Το «κουρδικό» του τοπικού ΠΑΣΟΚ

Απογοητευτική ήταν η εικόνα της προχθεσινής συγκέντρωσης της πρωτοβουλίας φίλων και υποστηρικτών του Γιώργου Παπανδρέου για την εκλογή του νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ της 11ης Νοεμβρίου, όχι αντάξια του σημερινού προέδρου και όσων επαγγέλλεται και την ανανέωση του Κινήματος. Κατά την άποψη μου για τους εξής λόγους:
Πρώτον δεν έπεισαν αυτοί που «ηγούνταν» της πρωτοβουλίας. Την οποία ματαίως προσπάθησαν να διαχωρίσουν από τις «διεργασίες του εσωκομματικού διαλόγου» που διεξάγεται αυτήν την εποχή στο ΠΑΣΟΚ για τη νέα ηγεσία του. Ματαίως γιατί δεν ήταν δυνατόν μια πρώην συντηρητική κομματική νομενκλατούρα του τοπικού ΠΑΣΟΚ που άσκησε προσοδοφόρα εξουσία κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, να εμφανιστεί ως πρωτοβουλία αθώων, ανιδιοτελών και προοδευτικών πολιτών, στήριξης στο Γιώργο Παπανδρέου. Το επισημαίνω για τελευταία φορά και «αμαρτίαν ουκ έχω», η ανανέωση που οραματίζεται ο Γιώργος Παπανδρέου, έχει μεγάλο πρόβλημα τοπικά αν υποστηριχθεί από αυτά τα πρόσωπα. Πρόσωπα που τραγικά ακύρωσαν την όποια δυναμική μετέφερε η ελάχιστη παρουσία νέων από το κόμμα και την κοινωνία.
Δεύτερον απογοητευτική ήταν κατά την άποψη μου και η παρουσία του Φίλιππου Πετσάλνικου και «λίγη» η επιχειρηματολογία του στους λόγους «που υποστηρίζει» το Γιώργο Παπανδρέου.
Αν εξαιρέσουμε την ατυχή εκτενή αναφορά του στο πως γνώρισε και έγινε «κολλητός» του σημερινού Προέδρου και μια πολιτική «εικονολατρεία» του, όσα υποστήριξε με πολιτικά επιχειρήματα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι και η πλευρά Παπανδρέου παρασύρεται σε ένα ανούσιο ανταγωνισμό, με τους εσωκομματικούς ανταγωνιστές της εξουσίας του κόμματος, κυβερνολαγνείας. Όσα λοιπόν υποστήριξε ο κ.Πετσάλνικος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια πρόταση διακυβέρνησης, μια πρόταση που ούτως ή άλλως κρίθηκε στις εκλογές. Για τις αλλαγές στο κόμμα τίποτα νέο από όσα υπόσχονταν το «Γιώργο άλλαξέ τα όλα» και όσα εντέλει πραγματοποιήθηκαν. Κουβέντα για Αριστερά και σοσιαλισμό.
Εκείνο όμως που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και θέλω να το σχολιάσω πολιτικά ήταν η φαεινή ιδέα των «διοργανωτών» να πάνε τον Φίλιππο Πετσάλνικο στην εκδήλωση του Πρόξενου του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, για τα 84 χρόνια της τουρκικής Δημοκρατίας.
Κι εξηγούμαι. Είναι καλές οι πολιτικές «ειρηνικής συμβίωσης και συνοίκησης» με τη μειονότητα (οι αγώνες μου γι’ αυτές, από το 1976, μου κόστισαν ακριβά πολλές φορές), καλές οι διακρατικές σχέσεις φιλίας με τις γειτονικές χώρες, αλλά πρέπει να είναι ουσιαστικές και να έχουν σταθερές αρχές και θέσεις. Είναι ευγενικό να ανταποδίδεις στο πολλαπλάσιο την υποχρέωση της δήλωσης Χατζηοσμάν ότι υποστηρίζει το Γιώργο Παπανδρέου, αλλά ποια είναι η άποψη του ΠΑΣΟΚ για τη στάση που έχει το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής ως προς αυτά; Θέλω να πω γιατί πρέπει να είναι το Προξενείο ο μεσολαβητής αυτών των πολιτικών για τη μειονότητα; Και γιατί ένα ελληνικό δημοκρατικό κόμμα να τις βάζει υπό την «εγγύησή» του; Οι τολμηρές, προοδευτικές, ριζοσπαστικές, πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου κρίθηκαν και θα κρίνονται διαχρονικά από τη σημερινή κοινωνική και πολιτική θέση της μειονότητας.
Ιδιαίτερα μάλιστα όταν παραμένει αδιευκρίνιστη ακόμη η θέση του Κινήματος για την εισβολή της «μετριοπαθούς» ισλαμικής διακυβέρνησης της τουρκικής Δημοκρατίας στο Βόρειο Ιράκ και τους βομβαρδισμούς των Κούρδων. Κι όταν οι φυλακές στη γειτονική χώρα «φιλοξενούν» ακόμα πολιτικούς κρατούμενους.
Στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι ξεχάσαμε τη διεθνή πολιτική αλληλεγγύη, ενός Αριστερού Κινήματος, τη συμπαράσταση σε αγωνιζόμενους λαούς και τις καταγγελίες καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θυσιάσαμε αγώνες και αίμα τόσων χρόνων για καθαρά ευκαιριακά πολιτικά οφέλη.
Προσωπικά πιστεύω ότι αυτοί που σκέφτηκαν να πάνε τον κ. Πετσάλνικο στη δεξίωση του Τούρκου Προξένου έκαναν ένα μεγάλο φάουλ, που εκθέτει και το Γιώργο Παπανδρέου.
Τόση πια πρεμούρα για τις ψήφους του κ. Χατζηοσμάν; Πάλι η μειονότητα θύμα μικροκομματικών, ψηφοθηρικών τακτικών; Μέχρι πότε θα συνεχίσουν να μετρούν το μπόι τους με τη σκιά τους;

[ αναδημοσιεύεται από το blog Bloody Sunday ]