Εθνάρχης!

Το Ελληνικό Έθνος πέρασε πολλά. Δόξες, κατοχές, επαναστάσεις…Για κάποια χρόνια, μάλιστα, κάποιοι κατάφεραν να το κάνουν Κράτος! Αλλά τώρα που περνάει, για πρώτη φορά, κρίση και ως Έθνος (αυτή τη στοιχειώδη μορφή συνοχής) είναι μάλλον καιρός να κάνουμε έναν απολογισμό – μια ανασκόπηση. Και θα την κάνουμε με δόκιμους όρους, ώστε να την καταλάβουν όλοι: από το Κολωνάκι μέχρι τα Μετέωρα, από το Πανόραμα μέχρι τα Ζωνιανά, από το Πόρτο Καρράς μέχρι το Κάτω Νευροκόπι, από τη Μύκονο μέχρι τα Ίμια κι από το Κεφαλάρι μέχρι τη…Ρηγίλλης! Όλοι πρέπει να γίνουν κοινωνοί: από τους διαστημόβλαχους στα σαλόνια, μέχρι τους τσοπαναραίους στο μαντρί!
Κάποτε, στα παλιά χρόνια, ήρθαν εδώ ένα μάτσο έθνη και αποίκησαν τη γη μας. Καλά ως εδώ, μέχρι που άρχισε ο αχταρμάς! Άρχισαν οι Σπαρτιάτες να σφάζουν και να βιάζουν τους Αθηναίους, για να τους πάρουν την Αθήνα. Άρχισαν οι Μακεδόνες να σφάζουν και να βιάζουν τους Αθηναίους, για να τους πάρουν την Αθήνα. Και καλά όλοι κάνανε το κομμάτι τους με τους Αθηναίους, αλλά οι Αθηναίοι ήταν λίγοι, και οι σηκωμάρες πολλές! Οπότε, οι μεν Σπαρτιάτες, όταν τους σώνονταν οι Αθηναίοι, άρχιζαν τις…αλλαξαγάπες, γιατί δεν είχαν στόλο να πάνε να ξεκατινιάσουν τους Αφρικανούς, φερ’ ειπείν. Οι Μακεδόνες, από την άλλη, δεν είχαν μεν στόλο, αλλά είχαν προσβάσεις από γης. Έτσι, όταν χόρταιναν Αθηναϊκό «βερίκοκο», παίρνανε των οματιών τους και τραβούσαν καμιά εκστρατεία μπας και βρουν γιατριά για τον πριαπισμό. Οι Σπαρτιάτες κι οι Μακεδόνες είχαν μεγάλους εθνάρχες: Λεωνίδες, Φίλιππους, Μεγαλέξανδρους και δεν συμμαζεύεται. Κι η Αθήνα, όμως, είχε το σουξέ της! Πως θα την ήθελαν όλοι οι άλλοι άλλωστε, αν της λείπαν οι…Λαΐδες; Σκέτες φίρμες, αμαλάχει να ‘ούμ…
Κι η Αθήνα έκανε το κομμάτι της μια φορά. Της προέκυψε ένας Περικλής – πιθανότατα «γνήσιος» καρπός «στρατιωτικής βίας» (άνευ σωβράκου!), επιβαλλόμενης επάνω σε κάποια έρμη Αθηναία, σε ανυποψίαστη στιγμή, από κάποιον τυγχάνοντα μέγα εθνάρχη, σαν τους προηγούμενους που αναφέραμε, και σε κάποια επιδρομή…ξεφαντώματος – και την έκανε κράτος για μερικά τέρμενα. Τα κατάφερε ο μπαγάσας! Και είδε και το σόι του μια άσπρη μέρα – μεγάλη η χάρη του κανακάρη…Αυτός ήταν κάποιος που, στην Αθήνα τουλάχιστον, άνετα το ‘παιζε Εθνάρχης. Αμ πως…
Περάσαν οι καιροί κι ήρθαν οι κατακτητές. Οι Σπαρτιάτες κι οι Μακεδόνες κρύβονταν, οι Αθηναίοι μπαινόβγαιναν στο Σαράι απ’ τις πίσω πόρτες, οι Χιώτες πήγαιναν δυο-δυο, οι Σερραίοι ρωτούσαν «Που να πάμε; Που να πάμε;» κι οι Θράκες είχαν κρασομεθύσει και νομίζανε ότι η αρκούδα τρίτο-δέντρο-δεξιά ή αυτός-με-το-σαρίκι-στη-στροφή ήταν η γκουβερνάντα των παιδιών και τρεκλίζανε να τους φτάσουνε, μπας και λαδώσουν το μπακαλιάρο…
Ήρθε η επανάσταση και ξεπήδησαν νέα πρόσωπα στο προσκήνιο. Εθνάρχες με τα ούλα τους. Για δόντια δεν μας είπε τίποτε ο ιατροδικαστής. Κολοκοτρώνηδες, Παπαφλέσσες και Μαυρομιχάληδες, με…περικεφαλίδες, ράσα και κουμπούρες. Αλλά και Καποδίστριες και Βενιζέλοι, με τα φράκα τους, τα ματογυάλια τους, τους ωραίους φορζέδες και τις…τυροπιτοκεφαλίδες τους. Απ’ όλα είχε ο μπαξές. Και τον ξανακάναν Έθνος! Και σε λίγα χρόνια, έβγαλαν και το «Έθνος σέρτικο», για να τη βρίσκουν κι οι θεριακλήδες! Ιστορικές στιγμές! Έτσι κράτησε το Έθνος την ταυτότητά του και δεν τους καταλάβαιναν κι οι βασιλείς τους, αφού δεν έμαθε κανένας…εθνικός γερμανικά. Γι’ αυτό και δεν μπορούσαν οι βασιλείς να καταλάβουν τους εθνικούς μας νοματαίους. Αν το κυλικείο του παλατιού είχε Έθνος, τα πράγματα μπορεί να’ ταν διαφορετικά. Αλλά μόνο με ΗΒ δεν γίνεται δουλειά…
Και ξαφνικά, μας σωθήκαν οι Εθνάρχες. Ξέρετε, αυτοί σαν το Φίλιππο, τον Αλέξανδρο, τον Churchill, το…Hitler, τον Αbe Lincoln…Καπούτ! Ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έλαχε, αλλά αυτός ήταν μονοδιάστατος: Εθνάρχης στο όνομα, αφού ήταν «αρχηγός Έθνους», αλλά όχι στη χάρη. Κάτι σαν τον «καλό manager» του Aλογοσκούφη, αυτόν τον Αθανασόπουλο. Που μπορεί μεν, κατά Αλογοσκούφη και κατά Taylor – «πατέρα» του scientific (επιστημονικού) management – να ήταν καλός manager (αν και προσωπικά αναφέρω ότι ο «καλός manager» είναι κατιτίς-πατητίς οξύμωρο και δεν υφίσταται πραγματικά), αλλά LEADER δεν ήταν – ούτε καν την…εφαπτομένη καβάλησε (Leader: αρχηγός, αυτός που καθοδηγεί, σε αντιδιαστολή με το manager: αυτός που σου λέει τι να κάνεις και πως έχοντας, ο ίδιος, σχεδόν πάντα, μαύρα μεσάνυχτα)! Και πορευτήκαμε με το manager μας ως το 1981, ώσπου μάθαμε τι εστί Leadership…
Εβγήκεν, που λέτε, ετούτος-εκείνος-ο-πως-τον-λέγαν ο Ανδρέας και μάθαμε γιατί στο εξωτερικό είχανε πολυεθνικές πριν εμείς γίνουμε κράτος! Μια λέξη: LEADERSHIP! Όλοι απ’ τα χείλια του κρεμόταν!!! Το καλό που τους θέλω, δηλαδή γιατί, όποιος δεν το έκανε, ήταν γιατί είχε πιαστεί από…πιο κάτω!!! Και για δεύτερη φορά, μετά από κείνον τον ωραίο μπάσταρδο τον Περικλή, η Ελλάδα (όπως κατάντησε κάπου μεταξύ ενός «άκαπνου» και μερικών «νεοκάπνιστων», ντόπιων οπαδών του ΗΒ) έγινε κράτος! «Όλε», φωνάζανε όλοι. Όχι μόνον οι «Πράσινοι», αλλά κι άλλοι, που νιώσανε κι αυτοί…πρωταθλητές. Οι μόνοι που δεν φώναζαν «παρών» ήταν αυτοί (που λέγαμε) ότι είχαν πιαστεί από…πιο κάτω και ταλαντευόντουσαν. Αυτοί είχαν σαστίσει από το πέρα-δώθε-και-πιο-πέρα και δεν είχαν καιρό να καταλάβουν τι τους βρήκε. Άλλοι πέσανε, άλλοι μπορέσανε να κρατηθούν. Αλλά όλοι τους χάσανε το έργο! Από αυτούς μεν που…κρατήθηκαν βγήκε κι η γνωστή έκφραση: «Τα’ α@#ίδια μου κουνιούνται»!!! Τους άλλους δε που πέσανε (κάτι δωσιλογάκια με την «Εστία» υπό μάλλης, κάτι χωροφυλακάκια που είχαν καβαλήσει τη…ζαρντινιέρα και συναφείς) τους ξέρασε αργότερα σε…δόσεις ο υπόνομος στο Θερμαϊκό, μαζί με κάτι…καλοφαγωμένους αρουραίους. Το έργο που επιτέλεσαν οι αρουραίοι αναγνωρίστηκε και ονομάστηκε έκτοτε: «Βιολογικός καθαρισμός»! Από τότε, έχουμε αφήσει τους αρουραίους στην ησυχία τους στον υπόνομο (ως φόρο τιμής) και απολυμαίνουμε μόνον τη θάλασσα, σε περίπτωση που θα σκάσει μύτη κανένα λείψανο της…Πριανδρίας (προ-Ανδρέα αποχής).
Αλλά, ξαφνικά, από το πολύ κέφι, άρχισαν όλοι να ξανακυνηγούν αρκούδες (σαν τους Θρακιώτες που λέγαμε), αφού τις παίρνανε πλέον για…φιλιππινέζες, απ’ το πολύ το ουίσκυ. Και πέσανε πάνω σε κάτι Βιετκόγκες, που ήταν ζωσμένες με δυναμίτη και τους έσκασεν η βόμβα τα πρησμένα...ούμπαλα! Και ο Leader, που έκανε την Ελλάδα Πολυεθνική και το Έθνος Κράτος, πήγε να ρίξει ένα power-nap (σιέστα), για να διοικήσει και κάποιος άλλος λιγάκι – ε, άστον κι αυτόν τον καημένο…Ο «άλλος» προσπάθησε πολύ να γίνει leader-στη-θέση-του-leader. Αλλά, ενώ η προσπάθεια αναγνωρίστηκε, το εγχείρημα απέτυχε, ίσως γιατί δεν του ταίριαζε το σκαρί, ίσως γιατί δεν του δόθηκε η ευκαιρία…Ποιος ξέρει. Πάντως για τρία χρόνια προσπαθούσε. Χαράς στο κουράγιο του. Κι ύστερα…ξύπνησε!
Κι όλοι οι αποδέλοιποι το ίδιο. Τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα! Σιέστα φινίτο! Και ξύπνησε στο «τσαφ» ο μόρτης, ο leader-με-τα-ούλα-του-ΚΑΙ-τα-δόντια-του (όπως είπε αργότερα κι ο ιατροδικαστής, αλλά ήξεραν κι από πιο νωρίς…διάφορες τσαπερδόνες). Ξύπνησε ίσα-ίσα την ώρα που, αυτός που ήθελε-να-γίνει-leader-στη-θέση-του-leader, καταλάβαινε ότι δεν του βγαίνουν οι «άσσοι» κι οι υπόλοιποι καταλάβαμε ότι ξανά προς τα…δοξασμένα Εθνικά μονοπάτια τραβάμε, με το αντίστοιχο «κλείσιμο» του Κράτους μας, που αυτό συνεπάγεται, και τις…αποζημιώσεις μας ανά χείρας, μέχρι να ξαναβρούμε δουλειά. Φτουουου…Φτηνά τη γλιτώσαμε (αφού η ΔΕΗ είχε ρεύμα κι εμείς ηλεκτρονικά ξυπνητήρια)…
Και μετά το μόρτη, ήρθε κι άλλος θέλω-να-γίνω-leader-στη-θέση-του-leader. Αλλά, τούτος ‘δώ, το ‘χε δει τ’ όνειρο από κοντά! Κι ήξερε στο κουτουρού τι να κάνει. Το γεγονός ότι δεν του αρκούσε απλώς να είναι «καλός manager» (ίσως γιατί, σαν κι εμένα, ήξερε ότι αυτά είναι πάπαλα!), τον βοήθησε να τα καταφέρει, όπως μπόρεσε να τα καταφέρει! Γιατί, οι Leaders είναι πολυδιάστατοι – δεν μπαίνουν όλοι στον ίδιο τέντζερη! Άλλος ο Περικλής, άλλος ο Hitler. Άλλος ο Gorbachev, άλλος ο Putin. Μέχρι και ο Bush Sr., στο περίπου, ούτε που…σχετίζεται με τον Bush Jr. Κι είναι ΚΑΙ οι δύο Leaders, χωρίς αμφισβητίες (εκτός από τους περιστασιακούς που…κουνιούνται εκεί στα χαμηλά, κατά πως είπαμε)…Και κατά πως είπαμε, λοιπόν, τα κατάφερε ο «νέος». Πήρε την πολυεθνική που είχε φτιάξει ο παλιός και την έκανε Μanchester United…Global State (ΜUGS)! «Διεθνοκράτος», δηλαδή, κατά πως λέω κι εγώ. Και καλά περνούσαμε…διεθνοπηδώντας και ξενοσαλτάροντας ως το 2004, όταν μας προέκυψε ξανά…
…αντιπολίτευση! Για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί, τόσο λίγο που κυβερνά στις σύγχρονες εποχές, δεν…προλαβαίνει να γίνει κυβέρνηση! Δεύτερον γιατί, ενώ στα χαρτιά είναι κυβέρνηση, δεν προλαβαίνει να το πάρει πρέφα: της έχουν μείνει τέτοια «κουσούρια», που ζει ακόμη στον κόσμο της αντιπολίτευσης. Δηλαδή…στον κόσμο της!!! (Τα συνηθισμένα: «Τι ‘χες Γιάννη, τι ‘χα πάντα. Ένα…τεσσαρακοστό-πέμπτο γνώση κόκκορα!!! Κι αν βρω τώρα κι άλλους 44, ίσως συμπληρώσω ένα…πουλί ολάκερο!!! Κι ένα μυαλό κουκούτσι…»). Τρίτον (δε λέω ΚΑΙ τρίτον – θα δείτε γιατί), στο πνεύμα και του γραπτού, γιατί κάνει αντιπολίτευση στους Leaders!!! Δεν είχε ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ, ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ! Ο Κωνσταντίνος, μασούσε τα λόγια του (γιατί του ‘φευγε η μασέλα, αφού δεν είχε δόντια – και δεν χρειαζόμαστε ιατροδικαστή σ’ αυτήν την περίπτωση, για να μας πει τα νέα) και πίστευε βαθιά μέσα του στο management κατά Τaylor (αλλά…πολύυυ βαθιά, αφού δεν ήξερε αγγλικά και δεν το είχε διαβάσει!). Με τέτοια πρότυπα, τέτοια «γνώση» και τέτοια…προφορά (!!!), μπορείς μόνον-τόση προσφορά. ΔΕΝ μπορείς να γίνεις Leader. Το λέει κι ο Tom Peters στο «In Search of Excellence», τη Βίβλο των Leaders, ή ελληνικότερα «Προς Αναζήτηση των Αριστείων» (κι όχι της «Τελειότητας», που τσαμπουνάνε μερικοί…παραλίγο αγγλομαθείς και…παραπολύ οικονομολόγοι, αφού: 1/ τελειότητα = perfection και 2/ κανείς – ακόμη και ένας Leader – δεν είναι τέλειος και η Βίβλος δεν υπονόησε ή ισχυρίστηκε ποτέ κάτι τέτοιο). Ο…επόμενος Κωνσταντίνος προσπάθησε, τουλάχιστον, αλλά δεν είχε στον ήλιο μοίρα: κάτι η «παρέα», κάτι το «κουσούρι» που λέγαμε, κάτι ο περιορισμένος χρόνος…εκπαίδευσης…Ε, δεν του βγήκε! Και το 2004, ήρθε κι ο μικρός Κωστάκης, ο οποίος είναι άλλη πάστα: δεν προσπαθεί να γίνει leader-στη-θέση-του-leader! Είναι ο πρώτος!!! Από αυτογνωσία ίσως; Ξέροντας δηλαδή ότι δεν είναι…αρκετός; Από βαρεμάρα μήπως; Λέγοντας δηλαδή στον εαυτό του: «Άσε με μωρέ να το γλεντήσω τώρα – που ν’ ανακατευτώ εγώ σε τέτοια πίτουρα και να με φάνε οι κότες…»; Δεν θέλει να «το παίξει» Εθνάρχης. Όχι από μετριοφροσύνη, αλλά από μετριότητα! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ!!! Στο παράδειγμά του, βρίσκει δόκιμη εφαρμογή η φράση: «Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει αγουρίδες»! Βλέπει ότι δεν μπορεί, δηλαδή, και προσποιείται ότι δεν ενδιαφέρεται. Αλλά τι να κάνει αν δεν καπνίζει…Έθνος; Πως θα γίνει Εθνάρχης; Φωνάζοντας στη συζυγάτα του: «Γυναίκααα!!! Έλα να σταχτώσουμε τους ώμους μας… Και φέρε μου τα Cartier μου, αν θες να σου δώσω πίσω τα Slims!!!»; Γίνεται Εθνάρχης χωρίς…Έθνος; Εθνάρχης που να μην είναι…σέρτικος;;; ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!
Υπάρχει όμως κι ένα ΑΚΟΜΗ πιο σημαντικό τέταρτο σημείο: ακόμη και να κερδίζουν κάποιες παραδοσιακές παρατάξεις της δεξιάς τις εκλογές, πλέον, θα μπορούν ΟΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ να εφαρμόζουν δεξιές πολιτικές!!! Όχι από τίποτε άλλο, αλλά από ανάγκη. Survival of the fittest (επιβίωση των πιο ευπροσάρμοστων), όπως έλεγε κι ο Δαρβίνος. Αν επιθυμούν, βέβαια, να αποτελούν κάτι περισσότερο από περιστασιακούς «μαϊντανούς», που θα μας προκύπτουν για όλο και πιο βραχυπρόθεσμα διαστήματα, κάπου μεταξύ χάσης και φέξης, μέχρι να τους…θερίσουμε ή να τους πατήσουμε! Στα πλαίσια δε αυτά, ΙΣΩΣ και ν’ αλλάξει η όλη νοοτροπία τους και ΙΣΩΣ να μπορέσουν να αναδείξουν κι αυτές κάποιους Εθνάρχες…έτσι για το «ονόρε»! Κι αυτό…
…ΑΝ δεν μας προλάβουν τα σφάλματα του παρελθόντος γιατί, από ότι βλέπω, ξαναλλάξαν οι καιροί. Οπότε, τι να τους κάνουμε τους Εθνάρχες και τους Leaders; Μετά τους Ολυμπιακούς, βρεθήκαμε ξανά στην αρχή: έχουμε γεμίσει ξανά ένα σωρό φυλές που ήρθαν να κατοικήσουν στη γη μας. Άρχισαν πάλι οι διαμάχες για το ποιος θα…ξαναεφεύρει πρώτος τον τροχό!!! Πάντως, ανταγωνίζονται ακόμη για τις παλιές καλές αξίες: ποιος θα σφάξει και θα βιάσει πιο πολλούς Αθηναίους!!! Βρε το κολασμένο το αττικό «βερίκοκο»… φιρίκι-φιρίκι το πάνε…και το φέρνουν! Ναυτία μας έπιασε! Ε, δεν μπορεί να φταίει πάντα ο βιαστής!!! Νισάφι πια! Τι να κάνουν κι οι αλλοδαποί; Ανοίγουν την τηλεόραση, βλέπουν Ολυμπιακούς, βλέπουν κι Αθηναίους και γουστάρουν. Και μεταναστεύουν εδώ, στις…«λαμπρές φιέστες» (και στον κακό τους τον καιρό!!!). Κάπως έτσι είχα μεταναστεύσει κι εγώ στις ΗΠΑ, μόνον που οι συνθήκες ήταν αλλιώς: α/ Κώστας εδώ, George εκεί – δεν ήταν δα και δύσκολη επιλογή και β/ εκεί που πήγα εγώ, ότι γυάλιζε ΗΤΑΝ χρυσός! Μόνον που εδώ δεν... προβλέπεται η μετανάστευση. Και ελλείψει Leader, ο οποίος θα μπορούσε κάπως να συμμαζέψει τα πράγματα, προβλέποντας ταυτόχρονα για όλους, τώρα…διώχνουμε όσους προλαβαίνουμε και ταυτόχρονα προλαβαίνουμε ΚΑΙ να γίνουμε και μπουρδέλο!!! Δηλαδή, ελλείψει Leader, φτάσαμε στο σημείο να μη χρειαζόμαστε πλέον Leader! Κατά πως γίναμε τώρα…
…ΖΗΤΕΙΤΑΙ «ΜΑΝΤΑΜ»!

Uli Chris