Η βλακεία δεν πάει στα βουνά, Νο3: Η επιβεβαίωση της ανοησίας ως ιδίον γνώρισμα των πολιτικών

Πέραν του ότι βλέπαμε έως τώρα την Ελλάδα να αμείβει τους εργαζομένους για την επιλογή της… ασφάλειας και να τους τιμωρεί για το ρίσκο (ανάποδα με ότι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και –κυρίως– στον κόσμο της ΛΟΓΙΚΗΣ), δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για καλύτερες αμοιβές στο ασφαλές δημόσιο από ότι στον ριψοκίνδυνο και απαιτητικότερο (σε εργασία και ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ) ιδιωτικό τομέα, τώρα βλέπουμε ότι η συγκεκριμένη βλακώδης νοοτροπία επικρατεί ακόμη.
Γιατί, πως άλλως να εξηγήσουμε την ανοησία του υπουργού εργασίας όταν, αντί να πει «απολύστε ευκολότερα, αλλά θα σας κοστίσει περισσότερο» λέει το ακριβώς αντίθετο, ήτοι «απολύστε ευκολότερα και… φθηνότερα»!!! Ω, της κοτσαναδούρας!!! Τι ‘ν’ τούτος, ωρέ, ο… βαρκογεννημένος; Ή… «πόσα θες να μας τρελλάνεις, κύριος»;
Αν υπήρχε δε και κανείς που είχε την ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ υποψία ότι ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΑΣ, τώρα κι αυτός δεν την έχει πλέον. Εκτός κι αν ανήκει στην ίδια συνωμοταξία με τον Υπουργό Εργασίας. Ο οποίος κλήθηκε να λύσει τον –ομολογουμένως– δυσκολότατο γρίφο του ασφαλιστικού και αποδεικνύεται ότι του δώσανε να δαγκώσει περισσότερο από ότι μπορεί να μασήσει και μάλιστα πριν καν ασχοληθεί με το δύσκολο πρόβλημα που καλείται να λύσει. Γιατί, η κοτσάνα που «ουρανοκατέβασε», ουδεμία σχέση έχει με το ασφαλιστικό.
«Ποιο θα ήταν το σωστό και λογικό;», θα μου πείτε… «Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;», θα σας απαντήσω… Το σωστό θα ήταν να πει: απολύστε περισσότερο αν νομίζετε ότι μακροπρόθεσμα θα σας κάνει ανταγωνιστικότερους, αλλά θα αποζημιώσετε Κ-Α-Λ-Α αυτούς που θα διώξετε. Οπότε, το σκέφτεστε ξανά, και ενεργείτε ανάλογα με το πόση αυτοπεποίθηση έχετε στην επιχειρηματική σας κρίση. Έτσι, μοιράζονται αμοιβές και ρίσκα στη σχέση εργοδότη-εργαζομένου με δικαιότερο τρόπο: «Διπλό αριθμό θα απολύσεις; Διπλή αποζημίωση θα καταβάλεις! Κι αν ακόμη πιστεύεις ότι μελλοντικά θα έχεις κέρδη από αυτό, βουρ-στον-πατσά! Αν όχι, λούφα στη γωνιά και ξαναματασκέψου το. Γιατί μπορεί να είσαι σίγουρος από τη μία, και να μην ξέρεις τι σου γίνεται από την άλλη. Άιντε πάλεψ’ το λιγαδάκι ακόμα…». ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΗ, κύριε Υπουργέ. Και σ’ αυτήν ήμουν η «κορυφή» τριών πανεπιστημίων, απ’ τα οποία ούτε η… σκέψη σου πέρασε απ’ έξω! Ξέρω τι σου λέω… Κι έχω και μάρτυρες.
Ακόμη νόμο δεν έκανε ο Υπουργός. Καλά θα κάνει, λοιπόν, ν’ αφήσει στην άκρη τον… ύποπτο καπνό που φουμάρει όσο είναι νωρίς, και να πάει κι αυτός βόλτα στη γωνιά του να το ματαξανασκευτεί το πράμα. Το απαιτούν οι περιστάσεις, οι οποίες είναι αυτές που καθορίζουν τη δράση όλων, ακόμη και της περίφημης… τρόικας: του τρίτου του μακρύτερου Dominique και των δύο… μπαλλακίων, Jean Claude (θα ‘θελα να ‘μουν Van Damme) και Manuel(λας).
Άιντε καλέ μου άνθρωπε. Γιατί αν πελαγώνεις στα ΕΥΚΟΛΑ, τι θα κάνεις στα δύσκολα; Και, ότι κι αν κάνεις, ποιόν θα πείσεις ότι χτυπάς καλά το fault, όταν τα σκάτωσες στα penalties;

Uli Chris
(ΣΤΓ: Τα δύο άλλα… δοκίμια της σειράς, γράφτηκαν επί των άνευ έργων ημερών της Νουδίας. Το παρόν αναφέρεται στα έργα και ημέρες της σημερινής Κυβέρνησης.)