Αλληλοσφαγή στις Γαλέρες

Μάιος στην Αθήνα και η άνοιξη μοιάζει να μην μπορεί να έρθει και το σαράκι της διαφθοράς, της εξαχρείωσης, της πνευματικής και υλικής εξαθλίωσης συνεχίζει να κατατρώει τα επίπλαστα πλαίσια της κοινωνικής συνοχής. Μια συνοχή βασισμένη για χρόνια στην αλληλοεξόντωση με έπαθλο την οικονομική ανέλιξη που ο καθείς ως άλλος Μίδας επιζητά τον πλούτο και την κάλυψη από αυτόν των κενών και της ανεπάρκειας που δημιουργεί αυτό το ‘’ορθολογικό’’ και εμπορευματικό οικονομικό σύστημα.
Για χρόνια λοιπόν η κοινωνική αυτή συμφωνία υπήρξε υπό τη σκέπη της Αλλαγής το ’80 του εκσυγχρονισμού και της ισχυρής Ελλάδας το ’90 και της ανασύστασης του κράτους τη δεκαετία αυτή. Πέραν των όποιων κριτικών και της αναζήτησης της ουσιαστικής αλήθειας ένα είναι δεδομένο, ο ανταγωνισμός και η αλληλοεκμετάλλευση εκτοξεύθηκε στα ύψη. Σημείο κρίσιμο σε αυτή τη διαδικασία η εισροή φθηνού ευέλικτου και εξαθλιωμένου εργατικού δυναμικού μέσω της μετανάστευσης από όλες τις πονεμένες χώρες της Ασίας της Αφρικής και της Ευρώπης στην Ελλάδα. Η ανάγκη να νιώσουν οι μικρομεσαίοι αφεντικά και να εντείνει την υπερσυγκέντρωση πλούτου η οικονομική ελίτ έφερε τους μετανάστες χωρίς κανένα σχέδιο σε μια χώρα με μηδαμινή παραγωγική βάση-βιομηχανία και δομές.
Έπειτα η εισροή κόσμου εξαθλιωμένου πέτυχε και μια άλλη στόχευση της κυβερνώσας ελίτ, την καλλιέργεια της αντίληψης «κοίτα αυτούς πως ζουν, πάλι καλά να λέμε εμείς». Έτσι όταν η εξαθλίωση και η ανέχεια είναι εμφανής στην καθημερινότητα μιας αλλοτριωμένης και μη αλληλέγγυας κοινωνίας οδηγεί τα μέλη της στην ενίσχυση της θέσης αυτής όπου ο εξαθλιωμένος άνθρωπος αποτελεί παράδειγμα αποφυγής και εγλεισμού του καθενός στον προσωπικό αγώνα επιβίωσης και παραλλήλως αποδοχής της καθεστηκυίας τάξης.
Χρόνια τώρα εκπομπές στα κανάλια για τους μετανάστες για την ένταξή τους ή μη, για το γεγονός της χώρας μας ως χώρα υποδοχής προς της Δύση, κινήσεις, οργανώσεις κόμματα λαϊκισμός ήταν η επιφάνεια που έκρυβε και προσπαθεί ακόμα να κρύψει τις στρεβλώσεις αυτής της κοινωνίας.
Κάτω από την επιφάνεια και της ψευδαίσθηση της συνοχής και εύρυθμης λειτουργίας υπάρχει η λογική της ζούγκλας όπου πλέον έλληνες και μετανάστες σε μια εποχή με έλλειψη επενδύσεων και εργασιακής απορρόφησης οδηγούνται και από την Ελίτ αλλά και από τα ένστικτα μίσους και αλληλοεξόντωσης οδηγούνται σε μια σύγκρουση. Μία σύγκρουση ανθρώπων μεταξύ τους και όχι με τις αιτίες των προβλημάτων τους υπό τη σκέπη μιας έλλειψης μόρφωσης και εξασθενημένης ανθρωπιάς.
Ο όχλος της συντηρητικής ψευδοπροοδευτικής ελληνικής κοινωνίας όπου η νοοτροπία του αγέροχου Ελληνάρα μωροφιλόδοξου αρχοντοχωριάτη χέρι χέρι με τον επαναστάτη που ονειρεύεται το μάννα του δημοσίου και υποβιβάζει ή αγνοεί κάθε έννοια μόρφωσης μπροστά στα επαναστατικά ευαγγέλια – ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΕΤΑΙ με τον εξαθλιωμένο και μέχρι να έρθει στην Ελλάδα φοβισμένο κοινωνικά μεταναστευτικό όχλο που κουβαλάει ελπίδες, όνειρα και πάθος για επιβίωση καθοδηγούμενος αρκετές φορές από τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα.
Η ανάμιξη αυτή από το μάγειρα της οικονομικής ελιτ στην κουζίνα του ελληνικού κράτους προφανώς συνδυάζεται με τα κατάλληλα υλικά. Έτσι ώστε έλληνες και ξένοι να ζουν σε μια κόλαση μέσα στο βούρκο και να αγωνίζονται ως άλλοι μονομάχοι στην αρένα της ελιτ που ευλογεί στο όνομα της «ανάπτυξης» και της «ανταγωνιστικότητας».
Παράλληλα για τη λειτουργία του πολιτικού της προσωπικού και των ηθελημένων ή μη συνεργατών του (οργανώσεις από όλο το ιδεολογικό φάσμα, μκο ανθρωπιστικές και επίδοξοι τηλεαστέρες-πρότυπα) φροντίζει να αναπαράγει αντιθετικές θέσεις για το ζήτημα της συνύπαρξης ανθρώπων ώστε ο κάθε χώρος να διατηρεί το ακροατήριό του. Με αυτόν τον τρόπο ο μανδύας της πολυφωνίας και της δημοκρατίας συνεχίζει να καλύπτει την κοινοβουλευτική δικτατορία που με την σειρά της καλύπτει την οικονομική ολιγαρχία.
Ποια είναι τα αληθή γεγονότα και οι βασικές σταθερές που μετασχηματίζουν οι εκφραστές του πολιτικού φάσματος; Αυτό η κοινωνία έχει χρέος στον εαυτό της να το απαντήσει, αλλά το παρόν κείμενο θα δώσει κάποιες σκέψεις.
Οι ελευθερίες και τα δικαιώματα που «κατοχυρώνουν» τα αστικά συντάγματα , η ΕΣΔΑ και η χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ αποτελούν μέρος της βάσης ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και μόρφωσης που προσπάθησαν να χτίσουν αιώνες τώρα οι διάφορες επαναστάσεις ,κοινωνικές, εθνικές, εργατικές.
Ένα moratorium λογικής σκέψης, φιλοσοφίας και ανθρωπιστικής πρακτικής το οποίο με στοιχειώδη γνώση και λογική προκύπτει ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί εντός και από ένα καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα και σε μια διεφθαρμένη αντιπροσωπευτική διαδικασία (αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία).
Τότε λοιπόν όταν η στατιστική υπηρεσία ανακοινώνει ανεργία 16% και 40% στους νέους πρέπει αν μη τι άλλο να μπει το ζήτημα όχι του να υπάρξουν δουλείες όπως να ‘ναι, αλλά να αλλάξει άρδην ο ρόλος και η θέση της εργασίας. Πρέπει ίσως να μετατραπεί σε κοινωνικό αγαθό και να μην είναι μέσον κάλυψης βασικών αγαθών διαβίωσης πάνω σε αυτή τη γη (τροφή, ένδυση, υγεία, στέγη).
Αυτή η κατεύθυνση καμιά σχέση δεν έχει και ούτε καν τέμνεται από μια ανταγωνιστική «αναπτυξιακή» πολιτική διαχείρισης κρίσεων. Αυτή μόνο να διασφαλίζει την οικονομική ολιγαρχία μπορεί και το πολιτικό της προσωπικό και παράλληλα να εμφυτεύει το «διαίρει και βασίλευε» στην κοινωνία.
Και λοιπόν αφού μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια κοινή αντίληψη της πραγματικότητας οφείλουμε να δούμε αν θέλουμε πρώτα και ύστερα τι μπορούμε να κάνουμε. Προφανώς η σύνθεση προτάσεων μπορεί να επιφέρει τομές μαζί με την διερεύνηση του ιστορικού παρελθόντος αυτού του τόπου.
Αυτό που πρέπει να προκύψει και να δώσει διέξοδο πνοής στο μέλλον μας είναι μάλλον μια συγκρότηση επιτροπής αναγνωρισμένων ανθρώπων αδιάφθορων με γνώσεις και ανθρωπιά που θα διαμορφώσει και θα βάλει τις προϋποθέσεις εφαρμογής μιας νέας χάρτας διοίκησης και οργάνωσης της κοινωνίας της οικονομίας της πολιτείας και της δικαιοσύνης. Κύριο χαρακτηριστικό η αναζήτηση εύρυθμου τρόπου λειτουργίας με ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κάλυψης των βασικών αναγκών. Επίσης η εφαρμογή δρακόντιων νόμων δίκαιων και δημοκρατικών θα μπορούσε να εξισορροπήσει αρχικά της αδικία αυτού του συστήματος.
Ακούγεται η ανάγκη για δημοψήφισμα για τα μέτρα στην οικονομία και στην οικονομική πολιτική ευρύτερα σε συνάρτηση με την ευρωζώνη, όμως δεν τίθεται το θέμα δημοψηφίσματος μιας νέας χάρτας διοίκησης και οργάνωσης πέραν και έξω από τα κόμματα και τις οργανώσεις.
Σε αυτό το χάλι που ζούμε και στην εξαθλίωση που έρχεται τόσα χρόνια κρύβαμε τα μάτια και για αυτό έχουμε βρεθεί μπροστά σε αυτήν την πρωτοφανή εγκληματικότητα και σε αυτήν την ευρύτερη απαξίωση της αξίας της ζωής και του προσανατολισμού της μόνο στην εμπορευματική της διάσταση.
Και εδώ έρχονται οι μετανάστες και τα όσα προσπαθεί να διαχειριστεί το καθεστώς τα τελευταία έτη της εντεινόμενης εξαθλίωσης. Απλά και ξεκάθαρα υπάρχουν τα παρακάτω δεδομένα:
Έντονη φτώχια και ανέχεια στις χώρες του τρίτου κόσμου της Ασίας και του πρώην ανατολικού μπλοκ, παράλληλα με ιμπεριαλιστικούς πολέμους και εντόπια αυταρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα.
Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας στο μεταίχμιο αυτών των κόσμων και πύλη εισόδου στην ευημερία της Δύσης.
Η ανάγκη φθηνού ευέλικτου εργατικού δυναμικού ως σύγχρονοι δούλοι από τους μεγαλοεργολάβους δημοσίων έργων και από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες στην γεωργία και στις «κωλοδουλειές» ώστε τα τέκνα τους να γίνουν αφεντάδες και in μες στο lifestyle.
H στάση της Ε.Ε. μέσω της συνθήκης του Μάαστριχτ για την ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών και ανθρώπων – εργατών προς όφελος των πολυεθνικών, η συνθήκη Σένγκεν και το πρόσφατο Δουβλίνο ΙΙ που μεταθέτουν τα ζητήματα της μετανάστευσης στις χώρες υποδοχής του φτωχού Νότου και δη στην Ελλάδα ως κύρια πύλη προς την Δύση.
Η στάση των πολιτικών φορέων να κάνουν τα στραβά μάτια στα πιο πάνω λάθη και απλά να παζαρεύουν με το ακροατήριό τους φανφάρες αναλόγως το ακροατήριο «αριστερό ή δεξιό» όπου οι μεν με τους ξένους για να τους κάνουμε και ψηφοφόρους μας οι δε έξω οι ξένοι για να αρπάξουν ψηφοφόρους από τα μεγάλα κόμματα.
Η στάση των εξωκοινοβουλευτικών «προοδευτικών» οργανώσεων που προσπαθούν να καλύψουν προαπαιτούμενα με βάση τα ευαγγέλια της επανάστασης και να φτιάξουν τους οσίους προλετάριους αδυνατώντας να ερμηνεύσουν τι γίνεται. Η ενδεχόμενη προβοκατόρικη δράση είναι άλλο θέμα.
Η ανάγκη για επιβίωση στην καθημερινότητα σπάζοντας τα όρια και της νομιμότητας και του δικαίου οδηγώντας από την ανέχεια στην εγκληματικότητα. Και αυτή με τη σειρά της στην αυτοδικία και στην αντεκδίκηση.
Με τα ως άνω δεδομένα προκύπτει το συμπέρασμα ότι επίκειται έκρηξη της εγκληματικότητας και της αντεκδίκησης συνοδευόμενη από νοοτροπίες «δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ αλβανέ, πακιστανέ κλπ.» και από γενικά και αόριστα «μετανάστες αδέρφια μας».
Τότε λοιπόν όταν αυτή η πολιτεία αυτή η δικαιοσύνη και αυτή η αστυνομία δεν πρόκειται να κάνει τίποτε άλλο από αυτό που είναι φτιαγμένη να κάνει. Να διατηρεί τους διαχωρισμούς στην κοινωνία και να τους ενισχύει, να δρα μόνον προς όφελός της ξαμολόντας το πολιτικό της προσωπικό για να καταπραΰνει, και να ενισχύει την καταστολή διατηρώντας υποταγμένους τους πολίτες.
Πολίτες που χάνονται μέσα στους λαβύρινθους των προσωπικών, οικογενειακών προβλημάτων, στον αγώνα για επιβίωση και στους ατομικούς δρόμους μιας επίχρυσης ανόδου στο συλλογικό Γολγοθά με τα φρουτάκια του «κοίτα την πάρτη σου» και «ζήσε το life style σου». Και τότε μόνον τα κατώτερα ένστικτα επικρατούν δίδοντας εικόνες σαν αυτής της βδομάδας όπου με αφορμή την εγκληματικότητα δόθηκε το έναυσμα της αλληλοσφαγής.
Στο φως η πολιτική αντιπαράθεση κομμάτων και οργανώσεων, η διαχείριση κρίσεων και κρίσης, η φαινομενική λειτουργία της οικονομίας και του κράτους και από κάτω το σκοτάδι της αλληλοσφαγής με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας που διαρρηγνύεται μέρα με τη μέρα για ένα κινητό, για ένα 20ευρω, για μια βιντεοκάμερα.
Και τι να γίνει τελικά με τους μετανάστες να τους διώξουμε ; να τους δώσουμε δουλειές να μην κλέβουν; Να τους κάνουμε ψηφοφόρους; Να τους κάνουμε Έλληνες μαζικά;
Οι μετανάστες είναι άνθρωποι εξαθλιωμένοι και νοιάζονται να καλύψουν τις βιοτικές τους ανάγκες με χαμηλό μορφωτικό ίσως και νοητικό επίπεδο και με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο (οι μουσουλμάνοι) και ζώντας σε συνθήκες άθλιες με όνειρο να γίνουν κι αυτοί μέρος της ευημερίας της Δύσης. Πρέπει να δούμε αν θέλουμε να τους έχουμε εδώ και να βοηθούν στη συντήρηση του καθεστώτος που περιγράφεται στο κείμενο και να δούμε τι θέση μπορούν να έχουν σε μια διαδικασία ανοικοδόμησης.
Πόσοι και για πόσο και σε τι τομείς, προφανώς εκεί που υπάρχει έλλειψη συνοδευόμενη από νομιμότητα και διαφάνεια. Πρόταση μαζική απέλαση όσων δεν έχουν παραμονή άνω της 10ετίας, όσων δεν μπορούν να εγγυηθούν για αυτούς οι εργοδότες τους, όσων δεν είναι πολιτικοί διωκόμενοι και κυρίως η διαμόρφωση μιας ποσόστωσης με βάση τις παραγωγικές δομές και ανάγκες της χώρας.
Μετανάστης δηλωμένος στις αρχές, ικανός να βρεθεί από τη δικαιοσύνη, ενταγμένος στην κοινωνία και με τις ίδιες παροχές με αυτές των Ελλήνων πολιτών, υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και φορέας προόδου της κοινωνίας.
Θα πει κάποιος σε αυτό το σύστημα τίποτα δεν φτιάχνεται, Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι. Ποιο σύστημα ποιοι Έλληνες ποιοι ξένοι ποιοι εργάτες ποια ενότητα σε ποια χώρα με ποια δικαιοσύνη;
Δεν γίνεται επιμέρους αντιμετώπιση των ζητημάτων χρειάζεται:
Νέα χάρτα κοινωνικού συμφώνου από ανεξάρτητη επιτροπή για την αλλαγή της λειτουργίας της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτείας,
Δικλείδες ελέγχου κοινωνικού και απολογίας των πολιτικών διαχειριστών – κυβερνόντες,
Ασφάλεια για όλους παντού και πάντα και δημοψήφισμα για όλα τα άνω.
Αν δεν θέλουμε να έχουν διοίκηση οι ακραίες απολίτικες ομάδες μιας φετιχιστικής βίας μαζί με μια αστυνομία και δικαιοσύνη στην υπηρεσία της μαφίας της νύχτας και της οικονομικής ολιγαρχίας, αν δεν θέλουμε την αλληλοεξόντωση για την επιβίωση, αν δεν θέλουμε την σύμπραξη από τη μια μιας ετερόκλητης ένωσης δήθεν αναρχικών, κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, ψευδοπροοδευτικών οργανώσεων, και από την άλλη φασιστών και παρακρατικών με πολιτικά κόμματα – υπηρέτες της οικονομικής ολιγαρχίας, με lifestyle φορείς και ΜΜΕ υπό τη σκέπη μιας κεκαλυμμένης παρακρατικής υπόγειας ελιτ που συνδιοικεί με την οικονομική ολιγαρχία μέσα πλέον σε ένα πλαίσιο μιας ψευδεπίγραφης οικονομικής κρίσης και στρεβλώσεων μιας καθυστερημένης και υπανάπτυκτης καπιταλιστικής οικονομίας.
Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε σε αυτά που βλέπουμε σε χώρες της Αφρικής και της Ινδοκίνας με την ανέχεια τη διαφθορά και τον αλληλοσπαραγμό, τότε πρέπει να εγερθούμε όλοι και να δώσουμε τα χέρια σε μια πλατιά συμφωνία αλλαγής άρδην σε όλα. Ειδάλλως μέσα στις γαλέρες της ζωής μας επίκειται αλληλοσφαγή και τα γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε θα συνεχιστούν μέχρι να γίνουν καθημερινότητα να αφομοιωθούν από το σύστημα και να δοθούν ως μέσο και τρόπος ζωής. Ας αναρωτηθεί ο καθένας αν θέλει να έχει ζωή ελεύθερη και ασφαλή.
Και ναι δικαιοσύνη χρειαζόμαστε ανθρώπινη και παιδεία δικαίου από όλους για όλους και τον καθένα, όχι όμως μια στείρα νομοθεσία και δικαιοσύνη μόνο για τους μισθούς των δικαστών και για τα παραθυράκια της ανομίας στο αλισβερίσι του κέρδους και της επιβίωσης.
Και ναι δεν μπορούν να ζήσουν όλοι οι μετανάστες εδώ ούτε με τον τρόπο που ζουν ήδη και αυτή είναι μια πρόταση που δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια μιας υφέρπουσας φασίζουσας και συντηρητικής νοοτροπίας και στους εκφραστές της που ανθίζει σιγά σιγά.
Και ναι η ελίτ του πλανήτη με τις πολυεθνικές της ετοιμάζεται για την επιστροφή στον Μεσαίωνα με εξαθλίωση συνεχείς κρίσεις και πολέμους διακρατικούς και κοινωνικούς εντός κάθε κράτους.
Με λογική, ανθρωπιά και σύνεση ας πάρουμε όλοι θέση με επανανοηματοδότηση των θεσμών μας και εμφύσηση του δικαίου και της ανθρωπιάς, αλλιώς ας ετοιμαστούμε για άγριο κουπί.

Σταύρος Τασιόπουλος
επί πτυχίω Νομικής Κομοτηνής,
κάτοικος Αιγάλεω – Δυτική Αθήνα
st.tasiopoulos@gmail.com
*με αφορμή τα γεγονότα της 2ης εβδομάδος του Μαΐου 2011 στην Αθήνα