20.6.09

Χωρίς το πείσμα και τη λάμψη της Μελίνας Μερκούρη, δεν θα υπήρχε Μουσείο της Ακρόπολης

Η πρώτη που έκανε όνειρο ζωής και πίστεψε με πάθος τη δημιουργία του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, υπηρετώντας με πείσμα και αφοσίωση αυτό το σκοπό, που ήταν στενά συνδεδεμένος με την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, ήταν η αλησμόνητη Μελίνα Μερκούρη.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός και βαθιά ριζωμένο σε όλες τις συνειδήσεις, πως χωρίς την Μελίνα δεν θα φτάναμε σήμερα στα εγκαίνια του Μουσείου, όσο κι αν μερικοί τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία και να διαγράψουν την προσφορά της. Χάρη στο πείσμα και την επιμονή της Μελίνας, το όνειρο της αγκαλιάστηκε απ’ όλους τους Έλληνες και με το διεθνές κύρος και την λάμψη της, κατόρθωσε να κάνει το θέμα των γλυπτών και του Μουσείου, παγκόσμιο!
Το 1988 άρχισε τις απαλλοτριώσεις στην περιοχή και ένα χρόνο αργότερα προκήρυξε τον πρώτο διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το Μουσείο της Ακρόπολης. Το 1993, όταν επανήλθε το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση και η Μελίνα στο υπουργείο Πολιτισμού, το θέμα του Μουσείου ήταν στις προτεραιότητες της. Μετά από πολλές περιπέτειες και καθυστερήσεις και την ανασκαφή που προηγήθηκε στον χώρο, ο θεμέλιος λίθος του Μουσείου τέθηκε το 2003.
Το βίντεο είναι ένα μικρό αφιέρωμα στην προσφορά της Μελίνας Μερκούρη στους αγώνες της για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα!...

2 σχόλια:

  1. ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΓΑΠΩ.
    Της Μελίνας Μερκούρη, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Αντώνη Τρίτση, του Γιώργου Γεννηματά, του Χαρίλαου Φλωράκη, του Αλαβάνου, του Γλέζου, του Ανδρόνικου, του Κούν, του Τσαρούχη, του Χόρν, του Σπαθάρη του Τσιτσάνη του Θ. Μικρούτσικου, του Καζαντζίδη, και τόσων άλλων επιφανών δημοκρατών Ελλήνων που έγραψαν ιστορία στη πολιτική και στον πολιτισμό.
    Για τους σύγχρονους-σύγχρονους:
    «Δεν έχω μάτια να σε δω καρδιά να σου μιλήσω πέσαν τα χέρια μου νεκρά και πώς να σε κρατήσω. Ο ουρανός φεύγει βαρύς τα όνειρά μου παίρνει» ... Σ. Κουγιουμτζής

    Αγαπάω την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει και όποιος:
    «δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει….και αρνούμαι να την ανταλλάξω με τα ξεπουλημένα μπορντέλα που προτείνουν μερικοί για πατρίδα».
    Δ. Σαββόπουλος

    Αγαπάω την μιζέρια, την κακομοιριά και την μούχλα της Ελληνικής πραγματικότητας, που μπορεί να μετατραπεί ως δια μαγείας σε μεταξωτή, ανθρώπινη και κυριλέ όπως σήμερα με τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, γιατί έχει σαν βάση στο σκληρό της δίσκο ένα πανανθρώπινο πολιτισμό που έρχεται από μακριά. Από πολύ μακριά. Μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.
    Αυτό που αγαπάω αισθάνομαι ότι βαστάει γερά, σε γερά θεμέλια. Δεν είμαι μόνος, άσχετα αν δεν έχουμε μετρηθεί ακόμα όλοι αυτοί που λατρεύουμε αυτή τη χώρα. Κάτι που είναι εύκολο αυτές τις εποχές όταν τα πληκτρολόγια πάρουν φωτιά, αλλά ακόμα και αν ούτε αυτά είναι αρκετά υπάρχει και ο δρόμος, που ως γνωστόν γράφει τη δική του ιστορία. Παραδοξολογίες, παλιμπαιδισμοί και συναισθηματηλίκια θα μου πείτε.
    Ίσως, αλλά για μία τέτοια γκόμενα σαν την Ελλάδα δεν αρκεί να ακούς τον Ρασούλη, που κουβαλάει τα δικά του πολλά κιλά τρέλας να τραγουδάει «Αχ, Ελλάδα σ’ αγαπώ»…Θες και συ καμιά φορά να της εξομολογηθείς τον ερωτά σου. Να της πεις ένα σ’ αγαπώ με το δικό σου τρόπο…Άχ Ελλάδα σ’ αγαπώ!!!!!!
    Penche

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΧ ΕΛΛΑΔΑ Σ'ΑΓΑΠΏ
    (Μανώλης Ρασούλης)

    AH, GREECE, I LOVE YOU !
    (by Manolis Rasoulis)

    Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
    και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
    εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
    -σάμπως φταις κι εσύ καημένη-
    και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά

    Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
    και βαθιά σ' ευχαριστώ
    γιατί μ' έμαθες και ξέρω
    ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
    να πεθαίνω όπου πατώ
    και να μην σε υποφέρω

    Αχ Ελλάδα θα στο πω
    πριν λαλήσεις πετεινό
    δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
    μ' εκβιάζεις μου κολλάς
    σαν το νόθο με πετάς
    μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

    Η πιο γλυκιά πατρίδα
    είναι η καρδιά
    Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
    που τ' άγια χώματα της
    πόνος και χαρά

    Κάθε ένας είναι ένας
    που σύνορο πονά
    κι εγώ είμαι ένας κανένας
    που σας σεργιανά

    Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
    και βαθιά σ' ευχαριστώ
    γιατί μ' έμαθες και ξέρω
    ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
    να πεθαίνω όπου πατώ
    και να μην σε υποφέρω

    Αχ Ελλάδα θα στο πω
    πριν λαλήσεις πετεινό
    δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
    μ' εκβιάζεις μου κολλάς
    σαν το νόθο με πετάς
    μα κι απάνω μου κρεμιέσαι.
    Penche

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η Piazza del Popolo δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.