Δεν μπορώ να πω ότι είμαι οικολόγος. Ποτέ δεν ήμουν. Για την ακρίβεια, όχι μόνον δεν είμαι οικολόγος, αλλά είμαι περισσότερο σαν το Bruce Willis στο Armageddon, που έπαιζε golf στη σχεδία πετρελαίου πετώντας τις μπάλες στα κεφάλια των ανθρώπων της Greenpeace που είχαν αγκυροβολήσει με πλοιάριο απέναντί της για διαμαρτυρία. Όταν αρχίσει ένας οικολόγος να μου μιλά οικολογικά, θα δείτε ότι η πρώτη μου αντίδραση έχει να κάνει με έντονη φαγούρα και ξύσιμο χαμηλά στο υπογάστριο και –λυπάμαι αλλά– είναι ενστικτώδης κίνηση και η άτιμη η φαγούρα δεν λαμβάνει καν υπ’ όψη γυναίκες και παιδιά που τυχόν είναι παρόντες. Άρα, εκτός από…ανοικολόγητος, είμαι κι άξεστος κι αγροίκος. Ωραία! Το βγάλαμε κι αυτό απ’ τη μέση… Βρε την έρμη τη γυναίκα μου και το γιό μου (προσεχώς «του γιούς»), να λέτε.
Αλλά, το ότι δεν είμαι οικολόγος, δεν σημαίνει ότι είμαι και βλάκας! Γιατί, πολλές φορές, κάποιος που θεωρεί βλάκα κάποιον που κάνει ένα πράγμα με το οποίο ο πρώτος διαφωνεί, γίνεται…πανίβλακας κάνοντας ακριβώς το αντίθετο, μόνον και μόνον από αντίδραση! Δηλαδή, φερ’ ειπείν, λέει: «Άσπρο εσύ; Μαύρο εγώ! Τώρα θα σου δείξω!». Το οποίο όμως – οι πιο οξυδερκείς από σας έχουν ήδη ψυλλιαστεί ότι – είναι ταυτόσημο (Όχι απλά συνώνυμο! Ταυτόσημο!!!) με το «Νομίζεις ότι είσαι αρκετά βλάκας; Εγώ είμαι ο…Πρίγκιψ της Βλακεντίας! Θα σου δείξω εγώ!!!».
Και ενώ οι διαφωνούντες βλακέντιοι, προφανώς εκνευρισμένοι, σταματούν να διαβάζουν το κείμενο κάπου εδώ, οι άλλοι συνεχίζετε ακάθεκτοι:
Είναι μερικές περιοχές που είναι βιομηχανικές και έχουν υποδομές οι οποίες υποστηρίζουν ορισμένες λειτουργίες. Έχουν, δηλαδή, ληφθεί εκ των προτέρων – κατά την κατασκευή τους – υπ’ όψη κάποια περιβαλλοντικά ζητήματα, με αποτέλεσμα να μην ακολουθούν τη φιλοσοφία του «μπάτε-σκύλοι-κι-αλέστε-το-περιβάλλον». Είναι επίσης περιοχές που είναι απλά…άξιες της τύχης των ανθρώπων τους, οι οποίοι ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι ορίζουν τις τύχες τους. Περιοχές, δηλαδή, που τις έχουν φτάσει σε τέτοια κατάντια, για τις οποίες λες: «καλύτερα-άλλη-μία-πηγή-ρύπων-εδώ-παρά-σ’-ένα-άλλο-καθαρό-μέρος». Και…σωστά τα λες! (Ορίστε, μανταλάκι…)
Κανείς δεν θα γκρινιάξει αν θελήσει κάποιος να κάνει ένα ωραίο περίπτερο (όπως αυτό στις Καγκέλες) στη θάλασσα, αρκεί να μην είναι «έκτρωμα» και να μην κλείσει την παραλία. Κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί αν κάποιος θελήσει να φτιάξει μια αιολική μονάδα στην κορυφή ενός έρμου, καραφλού και ανεμοδαρμένου βουνού. Και κανείς δεν ξεσηκώνεται όταν μια νέα βιομηχανία «ανοίγει» στη ΒΙ.ΠΕ. (εκτός αυτών που χρειάζονται ειδικές υποδομές – π.χ. φαρμακοβιομηχανία – και όταν αυτές δεν υπάρχουν). Αλλά όταν, σε μια περιοχή που ως εχθές ήταν αγρός, θέλεις να πραγματοποιήσεις οιαδήποτε εργασία που έχει έστω και έμμεση σχέση με το περιβάλλον και ξέρεις ότι από τη μία οι απαιτούμενες υποδομές είναι τεράστιες και από την άλλη αυτός που θέλει να κάνει δουλειά βιάζεται, ΟΣΑ εχέγγυα και να έχεις είσαι ΔΙΚΑΙΩΣ δύσπιστος – ασχέτως προθέσεων του επιχειρηματία – ότι θα ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα. Κι επειδή η γυναίκα του αρχηγού δεν πρέπει μόνο να μην είναι τραβέστω, αλλά να ΜΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ κιόλας…εδώ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕΣ! Και ΟΡΘΩΣ την πάτησες…
Κι επειδή…όσον αφορά τη δική μας περιοχή, έχουμε και…ιστορία αδερφίστικων υποσχέσεων (απ’ αυτές που δεν τηρούνται)…κι όταν ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν μέσα 5-6 «αδερφές» εσύ ενστικτωδώς περιμένεις ότι και ο επόμενος που θα μπει θα είναι επίσης «τοιούτος»…και το βάρος της απόδειξης του εναντίου πέφτει στους ώμους του νεοεισερχόμενου, ο οποίος είναι πλέον ΑΥΤΟΣ που πρέπει να αποδείξει, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι «δεν είναι ελέφαντας»…θα πρέπει να μας προσέχουν οι ενδιαφερόμενοι, εμάς τους άξεστους χωρικούς! Γιατί, με τα «μπουμπουνητά» που πέφτουν κατά καιρούς σε διάφορα μέρη της Ελλάδας για ΠΟΛΥ λιγότερα και ακόμη και σε περιπτώσεις που το δίκαιο ΔΕΝ είναι με το μέρος του…«μπουμπουνοκέφαλου» (π.χ. Ζωνιανά), φανταστείτε τι θα γίνει αν κάποιοι έχουν πραγματικά δίκαιο και προσπαθήσεις να τους «ρίξεις». Όχι τίποτε άλλο, αλλά και τα πρωτοπαλίκαρά σου θα καταλάβουν σιγά-σιγά ότι τους στέλνεις σε…αποστολή αυτοκτονίας, ως άλλους (απρόθυμους) καμικάζι, και θα προτιμούν να σου λένε «ΠΡΙΤΣ!», με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους, παρά να σου κάνουν τη δουλειά σου για να ξελασπώσεις εσύ και να μπουν αυτοί…δυο μέτρα μες στη λάσπη! Και, σιγά-σιγά, θα έχεις δημιουργήσει ο ίδιος μια κατάσταση στην οποία θα πρέπει να κάνεις όλες τις δουλειές σου μόνος σου…και ΟΥΤΕ ΨΥΛΛΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΣΟΥ!
Κι επειδή μπορεί να ΜΗΝ είμαστε οικολόγοι, αλλά δεν είμαστε ΟΥΤΕ βλάκες, καλά θα κάνουν αυτοί που απαντούν «παρών» στον έναν ή τον άλλον χαρακτηρισμό να ξυπνήσουν και να συγκλίνουν προς τα μέσα πριν…πέσουν έξω! Γιατί, εκτός των ορίων, είναι το...πεδίο βολής αυτών «εντός-των-ορίων». Και γιατί, όταν η σφαίρα φτάσει στη θαλάμη (γνωμικό Uli Chris, ρεαλιστική εκδοχή της καθομιλουμένης: «όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι»), δεν θέλεις να βρίσκεσαι στα δύο «άκρα», αλλά στο – συντριπτικά πολυπληθέστερο – «μέσο».
Είναι έτσι, ή είναι έτσι;
Uli Chris
Αλλά, το ότι δεν είμαι οικολόγος, δεν σημαίνει ότι είμαι και βλάκας! Γιατί, πολλές φορές, κάποιος που θεωρεί βλάκα κάποιον που κάνει ένα πράγμα με το οποίο ο πρώτος διαφωνεί, γίνεται…πανίβλακας κάνοντας ακριβώς το αντίθετο, μόνον και μόνον από αντίδραση! Δηλαδή, φερ’ ειπείν, λέει: «Άσπρο εσύ; Μαύρο εγώ! Τώρα θα σου δείξω!». Το οποίο όμως – οι πιο οξυδερκείς από σας έχουν ήδη ψυλλιαστεί ότι – είναι ταυτόσημο (Όχι απλά συνώνυμο! Ταυτόσημο!!!) με το «Νομίζεις ότι είσαι αρκετά βλάκας; Εγώ είμαι ο…Πρίγκιψ της Βλακεντίας! Θα σου δείξω εγώ!!!».
Και ενώ οι διαφωνούντες βλακέντιοι, προφανώς εκνευρισμένοι, σταματούν να διαβάζουν το κείμενο κάπου εδώ, οι άλλοι συνεχίζετε ακάθεκτοι:
Είναι μερικές περιοχές που είναι βιομηχανικές και έχουν υποδομές οι οποίες υποστηρίζουν ορισμένες λειτουργίες. Έχουν, δηλαδή, ληφθεί εκ των προτέρων – κατά την κατασκευή τους – υπ’ όψη κάποια περιβαλλοντικά ζητήματα, με αποτέλεσμα να μην ακολουθούν τη φιλοσοφία του «μπάτε-σκύλοι-κι-αλέστε-το-περιβάλλον». Είναι επίσης περιοχές που είναι απλά…άξιες της τύχης των ανθρώπων τους, οι οποίοι ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι ορίζουν τις τύχες τους. Περιοχές, δηλαδή, που τις έχουν φτάσει σε τέτοια κατάντια, για τις οποίες λες: «καλύτερα-άλλη-μία-πηγή-ρύπων-εδώ-παρά-σ’-ένα-άλλο-καθαρό-μέρος». Και…σωστά τα λες! (Ορίστε, μανταλάκι…)
Κανείς δεν θα γκρινιάξει αν θελήσει κάποιος να κάνει ένα ωραίο περίπτερο (όπως αυτό στις Καγκέλες) στη θάλασσα, αρκεί να μην είναι «έκτρωμα» και να μην κλείσει την παραλία. Κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί αν κάποιος θελήσει να φτιάξει μια αιολική μονάδα στην κορυφή ενός έρμου, καραφλού και ανεμοδαρμένου βουνού. Και κανείς δεν ξεσηκώνεται όταν μια νέα βιομηχανία «ανοίγει» στη ΒΙ.ΠΕ. (εκτός αυτών που χρειάζονται ειδικές υποδομές – π.χ. φαρμακοβιομηχανία – και όταν αυτές δεν υπάρχουν). Αλλά όταν, σε μια περιοχή που ως εχθές ήταν αγρός, θέλεις να πραγματοποιήσεις οιαδήποτε εργασία που έχει έστω και έμμεση σχέση με το περιβάλλον και ξέρεις ότι από τη μία οι απαιτούμενες υποδομές είναι τεράστιες και από την άλλη αυτός που θέλει να κάνει δουλειά βιάζεται, ΟΣΑ εχέγγυα και να έχεις είσαι ΔΙΚΑΙΩΣ δύσπιστος – ασχέτως προθέσεων του επιχειρηματία – ότι θα ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα. Κι επειδή η γυναίκα του αρχηγού δεν πρέπει μόνο να μην είναι τραβέστω, αλλά να ΜΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ κιόλας…εδώ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕΣ! Και ΟΡΘΩΣ την πάτησες…
Κι επειδή…όσον αφορά τη δική μας περιοχή, έχουμε και…ιστορία αδερφίστικων υποσχέσεων (απ’ αυτές που δεν τηρούνται)…κι όταν ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν μέσα 5-6 «αδερφές» εσύ ενστικτωδώς περιμένεις ότι και ο επόμενος που θα μπει θα είναι επίσης «τοιούτος»…και το βάρος της απόδειξης του εναντίου πέφτει στους ώμους του νεοεισερχόμενου, ο οποίος είναι πλέον ΑΥΤΟΣ που πρέπει να αποδείξει, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι «δεν είναι ελέφαντας»…θα πρέπει να μας προσέχουν οι ενδιαφερόμενοι, εμάς τους άξεστους χωρικούς! Γιατί, με τα «μπουμπουνητά» που πέφτουν κατά καιρούς σε διάφορα μέρη της Ελλάδας για ΠΟΛΥ λιγότερα και ακόμη και σε περιπτώσεις που το δίκαιο ΔΕΝ είναι με το μέρος του…«μπουμπουνοκέφαλου» (π.χ. Ζωνιανά), φανταστείτε τι θα γίνει αν κάποιοι έχουν πραγματικά δίκαιο και προσπαθήσεις να τους «ρίξεις». Όχι τίποτε άλλο, αλλά και τα πρωτοπαλίκαρά σου θα καταλάβουν σιγά-σιγά ότι τους στέλνεις σε…αποστολή αυτοκτονίας, ως άλλους (απρόθυμους) καμικάζι, και θα προτιμούν να σου λένε «ΠΡΙΤΣ!», με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους, παρά να σου κάνουν τη δουλειά σου για να ξελασπώσεις εσύ και να μπουν αυτοί…δυο μέτρα μες στη λάσπη! Και, σιγά-σιγά, θα έχεις δημιουργήσει ο ίδιος μια κατάσταση στην οποία θα πρέπει να κάνεις όλες τις δουλειές σου μόνος σου…και ΟΥΤΕ ΨΥΛΛΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΣΟΥ!
Κι επειδή μπορεί να ΜΗΝ είμαστε οικολόγοι, αλλά δεν είμαστε ΟΥΤΕ βλάκες, καλά θα κάνουν αυτοί που απαντούν «παρών» στον έναν ή τον άλλον χαρακτηρισμό να ξυπνήσουν και να συγκλίνουν προς τα μέσα πριν…πέσουν έξω! Γιατί, εκτός των ορίων, είναι το...πεδίο βολής αυτών «εντός-των-ορίων». Και γιατί, όταν η σφαίρα φτάσει στη θαλάμη (γνωμικό Uli Chris, ρεαλιστική εκδοχή της καθομιλουμένης: «όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι»), δεν θέλεις να βρίσκεσαι στα δύο «άκρα», αλλά στο – συντριπτικά πολυπληθέστερο – «μέσο».
Είναι έτσι, ή είναι έτσι;
Uli Chris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Piazza del Popolo δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.