Γιώργος Πεταλωτής: «Γιατί ψήφισα Ναι»

Κείμενο παρέμβαση του Υφυπουργού Γιώργου Πεταλωτή
Στη χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή, για την νέα δανειακή σύμβαση, βρέθηκα κι εγώ αντιμέτωπος με την επιλογή ανάμεσα στο δυσάρεστο και το καταστροφικό.

Είναι γεγονός πως η νέα δανειακή σύμβαση, περιέχει όρους με τους οποίους κανείς δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει, αν βρισκόμασταν σε μία κανονική περίοδο, όπως για παράδειγμα, η μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό είναι το δυσάρεστο, το κακό.

Υπάρχει όμως το καταστροφικό, που λέγεται χρεοκοπία. Πολλά ειπώθηκαν για το τι θα γινόταν σε μία τέτοια περίπτωση. Δεν θα επαναλάβω τα ίδια, θα πω όμως κάποια πιο συγκεκριμένα στοιχεία, σχετικά με το τι θα γινόταν, αν χθες η Βουλή απέρριπτε την νέα χρηματοδότηση.
Αυτόματα θα προχωρούσαμε σε πλήρη στάση πληρωμών, όχι μόνο προς το εξωτερικό, αλλά και προς το εσωτερικό. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα έπρεπε να περικοπούν 50-60% επιπλέον από ότι προβλέπει το νέο μνημόνιο, δηλαδή μέχρι και 80% σε σχέση με το 2010, γιατί αυτές είναι οι πραγματικές δυνατότητες της χώρας να πληρώνει τους υπαλλήλους της, χωρίς να δανείζεται χρήματα. Αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, η ραγδαία μείωση του χρήματος που κυκλοφορεί θα οδηγούσε σε λουκέτο, όλες σχεδόν τις εισαγωγικές επιχειρήσεις, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, λίγων μόλις ημερών. Αυτό θα σήμαινε, βέβαια, διπλασιασμό - μέσα σε λίγες μέρες - της ανεργίας.
Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι κοινωνική έκρηξη θα προκαλούσε αυτό στη χώρα. Κανείς δεν θα το άντεχε αυτό. Η ραγδαία πτώση των μισθών, καθώς και η αυξημένη ανεργία θα οδηγούσε όλα τα ταμεία σε κατάρρευση. Η δε οικειοθελής ή μη έξοδος από το ευρώ θα ήταν βέβαιη, εντός λίγων μηνών.  Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η πλειοψηφία των ΑΤΜ της Αθήνας στέρεψε από μετρητά, στην υπόνοια και μόνο, ότι ίσως καταψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση, καθώς οι πολίτες έσπευδαν να σηκώσουν μετρητά για τις ανάγκες τους. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί, τι θα συνέβαινε, αν όντως καταψηφιζόταν η νέα σύμβαση. Λένε πολλοί ότι αυτή η κατάσταση αποτελεί “λύση”, κανείς όμως οπαδός του “όχι” δεν την έχει παρουσιάσει στους πολίτες στοιχειοθετημένη, κοστολογημένη, με την τραγική πραγματικότητα που θα την συνόδευε.
Η μάχη για να ανακτήσουμε όσα χάνουμε είναι μπροστά μας. Πρέπει όμως να είναι μια μάχη που θα δοθεί σε πεδίο ευρωπαϊκό, με δουλειά, δημιουργία, μόρφωση, παραγωγή, προσφορά και συμμετοχή όλων μας, ιδιαίτερα των πλέον παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, που για πολλά χρόνια ασφυκτιούσαν μέσα σε ένα αντιπαραγωγικό κράτος και ένα ιδιωτικό τομέα κρατοκεντρικό.
Σίγουρα η νέα δανειακή σύμβαση δεν αποτελεί πανάκεια, δεν σώζει τη χώρα από μόνη της και σίγουρα περιέχει δύσκολους όρους και δυσβάστακτα μέτρα. Περιέχει όμως και την ελπίδα και την ευρωπαϊκή εγγύηση. Περιέχει απαραίτητες αλλαγές στο κράτος και τον εκσυγχρονισμό στη δομή της Δημόσιας Διοίκησης, περιέχει οδικό χάρτη για ταχύτερη απονομή Δικαιοσύνης, τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, την ενίσχυση του ανταγωνισμού, με συγκεκριμένα βήματα.
Ναι, είναι γεγονός πως σήμερα η ΕΕ δεν μας φαίνεται όσο ελκυστική ήταν παλιότερα, ναι υπάρχουν ανεπαρκείς, κοντόφθαλμες ηγεσίες σε σημαντικές χώρες, ναι είναι γεγονός πως η χρηματοπιστωτική κρίση δοκιμάζει τις αντοχές της, τις σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ χωρών. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι το αύριο είναι καλύτερο εκτός Ευρώπης. Οι ηγεσίες και οι σημερινές πολιτικές αλλάζουν, η ευρωπαϊκή ιδέα όμως θα μείνει και δεν είναι δυνατόν να φανταστούμε τη χώρα μας εκτός αυτής. Από το 1980, εντός της ΕΕ κατακτήσαμε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ζωής, προοδεύσαμε ως κοινωνία αλλά κάναμε και πολλά λάθη. Ωστόσο, εκεί είναι το πεδίο που θα πρέπει και πάλι να αγωνιστούμε, έχοντας μάθει όμως από τα λάθη μας, έχοντας συνειδητοποιήσει τι πήγε στραβά, τι πρέπει να αλλάξει και τι δεν πρέπει να επαναληφθεί.   
Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα πολιτικών και συλλογικής νοοτροπίας πολλών δεκαετιών, έχει ρίζες που φτάνουν πολλά χρόνια πριν τη μεταπολίτευση, με αποκορύφωμα μια καταστροφική διακυβέρνηση της εξαετίας Καραμανλή, όπου πραγματικά πυροδότησε την ωρολογιακή βόμβα της τελευταίας διετίας.
Είναι γεγονός ότι μπήκαμε σε μια παγκόσμια κρίση εντελώς απροετοίμαστοι, ανοχύρωτοι, με μια οικονομία και παραγωγική διαδικασία που στηρίχθηκε σε πήλινα πόδια. Τα τελευταία δύο χρόνια, με πενιχρά εργαλεία, αλλά με πολύ κόπο, με πολλές θυσίες, παρά τα λάθη και τις αστοχίες, καταφέραμε να παραμείνουμε όρθιοι.
Τα ψέματα, οι εύκολες υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια, οι ηρωισμοί εκ του ασφαλούς έχουν τελειώσει, για όλους. Και για τον πολιτικό κόσμο, αλλά και για οργανωμένες συντεχνίες που επί δεκαετίες συμπεριφέρονταν με στρεβλό τρόπο. Όταν, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας, κοιτάμε κατάματα όλα τα σφάλματα και τα λάθη μας, είναι λογικό να εξοργιστούμε, να θυμώσουμε και να αναζητήσουμε τις ευθύνες.
Το πρώτο βήμα όμως για να διορθώσουμε τα λάθη μας είναι να τα παραδεχτούμε. Το γνωρίζουμε, έτσι πράττουμε μεμονωμένα ως πολίτες, στις σχέσεις μας, στις φιλίες και στις δουλειές μας, είναι καιρός να το παραδεχτούμε και σαν κοινωνία.
Μπροστά μας υπάρχει ένα δίλημμα που είναι η Ελλάδα της Ευρώπης, που μάχεται, εργάζεται και δημιουργεί και η Ελλάδα της δραχμής, των μαυραγοριτών, των εμπόρων της καταστροφής, των πελατειακών σχέσεων. Υπάρχει η Ελλάδα του μέλλοντος και Ελλάδα του ‘50. Και η δική μου συνείδηση, το δικό μου χρέος απέναντι στους συμπολίτες μου, απέναντι στη νέα γενιά, απέναντι στα παιδιά μας, είναι να τους εξασφαλίσω τις δυνατότητες να παλέψουν, εντός ενός - όσο αυτό είναι εφικτό - εγγυημένου διεθνούς περιβάλλοντος, παρά στην διεθνή μοναξιά, στην απομόνωση της εθνικής μιζέριας, των εθνικών κινδύνων, των άδειων ραφιών.
Είμαι βέβαιος ότι η πατρίδα μας θα κατακτήσει νέο βηματισμό, θα έχει ένα καλύτερο μέλλον και αρκετά σύντομα. Επειδή όλοι θα δουλέψουμε με προσήλωση για το καλό της. ΌΛΟΙ. Και το πολιτικό προσωπικό, ασχέτως του τι ψήφισε χθες, αλλά και όλοι οι φορείς του τόπου, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες, ασχέτως της τοποθέτησής τους απέναντι στις τρέχουσες εξελίξεις. Γιατί στα δύσκολα ενωνόμαστε υπεύθυνα και αποτελεσματικά.
Ας επαληθεύσουμε ξανά λοιπόν αυτό το εθνικό μας  χαρακτηριστικό. Οι ψηφοφόροι που με έστειλαν στη Βουλή μου έδωσαν εντολή να πράξω ότι καλύτερο για τον τόπο. Πιστεύω ότι αυτό έπραξα. Η συνείδησή μου και η λογική μου με καθοδήγησαν προς το "Ναι". Εκτιμώντας και ζυγίζοντας ότι αυτό αποτελεί το καλύτερο για τον τόπο. Η αρνητική ψήφος θα σήμαινε άρνηση της δύσκολης πραγματικότητας. Θα σήμαινε καταδίκη της χώρας. Και με τη δική μου ψήφο ουδέποτε θα έστελνα την Ελλάδα στην πτώχευση και στη χρεοκοπία.