H φίλη Χαρά Δουλγεράκη, καταγγέλλει μέσα από το ιστολόγιο της την αστυνομία της Κομοτηνής, για «επίδειξη εξουσίας». Πώς εξευτελίζεται μια νομοταγής πολίτης, η οποία καταδικάστηκε ερήμην, χωρίς να έχει ιδέα. Διαβάστε τι γράφει:Τρίτη 4 Ιανουαρίου του 2011 και ώρα 6.30 με καλούν στο κινητό μου τηλέφωνο από την αστυνομία και με ενημερώνουν πως εκκρεμεί μια προσωπική μου υπόθεση και αν γίνεται να περάσω από τμήμα για τις περαιτέρω διευκρινήσεις. Όπως κάθε νομοταγής πολίτης με ήσυχη συνείδηση που δεν έχει διαπράξει κάποιο αδίκημα μέσα σε λίγα λεπτά παρουσιάστηκα στο αστυνομικό τμήμα Κομοτηνής.
Με ενημερώνουν πως εκκρεμεί εναντίον μου μια καταδικαστική απόφαση από το 2009, για παραχώρηση δικύκλου μοτοποδηλάτου σε κάποιον ''άγνωστων στοιχείων'' που δεν είχε στη κατοχή του άδεια κυκλοφορίας και πως έχω καταδικαστεί σε φυλάκιση 30 ημερών, ποινή εξαγοράσιμη με αντίτιμο 630€.
Μια απόφαση που ουδέποτε είχα πάρει στα χεριά μου αλλά ούτε τη κλήση για το δικαστήριο, ενώ το έγγραφο αναφέρει την διεύθυνση που κατοικώ ακόμα και σήμερα ,μου ανέφεραν πως καταδικαστικά ερήμην και η απόφαση τοιχοκολλήθηκε στο δήμο Κομοτηνής...(!!!)
Ζητώ να δω τον εισαγγελέα υπηρεσίας και μου απαντούν πως ο εισαγγελέας υπηρεσίας δεν υπάρχει..(;)
Και εφόσον με έχουν καλέσει απόγευμα και το δημόσιο ταμείο είναι κλειστό θα πρέπει να παραμείνω υπό κράτηση όλη νύχτα... Μάλλον υπό «φύλαξη» όπως μου είπαν.
Έτσι ξεκίνησε η φρικτή νύχτα.... Μέχρι να ενημερωθεί η μητέρα μου, μεταφέρομαι από τμήμα σε τμήμα ,ενώ ταυτόχρονα οι συγγενείς μου με ψάχνουν, καταλήγω στο κρατητήριο διπλανού δήμου, το κρατητήριο του δήμου Ιάσμου, λέγοντας μου πως όλα τα κρατητήρια ήταν γεμάτα.
Φτάνοντας εκεί αρνούμαι να μου κάνουν σωματικό έλεγχο ,εμφανίζεται μια γυναίκα αστυνομικός η όποια συνεχίζει τη διαδικασία και πλέον βρίσκομαι υπό κράτηση... Οι συγγενείς μου και οι φίλοι μου μετά από κάποια ώρα μαθαίνουν που βρίσκομαι... Με επισκέπτονται και δεν τους επιτρέπεται να με δουν ...Ούτε τους ενημερώνουν για πιο λόγο έχω συλληφθεί..
Άυπνη όλη νύχτα αναρωτιόμουν πως βρέθηκα στο κρατητήριο;
Γιατί δεν κλήθηκα στο δικαστήριο;
Γιατί ποτέ δεν με ενημέρωσαν για την απόφαση του δικαστηρίου ενώ η διεύθυνση μου δεν έχει αλλάξει;
Γιατί κλήθηκα από τον αστυνομικό υπηρεσίας το απόγευμα, ενώ θα μπορούσε να γίνει το πρωί με αποτέλεσμα να ταχτοποιηθεί άμεσα το θέμα και να μην υποβληθώ σε μια τέτοια διαδικασία;;;
Ποιο ήταν το τόσο σοβαρό παράπτωμα μου για να περάσω όλη αυτή τη εξευτελιστική διαδικασία;
Επόμενη μέρα το πρωί στις 8.30 η μητέρα μου πληρώνει στο δημόσιο ταμείο το αντίτιμο...
Μεταφέρεται το αποδεικτό στη εισαγγελία και στη ασφάλεια Κομοτηνής. Παρόλα αυτά έμενα συνεχίζουν να με ταλαιπωρούν, ζητούσα νερό επί δυο ώρες και δεν μου έφερναν γιατί δεν είχαν πλαστικό ποτήρι...(!!) Κρατούμε ακόμα με το σκεπτικό ότι δεν αρκεί η τηλεφωνική ενημέρωση αλλά πρέπει να γίνει η διαδικασία εγγράφως...
Στις 12 το μεσημέρι μεταφέρομαι από τμήμα Ιάσμου στο τμήμα Κομοτηνής και ενώ όλοι γνωρίζουν πως πλέον έχει πληρωθεί το αντίτιμο και πρέπει να αφεθώ ελεύθερη. Μου βάζουν χειροπέδες για να με μεταφέρουν στον εισαγγελέα (πρέπει να αναφέρω ότι περά από μπάτσους υπάρχουν και αστυνομικοί... Όπως ο αστυνομικός που με μετέφερε στο εισαγγελέα βάζοντας μου τις χειροπέδες... Μου ζητάει συγγνώμη και με ενημερώνει πως είναι εντολή από ανώτερους....).
Συνεχίζω να ταλαιπωρούμε μέχρι το απόγευμα και πλέον αφήνομαι ελεύθερη...
Πάντα θα πιστεύω πως υπάρχουν καλοί αστυνομικοί... Αλλά με αυτή την προσωπική ιστορία, μου απέδειξαν περίτρανα πως δυστυχώς είναι λίγοι... Υπερβάλλων ζήλος για το επάγγελμα τους η επίδειξη δύναμης και εξουσίας; Τα συμπεράσματα δικά σας...
Θα επανέρθω με περισσότερα στοιχεία γιατί ακόμα δεν μου έχουν δώσει στα χεριά μου τη δικογραφία και όλα τα έγραφα θα αναρτηθούν από το blog ,επίσης θα δοθούν στη δημοσιότητα.
Το θέμα σαφώς θα έχει συνέχεια και θα εξαντλήσω κάθε νόμιμο δικαίωμα για να μάθω επιτέλους για ποιο λόγο υπέστη όλη αυτή τη διαδικασία. Ευχαριστώ το δικηγορικό σύλλογο για το ενδιαφέρον που επέδειξε, τους δημοσιογράφους της Κομοτηνής που έδωσαν το θέμα στη δημοσιότητα.. Επίσης τους φίλους μου που ήταν όλο το βράδυ έξω από το κρατητήριο για ηθική συμπαράσταση και αυτούς που όλο το βράδυ τηλεφωνούσαν για να βοηθήσουν με οποίο τρόπο μπορούσαν.
Ο Σωκράτης έλεγε πως το έσχατο όριο της αδικίας είναι να νομίζεις δίκαιο εκείνο που δεν είναι.
Ονομάζομαι Χαρά Δουλγεράκη και μένω Αίνειου 1. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο και γράμματα γνωρίζω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Piazza del Popolo δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.