Ο βασιλιάς είναι γυμνός … κανείς δε το βλέπει;

Κοινό τόπο στη συνείδηση κάθε κριτικά σκεπτόμενου ανθρώπου αποτελεί η άποψη πως η κατάσταση της πόλης μας, τουλάχιστον στον εξαιρετικά σημαντικό τομέα του πολιτισμού, θυμίζει το παραμύθι του βασιλιά, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Σ’ αυτό το παραμύθι, μια ολόκληρη κοινωνία, για να μη χαρακτηριστεί ανόητη, θαύμαζε με περισσή δουλικότητα τα μαγικά και … ανύπαρκτα ρούχα του ηγέτη της.
Το ρόλο των επιτήδειων και φίλαυτων  ραφτάδων, που αμείφθηκαν υπέρ το δέον για την περί ου ο λόγος αμφίεση, διαδραματίζουν εδώ, οι ιθύνοντες του Μεγάρου Κομοτηνής!

Αναρωτιέμαι … ποιος ή ποιοι ήταν αυτοί που αποφάσισαν και διέταξαν την ίδρυση ενός Μεγάρου σε μια μικρή πόλη, η οποία απέχει τουλάχιστον δυόμιση ώρες από τη Θεσσαλονίκη και το Μέγαρο αυτής;

Παράλληλα, σκέφτομαι ότι κάποτε στον τόπο μας και συγκεκριμένα στη Βιομηχανική περιοχή του, εργάζονταν πολλές χιλιάδες άνθρωποι … τώρα; Ούτε χίλιοι. Αυτό το γεγονός καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος που ταλανίζει τη Θράκη. Άλλωστε, διανύουμε μια εποχή έντονης οικονομικής δυσπραγίας … ανεργία, φτώχεια, χαράτσια, μειωμένες συντάξεις και μισθοί … άραγε, έχει ανάγκη η περιοχή μας από την Anna Bolena του  Donicetti, τον Ντον Τζιοβάνι του Μότσαρτ, τον Ζίγκφριντ του Βάγκνερ ή από το Μανόν του Μασενέ;

Ένας δε βρέθηκε να πει: «φτάνει πια με τη μικροαστική ματαιοδοξία και το «θεαθήναι»…φτάνει πια με το βασίλειο της ανομίας και της διαφθοράς…φτάνει πια με την ανοησία και την προχειρότητα που μας περιβάλλει πανταχόθεν»!!! Ακόμα και στην επίσημη ιστοσελίδα του Μεγάρου «μας», η λέξη «εισιτήριο» γράφεται ανορθόγραφα (εισητήριο).

Η πόλη μας έχει ανάγκη από ανάσα, ζωή και πιο συγκεκριμένα από παραγωγικές επενδύσεις. Ο κόσμος πρέπει να δουλέψει,  για να κατακτήσει το ευ ζην, για το οποίο είναι προορισμένος εκ φύσεως. Τα …θεάματα που του προσφέρουν δεν του παρέχουν τα εχέγγυα για τη βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου.

Στο Μέγαρο, λοιπόν, βλέπουμε στην οθόνη τη Met Opera… οι κυρίες τρέχουν να δείξουν τα καινούρια τους φορέματα και να βάλουν απουσία σε όποια φιλενάδα τους δεν παρέστη.

Για τους αθιγγάνους που ζουν στο όνειδος της  λαμαρινούπολης ούτε λόγος… για το ότι πολλοί συντοπίτες μας δεν έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν τα «προς το ζην», κυριαρχεί πλήρης αδιαφορία.

Τουναντίον, το φιλοθέαμον κοινό βάζει «τα καλά του» και πληρώνει τριπλά απ’ ό,τι θα έδινε σε έναν κινηματογράφο, για να παρακολουθήσει… τηλεόραση,  σε μια γλώσσα που ούτε καν αντιλαμβάνεται, αλλά παριστάνει ότι την καταλαβαίνει…

Πότε θα αντιδράσουμε; 

«Αν δεν έχει ο λαός ψωμί, ας φάει παντεσπάνι», σχολίασε η Αντουανέτα ακούγοντας ότι ο λαός της λιμοκτονούσε. Η νεαρή βασίλισσα αντιλαμβανόταν την πείνα ως ευκαιρία αλλαγής διατροφικών συνηθειών! Αυτό περίπου συμβαίνει και στον τόπο μας…ο λαός θέλει ψωμί, όχι μόνο θεάματα… «οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ», βεβαίως, βλέπουν τι συμβαίνει. Οι ίδιοι, ανήμποροι να αντιδράσουν, αντιλαμβάνονται τη γύμνια και τη σαθρότητα του συστήματος εδώ, στην όμορφη πόλη μας. Ωστόσο…οι «ραφτάδες» και το κοινό τους σφυρίζουν αδιάφορα.

Ως πότε θα μας ταΐζουν παντεσπάνι με… ολίγη από κουλτούρα και μάλιστα μέσω δορυφορικής σύνδεσης;

Ο Μετροπόλιταν