Δράκοι χωρίς δόντια και κράτος που … τους θέλει κ#λος του!!!

Δεν μπορώ να καταλάβω πως, ως κοινωνία, δεν ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΜΕ την κυβέρνηση να ψηφίσει έναν απλό νόμο που να λέει ότι όποιος ασελγεί σεξουαλικά σε βάρος παιδιών θα… ελαφρύνεται από τη μιζέρια του με συνοπτικότατες διαδικασίες!
Έχετε ξανακούσει εσείς πιο απλό, κατανοητό και αιτιολογημένο concept; Εγώ… όχι!
Διαβάζοντας τις εφημερίδες αυτές τις μέρες ενημερώνομαι (θέλοντας και μη) για την υπόθεση παιδόφιλου που ασελγούσε στα παιδιά της κατασκήνωσης. Και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει ΝΑ ΖΑΛΙΖΟΥΜΕ Τ’ @ΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ με το… φαφούτη «δράκο» και να μην του κάνουμε μια ενεσούλα και να πάει στην ευχή της δεν-ξέρω-γω-ποιανής!
Κάααθεται το κράτος και κοιτάει. Κι η τηλεόραση και οι εφημερίδες και το ράδιο τον κάνουν… «Τόλμη και Γοητεία» (κι ας είναι και φαφούτης). Και το κράτος κοιτάει;;; Και αν τσατιστεί ο μπαμπάς του μικρού στο οποίο επιτέθηκε ο «δράκος» και του μπουμπουνίξει καμιά 45άρα, θα τον κλείσει και μέσα;;;
Τώρα… αυτό λέγεται κράτος; Ή μήπως… ΚΙΝΑΙΔΟΣ, που ΤΑ ΘΕΛΕΙ Ο Κ#ΛΟΣ ΤΟΥ;;; Κι αν ναι, καλώς να ορίσει. Αλλά ας μην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια – ούτε το παιδάκι ούτε ο μπαμπάς του έχουν τα ίδια γούστα με την ελληνική πολιτεία! Τουλάχιστον από τα διαφαινόμενα. Αλλά τα γούστα αυτά συνήθως είναι… ξεφωνημένα, και δεν κρύβονται…
Οπότε, κυρίες μου (ο Θεός να σας κάνει), νομοθέτες, δικαστές, και λοιπές, ή κάνετε εσείς κανά… εμβόλιο στο «δράκο», ή αφήνετε το μπαμπά του παιδιού να τον… εμβολίσει! Και ΜΟΚΟ!!!
Γιατί, νομίζω, ότι όταν ακούμε τέτοια, ο περισσότερος κόσμος από τους 11 εκατομμύρια νοματαίους που ζουν σε αυτήν τη χώρα (συν τους μετανάστες), έχει την ίδια άποψη με μένα. ΚΑΝΕΙΣ δεν θέλει να παρακολουθεί τα παιδιά του σαν όρνιο, μπας και τους επιτεθεί κανένας που δεν «μπορεί» ούτε με γυναίκα, ούτε με άντρα, ούτε με… γερανό. Και κανένα παιδί δεν πρέπει να κοιτάει συνεχώς πάνω από τον ώμο του, μπας και δει κανά δράκο (με μεγάλη γλώσσα και μικρή… ουρά).
Εμβολιάκι, κύριοι. Εμβολιάκι. Κι όχι ένα. Τρία! Για να πάθει ο «δράκος»… ανοσία και να συνέλθετε κι εσείς απ’ την… ανοησία! Τρία: λίγο sodium thiopental, κομματάκι pancuronium κι όσο-δαγκώνει-ο-φαφούτης potassium chloride … και σε καλή μεριά!
Τι ζόρι τραβάμε και δεν μπορούμε να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ να προστατέψουμε (όσο γίνεται) τη ζωή και την υγεία των παιδιών μας; Και ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΕΜΑΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ (όσοι από μας είναι πρόθυμοι και ικανοί); Και μιλάω για ΟΛΑ τα παιδιά – τα δικά μας ΚΑΙ των άλλων. Γιατί, πιστέψτε με, αν δω κάτι «περίεργο» να συμβαίνει με έναν ενήλικα κι ένα παιδί, επεμβαίνω.
Το ‘χω κάνει πάνω από μία φορά, στην Αθήνα. Αλλά, όταν έχω τρίτεκνο φίλο που μου λέει ότι άγνωστος του πήρε το ένα από τα τρία παιδιά και τον «έπιασε» την τελευταία στιγμή πριν χάσει το παιδί του, την ώρα που περνούσε το δρόμο για να φύγει για να το πάει –υποτίθεται– στο μπαμπά του, απ’ την… απέναντι μεριά από εκεί που ήταν αυτός (κι από ‘κει που πήρε το παιδί, άλλωστε)… καταλαβαίνετε ότι προτιμώ να γίνω αδιάκριτος, αγενής, ή ακόμη και βίαιος, παρά να μη μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ διερωτώμενος αν κάποιος μπαμπάς αγωνιά γιατί εγώ απλά προσπέρασα κάτι που μου φάνηκε περίεργο.
Και μπορεί η περιέργεια να σκότωσε τη γάτα, αλλά ουδεμία σχέση είχαν οι δεξιότητες αυτής της γάτας με τις δικές μου. Οπότε, θα συνεχίσω το βιολί μου ακατάβλητος κι όποιον πάρει ο χάρος (μαζί κι εμένα, άμα λάχει)…
Θα πρέπει το κράτος να κοιτάξει προς το Texas για τα πρότυπά του, αντί να κοιτάζει τις… κουτσομπολίστικες ελληνικές εκπομπές. Γιατί, στην κοινωνία, τα πρότυπα που ΠΡΕΠΕΙ να δημιουργούμε (για να τη σώσουμε), και ΑΣΧΕΤΩΣ ΑΝ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ, πρόσκεινται στον John Wayne, κι όχι στον… Βoy George.
Κι αν συνεχίσουμε να τραβάμε προς την κατεύθυνση του δεύτερου, κάποια στιγμή θα επαναστατήσουν οι πρώτοι. Μαντεύετε το αποτέλεσμα;
Σίγουρα πάντως… ΔΕΝ θα το δείξει η τηλεόραση!

Uli Chris