από μηδενική βάση αλλά εμείς θα διαπραγματευθούμε μια άλλη Ευρώπη’’, και άλλες τέτοιες βαρύγδουπες δεσμεύσεις ; Πώς να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο Αλέξης από τη μία έχει ως πρότυπο ανάπτυξης χώρες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή (κάνοντας και εκεί ταξίδια που όχι μόνο δεν απέδωσαν αλλά παράλληλα του έκαναν και σημαντική επικοινωνιακή ζημιά) και από την άλλη εκθειάζει από το βήμα του Brookings τη πολιτική Ομπάμα ; Αυτές δεν είναι απλές μεταστροφές πολιτικής αλλά απόλυτες κωλοτούμπες που προδιαθέτουν σε απουσία ολοκληρωμένης πρότασης για το αύριο και παραπέμπουν ολοταχώς σε σύγχυση. Μια σύγχυση με ραγδαίες διαλυτικές τάσεις για μια πολιτική κίνηση που περισσότερο παραπέμπει σε ψηφιδωτό ιδεολογικής αναρχίας παρά σε σοβαρό αριστερό κόμμα με στοχευμένη πολιτική παρουσία !!!
«Ολοι στους δρόμους. Κερατέα παντού», σχολίαζε ένας αναγνώστης του in.gr χθες το απόγευμα, συμμετέχοντας στον διάλογο που άνοιξε ο ιστότοπος μετά την απόφαση της κυβέρνησης να επιτάξει τους απεργούς - εργαζομένους του μετρό. Το παραπάνω σχόλιο δεν είναι παρά η ακραία εκδοχή ενός συνθήματος σε διαδηλώσεις που δέσποσε στη Μεταπολίτευση, του συνθήματος που λέει ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Το σύνθημα εκείνο, πιο πολύ κουκουέδικος φορμαλισμός παρά ουσία, στην πορεία υιοθετήθηκε από ομάδες που, λόγω μεγέθους, λόγω σχέσης της δουλειάς τους με επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (ηλεκτρισμός, συγκοινωνίες, σκουπίδια...) ή λόγω ευρύτερων άτυπων συμμαχιών (όπως αυτές που διαμορφώθηκαν στην Κερατέα), μπορούσαν να διεκδικήσουν το στενά νοούμενο συμφέρον τους περιφρονώντας και εκβιάζοντας ολόκληρη την κοινωνία. Κάπως έτσι καλλιεργήθηκε η κουλτούρα της διαμαρτυρίας α λα ελληνικά, αυτό που υποδύθηκε την ελληνική κανονικότητα. Οποιος νικάει βαράει, που λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά. Οι εκπρόσωποι του συστήματος αυτού εκφράζονταν συστηματικά με αριστερή φρασεολογία, όχι βαθιά πράγματα, κάτι γενικόλογα κλισέ ενός εύκολου λαϊκισμού, και απλώς συνέχιζαν να ευδοκιμούν κρατώντας σε ομηρεία την υπόλοιπη κοινωνία και περιφρονώντας τους νόμους. Σε ποια χώρα μπορεί κανείς να κλείνει τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας σε καθημερινή βάση; Σε ποια χώρα όπλο των εργαζομένων είναι οι καταλήψεις χωρίς καμία συνέπεια - μάλιστα, οι καταληψίες πληρώνονται σαν να δουλεύουν, όπως και οι κατά σύστημα ρεπατζήδες και οι «άρρωστοι»; Σε ποια χώρα τα συνδικάτα γράφουν στα υποδήματά τους τις αποφάσεις των δικαστηρίων; Μόνο στη χώρα η πολιτική ζωή της οποίας ήταν ο κρατισμός και οι πελατειακές σχέσεις, ενώ η νομή του δημόσιου τομέα ήταν αρμοδιότητα των κομμάτων, τα οποία ήλεγχαν και τον συνδικαλισμό. Οσοι τολμούσαν να μιλήσουν για αυτόνομα συνδικάτα χλευάζονταν, τόσο γενικός ήταν ο κυνισμός των πολιτικών στελεχών.
Όποιος δεν παίρνει 700 χιλ το χρόνο σαν τον Πρετεντέρη δε δικαιούται να θεωρεί τρωκτικά του λαού και πουτανίτσες των πολιτικών, τους απόφοιτους δημοτικού που μπήκαν με μέσο για να τσεπώνουν παλιά 5000 και τώρα 3000 το μήνα. Άντε μικτά.
Γνωστή αριστερή προπαγάνδα του "άσπρου - μαύρου".
Αλλά πράγματι σε περιόδους κρίσιμες πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο στο "άσπρο - μαύρο". Εδώ έχει ίσως νόημα τίθεται διχαστικά κάποιο θέμα. Ποιος σου είπε όμως ότι οι πολλοί και οι έξυπνοι και ικανοί θα διαλέξουν το ... "άσπρο" σου. Το "άσπρο" της καθαρής αριστεράς; Μήπως μας σπρώχνει απρόθυμα να διαλέξουμε το "μαύρο";
Η Piazza del Popolo δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.
Σιγά ρε επαναστάτες
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΣΥΡΙΖΑ για όσους το λησμονούν δεν είναι ένα κόμμα απλά πολυσυλλεκτικό αλλά αποτελούμενο από πολλές συνιστώσες. Άλλες εξ’ αυτών είναι αστικές και άλλες κατά της αστικής κουλτούρας. Άλλες είναι ευρωπαϊστικές, άλλες ευρώ-σκεπτικιστικές και....
άλλες αμιγώς αντί-ευρωπαϊκές.
Αυτή η αυτό-ακυρωτική πολυφωνία που παραπέμπει σε έλλειψη πολιτικών σταθερών είναι σκέτη κατάρα όχι μόνο γιατί έτσι υπονομεύεται εκ των έσω η προοπτική κυβερνησιμότητας αλλά και γιατί καθίσταται αδύνατη η διατύπωση αξιόπιστου εναλλακτικού πολιτικού προγράμματος.
Είναι πλέον έκδηλη η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να απογαλακτιστεί από τον αντί-συστημικό ρόλο που διέπει το μεγαλύτερο ποσοστό των συνιστωσών του και να επιδοθεί σε μια σταδιακή διαδικασία αστικοποίησης του πολιτικού λόγου του. Κάτι τέτοιο δεν αρέσει (και μάλιστα καθόλου) στις πιο αριστερίζουσες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προεξάρχοντος του ’’Αριστερού Ρεύματος’’ με ηγετικά στελέχη όπως οι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Καλύβης. Σε όλα αυτά θα πρέπει να επισημανθεί και η αιφνιδιαστική και εν πολλοίς ’’ύποπτη’’ επανεμφάνιση του Αλέκου Αλαβάνου που οι πάντες ξέρουν ότι είναι ο ’’πολιτικός πατέρας’’ του σημερινού προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δήλωσε δημόσια ότι δεν εκφράζεται πλέον από το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ όπως επίσης και ότι θεωρεί αντιφατική και ως εκ τούτου αμιγώς υποκριτική τη συνύπαρξη ’’καταγγελίας μνημονίων με ταυτόχρονη παραμονή στη ζώνη του ευρώ’’. Για την ιστορία ο κ. Αλαβάνος ήταν ο πολιτικός αρχηγός που έδωσε στον Αλέξη Τσίπρα το περιθώριο της προσωπικής του ανάδειξης στον χώρο του Συνασπισμού (και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ) και στο τέλος με μια άνευ – ακόμη και σήμερα – εξηγήσεων κίνηση του επέλεξε να παραιτηθεί δίνοντας του την ηγεσία με συνοπτικές κομματικές διαδικασίες.
Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθούν και οι επαφές του κ. Τσίπρα με στελέχη της ’’συστημικής’’ (όπως το κόμμα του αποκαλούσε τουλάχιστον μέχρι πρότινος) διεθνούς κοινότητας τότε παγιώνεται η αίσθηση μιας διαλυτικής εικόνας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλωστε, πώς να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι όταν η καγκελάριος Μέρκελ επισκέφθηκε πριν λίγους μήνες την Αθήνα ο ΣΥΡΙΖΑ την αποκαλούσε ’’ανεπιθύμητη’’ και τώρα θεωρεί ο αρχηγός του μεγάλη του τιμή που συναντήθηκε με τον κ. Σόιμπλε και αύριο μεθαύριο που θα συναντηθεί με την κ. Μέρκελ η τιμή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη ; Ποια ερμηνεία μπορεί να δοθεί όταν από το ’’καταγγέλλω τα μνημόνια’’ εγκαινιάζεται η τακτική ’’δεν μπορούμε να αρχίσουμε από μηδενική βάση αλλά εμείς θα διαπραγματευθούμε μια άλλη Ευρώπη’’, και άλλες τέτοιες βαρύγδουπες δεσμεύσεις ; Πώς να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο Αλέξης από τη μία έχει ως πρότυπο ανάπτυξης χώρες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή (κάνοντας και εκεί ταξίδια που όχι μόνο δεν απέδωσαν αλλά παράλληλα του έκαναν και σημαντική επικοινωνιακή ζημιά) και από την άλλη εκθειάζει από το βήμα του Brookings τη πολιτική Ομπάμα ; Αυτές δεν είναι απλές μεταστροφές πολιτικής αλλά απόλυτες κωλοτούμπες που προδιαθέτουν σε απουσία ολοκληρωμένης πρότασης για το αύριο και παραπέμπουν ολοταχώς σε σύγχυση. Μια σύγχυση με ραγδαίες διαλυτικές τάσεις για μια πολιτική κίνηση που περισσότερο παραπέμπει σε ψηφιδωτό ιδεολογικής αναρχίας παρά σε σοβαρό αριστερό κόμμα με στοχευμένη πολιτική παρουσία !!!
«Ολοι στους δρόμους. Κερατέα παντού», σχολίαζε ένας αναγνώστης του in.gr χθες το απόγευμα, συμμετέχοντας στον διάλογο που άνοιξε ο ιστότοπος μετά την απόφαση της κυβέρνησης να επιτάξει τους απεργούς - εργαζομένους του μετρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παραπάνω σχόλιο δεν είναι παρά η ακραία εκδοχή ενός συνθήματος σε διαδηλώσεις που δέσποσε στη Μεταπολίτευση, του συνθήματος που λέει ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Το σύνθημα εκείνο, πιο πολύ κουκουέδικος φορμαλισμός παρά ουσία, στην πορεία υιοθετήθηκε από ομάδες που, λόγω μεγέθους, λόγω σχέσης της δουλειάς τους με επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (ηλεκτρισμός, συγκοινωνίες, σκουπίδια...) ή λόγω ευρύτερων άτυπων συμμαχιών (όπως αυτές που διαμορφώθηκαν στην Κερατέα), μπορούσαν να διεκδικήσουν το στενά νοούμενο συμφέρον τους περιφρονώντας και εκβιάζοντας ολόκληρη την κοινωνία. Κάπως έτσι καλλιεργήθηκε η κουλτούρα της διαμαρτυρίας α λα ελληνικά, αυτό που υποδύθηκε την ελληνική κανονικότητα. Οποιος νικάει βαράει, που λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά.
Οι εκπρόσωποι του συστήματος αυτού εκφράζονταν συστηματικά με αριστερή φρασεολογία, όχι βαθιά πράγματα, κάτι γενικόλογα κλισέ ενός εύκολου λαϊκισμού, και απλώς συνέχιζαν να ευδοκιμούν κρατώντας σε ομηρεία την υπόλοιπη κοινωνία και περιφρονώντας τους νόμους. Σε ποια χώρα μπορεί κανείς να κλείνει τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας σε καθημερινή βάση; Σε ποια χώρα όπλο των εργαζομένων είναι οι καταλήψεις χωρίς καμία συνέπεια - μάλιστα, οι καταληψίες πληρώνονται σαν να δουλεύουν, όπως και οι κατά σύστημα ρεπατζήδες και οι «άρρωστοι»; Σε ποια χώρα τα συνδικάτα γράφουν στα υποδήματά τους τις αποφάσεις των δικαστηρίων; Μόνο στη χώρα η πολιτική ζωή της οποίας ήταν ο κρατισμός και οι πελατειακές σχέσεις, ενώ η νομή του δημόσιου τομέα ήταν αρμοδιότητα των κομμάτων, τα οποία ήλεγχαν και τον συνδικαλισμό. Οσοι τολμούσαν να μιλήσουν για αυτόνομα συνδικάτα χλευάζονταν, τόσο γενικός ήταν ο κυνισμός των πολιτικών στελεχών.
καλα καλα... κι εγω θα ελεγα τα ιδια αν τσεπωνα 700.000 ευρω το χρονο σαν τον Πρετεντερη
Διαγραφή(τωρα εσενα που τα κανεις copy paste για 0 ευρω, δεν ξερω πως να σε χαρακτηρισω... ο Πρετεντερης παντως "μαλακα" θα σε ελεγε)
Να σαι καλά "ανώνυμε"(=πιάτσα) 18 58
Διαγραφήωραίος είσαι Νικολάκη
Όποιος δεν παίρνει 700 χιλ το χρόνο σαν τον Πρετεντέρη δε δικαιούται να θεωρεί τρωκτικά του λαού και πουτανίτσες των πολιτικών, τους απόφοιτους δημοτικού που μπήκαν με μέσο για να τσεπώνουν παλιά 5000 και τώρα 3000 το μήνα. Άντε μικτά.
Γνωστή αριστερή προπαγάνδα του "άσπρου - μαύρου".
Αλλά πράγματι σε περιόδους κρίσιμες πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο στο "άσπρο - μαύρο". Εδώ έχει ίσως νόημα τίθεται διχαστικά κάποιο θέμα. Ποιος σου είπε όμως ότι οι πολλοί και οι έξυπνοι και ικανοί θα διαλέξουν το ... "άσπρο" σου. Το "άσπρο" της καθαρής αριστεράς; Μήπως μας σπρώχνει απρόθυμα να διαλέξουμε το "μαύρο";
"Είμαστε όλοι εργαζόμενοι στο Μετρό"???
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή τι? Αγράμματα βύσματα του Στυλιανίδη και του Σουφλιά που παίρνουν 3.500 μικτά το μήνα και σκούζουν σαν τις παρθένες??"
Δεν ξέρω για σένα piazza αλλά εμάς τους ιδιωτικούς υπαλλήλους μη μας βρίζεις έτσι...
Αυτό πρέπει να γίνει.... !! Γιατί καλώς ή κακώς τα λαμόγια τα παίρνουν χαμπάρι γρήγορα !!! Ξεφτυλισμένοι κι ας είστε κι απ τη Ροδόπη !!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.parapolitiki.com/2013/01/samaras-dioxe-stylianidi-apo-kibernisi.html#.UQFltyO4XgI.facebook
Με αυτούς τους μισθούς πολύ θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε!
ΑπάντησηΔιαγραφή